Osiągnięcie wieku emerytalnego stanowi usprawiedliwione społecznie kryterium doboru pracowników do zwolnienia z pracy, przeto nie może być uznane za kryterium dyskryminujące określoną grupę pracowników, którym pracodawca wypowiada stosunki pracy.

W świetle art. 76 ust. 2 pkt 2 u.p.z. obowiązek zwrotu nienależnie pobranego świadczenia obciąża tego kto przyjął świadczenie w złej wierze wiedząc, że mu się nie należy.

Okoliczności powstałe na skutek niestaranności czy niedbalstwa zainteresowanego nie stanowią "uzasadnionych przyczyn niestawiennictwa", o których mowa w art. 33 ust. 4a pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Czas pracy biegnie od momentu, w którym pracownik rozpoczyna czynności merytoryczne niezbędne do wykonywania pracy. Czynności przygotowawcze wynikające z przyczyn organizacyjnych, wykonywane w czasie pracy przekraczającym obowiązujące pracownika dobowe normy czasu pracy, należy uznać za pracę w godzinach nadliczbowych.

W przypadku wadliwego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika za najbardziej zgodny ze standardami konstytucyjnymi należy uznać mieszany system odpowiedzialności pracodawcy, to jest kontraktowy w myśl k.p., bez konieczności wykazywania szkody, deliktowy na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p., w zakresie szkód przekraczających wysokość odszkodowania z art. 58 k.p.

W przypadku wypowiedzenia terminowej umowy o pracę, roszczenia zawarte w Kodeksie pracy (art. 50 § 3 i 4 k.p.) wyczerpują możliwości kontraktowej odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy, co przemawia za wyłączeniem możliwości stosowania z mocy art. 300 k.p. przepisów Kodeksu cywilnego normujących odpowiedzialność za niewykonanie zobowiązań umownych (art. 471 i następne k.c.) dla uzupełniającego

Ochrona pracownika wymaga jedynie, aby – oceniając rozsądnie – likwidacja stanowiska pracy była w toku, a okres wypowiedzenia kończył się nie wcześniej niż z dniem likwidacji zajmowanego przez pracownika stanowiska pracy, co pozwala na stwierdzenie czy tak podana przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę nie jest przyczyną pozorną.

1. W pojęciu "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych" mieszczą się trzy elementy. Przy dokonywaniu kwalifikacji zachowania pracownika jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych ustawodawca wymaga więc po pierwsze - aby było ono bezprawne, czyli naruszające objęte treścią stosunku pracy obowiązki o charakterze podstawowym, po drugie - by znamionowała je ciężka

Pracodawca nie może bronić się zarzutem naruszenia art. 8 k.p., gdy wypowiedzenie umowy o pracę nie było uzasadnione.

Pracownika (urzędnika) samorządowego obowiązuje zakaz wykonywania jakichkolwiek poza pracowniczych lub pozasłużbowych czynności, które pozostają w sprzeczności lub są związane z zajęciami wykonywanymi w ramach obowiązków służbowych, na rzecz podmiotów wydawanych decyzji administracyjnych, które wywołują uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność, pod rygorem niezwłocznego rozwiązania

Sprawa o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 56 par. 1 i art. 58 k.p. w związku z art. 52 par. 1 pkt 1 k.p.) nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym (art. 5051 i nast. k.p.c.) także w stanie prawnym obowiązującym przed 7 listopada 2019 r.

Na podstawie art. 23711 k.p. na pracodawcę został nałożony obowiązek utworzenia służby BHP albo też powierzenia wykonywania zadań tej służby pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy (przypadki, kiedy pracodawca może sam pełnić te obowiązki albo powierzyć je podmiotowi zewnętrznemu nie są istotne w niniejszej sprawie), jest to obowiązek ustawowy, a zatem nie można na podstawie postanowień statutu

1. Sprawę o odszkodowanie za nienawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania po wygranym przez kandydata konkursie na stanowisko dyrektora samorządowej jednostki kultury rozpoznaje w pierwszej instancji sąd pracy w składzie jednego sędziego (art. 47 § 1 k.p.c.). Sprawy takiej nie da się zakwalifikować do żadnej z kategorii spraw wymienionych w art. 47 § 2 pkt 1 lit a k.p.c. Przepisy o składzie

Jedyny lub niemal jedyny wspólnik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie powinien uzyskać statusu pracowniczego.