Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje osobie sprawującej opiekę, która pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Jednakże możliwe jest zawieszenie prawa do renty w celu uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego. Decyzja taka wymaga prokonstytucyjnej wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. w kontekście wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Osoba uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, aby uzyskać świadczenie pielęgnacyjne, musi dokonać wyboru i zrezygnować z renty. Wyrok TK nie znosi tego wymogu, wymagającego ingerencji ustawodawczej.

NSA, oddalając skargę kasacyjną, potwierdził zasadność przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, wskazując na konieczność oceny stanu faktycznego w odniesieniu do diagnozy niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, jej faktycznego sprawowania oraz braku przeciwwskazań do uznania związku przyczynowego.

Decyzja odmowy przyznania dodatku węglowego wymaga starannej weryfikacji rzeczywistego źródła ogrzewania, a wpis w centralnej ewidencji emisyjności nie wyklucza konieczności przeprowadzenia dodatkowych czynności wyjaśniających przez organy administracyjne.

Rodzicielskie świadczenie uzupełniające może zostać przyznane przy braku dochodu zapewniającego niezbędne środki utrzymania, którego wykładnia nie może opierać się na analogii z przepisów o pomocy społecznej; wymaga rzeczywistej oceny dochodu.

Utrata rękojmi należytego prowadzenia apteki, wynikająca z nierzetelności prowadzenia ewidencji i składania nieprawdziwych oświadczeń, uzasadnia obligatoryjne cofnięcie zezwolenia na prowadzenie apteki na podstawie art. 37ap ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo farmaceutyczne.

Umieszczone w aptekach hasła "Teraz Taniej" stanowią niedozwoloną reklamę w rozumieniu art. 94a ust. 1 Prawa farmaceutycznego, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej. Decyzja organu i kontrola sądowa były prawidłowe, a zaskarżony wyrok WSA podlega utrzymaniu.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego uchyla się z powodu braku wskazań co do dalszego postępowania w uzasadnieniu wyroku, uniemożliwiając tym samym organowi administracji efektywne usunięcie uchybień w sprawie reklamy apteki w świetle art. 94a ust. 1 Prawa farmaceutycznego.

Dokonując ponownego rozpoznania sprawy, sąd musi ustalić, czy C. Sp. z o.o. było uprawnione do wniesienia skargi dotyczącej zmian w rejestrze zezwoleń na prowadzenie aptek i czy nastąpiła prawna sukcesja zezwoleń.

Reklama apteki, nawet zakamuflowana w formie czysto informacyjnej, naruszająca art. 94a Prawa farmaceutycznego, jest niedozwolona. Jedynie przekazy dotyczące lokalizacji i godzin pracy apteki, które nie zawierają elementów promocyjnych, są dozwolone.

Podmiot prowadzący aptekę ogólnodostępną, który dokonuje sprzedaży produktów leczniczych do hurtowni farmaceutycznych, narusza zasady obrotu detalicznego, co skutkuje utratą rękojmi należytego prowadzenia apteki i obliguje do cofnięcia zezwolenia na mocy art. 37ap ustawy Prawo farmaceutyczne.

Skarga kasacyjna o oddalenie decyzji dotyczącej stwierdzenia choroby zawodowej była bezzasadna. Naczelny Sąd Administracyjny uznał poprawność postępowania administracyjnego oraz procesowego w kontekście oceny choroby zawodowej astmy oskrzelowej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż decyzja o odmowie umorzenia składek na ubezpieczenie społeczne, podjęta w ramach uznania administracyjnego, jest zgodna z prawem i podlega ochronie, wobec czego skarga kasacyjna zostaje oddalona.

Umorzenie zaległych składek na ubezpieczenie społeczne jest rozwiązaniem wyjątkowym dostępnym tylko w sytuacjach nadzwyczajnych, co wymaga wykazania całkowitej nieściągalności lub innych im podobnych okoliczności, które nie zostały wykazane w sprawie.

W przypadku zbiegu prawa do świadczenia rodzinnego przyznawanego w różnych państwach UE, zgodnie z rozporządzeniem nr 883/2004, pierwszeństwo w zakresie wypłaty mają prawa wynikające z zatrudnienia lub pracy w państwie członkowskim, co uzasadnia właściwość prawa włoskiego dla świadczeń rodzinnych dziecka, którego ojciec pracuje we Włoszech.

Zasada rozstrzygania wątpliwości co do stanu faktycznego na korzyść strony nie znajduje zastosowania w postępowaniach administracyjnych dotyczących przyznania uprawnień, takich jak umorzenie zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że świadome zignorowanie kwestii doręczenia oraz braku winy przy uchybieniu terminowi przez sąd I instancji stanowi uchybienie, co skutkuje uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.