Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie można skutecznie zarzucać naruszenia prawa materialnego bez uprzedniego zakwestionowania ustaleń faktycznych, na których oparto decyzję organu i wyrok sądu I instancji. Brak związku przyczynowego w rezygnacji z zatrudnienia w związku z opieką uniemożliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego.

Decyzje administracyjne dotyczące choroby zawodowej zmarłego pracownika powinny być skierowane do osoby żyjącej, posiadającej interes prawny, co umożliwia jej uczestnictwo w postępowaniu. W ramach tych postępowań członkowie rodziny mogą dochodzić ustaleń dot. choroby zawodowej zmarłego.

W sprawach dotyczących świadczeń pielęgnacyjnych, o ile nie nastąpiły istotne zmiany stanu faktycznego lub prawnego, ponowne rozpoznanie tożsamej sprawy jest niedopuszczalne. Zachodzi powaga rzeczy osądzonej, a wcześniejsze decyzje związane z ostatecznością wyroku pozostają w mocy.

Osoba pobierająca stypendium sportowe podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, mimo posiadania statusu członka rodziny ubezpieczonego, zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 23 ustawy o świadczeniach. Z tego obowiązku nie zwalnia art. 66 ust. 2 tej ustawy.

NSA uznał za prawidłowe wyrok WSA uchylający decyzję ZUS, wskazując, że przy ocenie dochodów pod kątem przyznania rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego należy brać pod uwagę rzeczywisty, a nie hipotetyczny dochód wnioskodawcy, konfliktując tym samym przyjętą praktykę obliczeniową ZUS.

Rodzicielskie świadczenie uzupełniające, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 2 pkt 9 ustawy, może być przyznane matce, która wykazała się osobistą opieką nad czworgiem dzieci, niekoniecznie obejmującą cały okres od ich narodzin do pełnoletniości, co może obejmować okres rodzicielstwa zastępczego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo ocenił, iż w sprawie nie zaistniały przesłanki szczególnych okoliczności konieczne dla przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku.

Decyzja organów inspekcji sanitarnej w przedmiocie uznania trwałego ubytku słuchu za chorobę zawodową spowodowaną hałasem w środowisku pracy została utrzymana przez NSA, który uznał zakres i charakter przeprowadzonego postępowania dowodowego za prawidłowe.

Osobom zobowiązanym do alimentacji w dalszej kolejności, takim jak wnuczka, świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeśli istnieje żyjąca osoba spokrewniona w pierwszym stopniu, która nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Tytuł do świadczenia nie może być nabyty mimo faktycznego sprawowania opieki.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że w przypadku otrzymania przez organ administracyjny uchylającego decyzje prawomocnego wyroku sądu oraz konieczności przeprowadzenia dodatkowego dowodu, działanie organu nie może być uznane za bezczynne lub przewlekłe, jeżeli opóźnienia są usprawiedliwione czynnościami wymaganymi decyzją sądu.

W sprawie II FSK 1234/25, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w sytuacji równoczesnego prowadzenia postępowań dotyczących waloryzacji i uchylenia świadczenia, brak jest bezczynności organu, gdyż priorytetem jest weryfikacja zasadności uprawnień do świadczenia.

Choroba zawodowa może zostać stwierdzona, nawet jeżeli dopuszczalne normy szkodliwości nie zostały przekroczone, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo zawodowej etiologii schorzenia przy osobniczej wrażliwości pracownika.

W przypadku nałożenia przez Komisję Nadzoru Finansowego kary pieniężnej na zakład ubezpieczeń za naruszenie terminów wypłaty odszkodowań, dokonano jej zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, z indywidualną oceną każdego przypadku. Rozpatrywanie wielu naruszeń jednocześnie i ich sankcjonowanie w ramach jednej decyzji administracyjnej jest dozwolone w ramach ogólnego nadzoru nad działalnością ubezpieczeniową

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego kluczowe jest istnienie bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a koniecznością sprawowania stałej opieki nad niepełnosprawnym. Sąd uznał, że czynności opiekuńcze wymagają pełnoetatowego zaangażowania, wykluczając możliwość podjęcia dodatkowego zatrudnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargi kasacyjne Głównego Inspektora Farmaceutycznego oraz A. Sp. z o.o. w W., uznając decyzję Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za prawidłową i uzasadnioną, potwierdzając konieczność kompleksowego wyjaśnienia przez organy istotnych kwestii dotyczących cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki.

Umowa o wykonanie opinii habilitacyjnej, zawarta przez członka komisji habilitacyjnej, stanowi umowę o dzieło w rozumieniu art. 627 k.c., niwelując obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego. W konsekwencji decyzja administracyjna Prezesa NFZ, kwalifikująca umowę jako staranne działanie, była niezgodna z prawem.

Umowa o przygotowanie prezentacji na potrzeby edukacyjne, nazwana umową o dzieło, w istocie stanowi umowę o świadczenie usług, gdyż nie prowadzi do powstania indywidualnego, weryfikowalnego rezultatu w rozumieniu art. 627 k.c., lecz wymaga starannego działania właściwego umowom zlecenia.

Działalność dydaktyczna prowadzona poprzez wykłady, nawet bazujące na własnych materiałach, nie tworzy rezultatów umowy o dzieło podlegających ubezpieczeniom zdrowotnym, lecz jest umową o świadczenie usług. Nazwa „umowa o dzieło” nie definiuje jej charakteru prawnego.

Kontrola apteki bez uprzedniego zawiadomienia, na podstawie art. 37at ust. 6 u.p.f., jest prawidłowa przy podejrzeniu naruszenia przepisów. Sprzeciw przedsiębiorcy nie zasadny w kontekście wskazanych zarzutów.

Z uwagi na zmieniony art. 99 ust. 4 Prawa farmaceutycznego, nie można zmieniać terminu ważności promesy zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej przez spółkę kapitałową w trybie art. 155 k.p.a., gdy nowy stan prawny wyklucza ich uzyskanie przez te podmioty.