Rezygnacja z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną stanowi uzasadnioną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, jeżeli wykonywane obowiązki opiekuńcze uniemożliwiają podjęcie pracy zarobkowej.

Świadczenie pielęgnacyjne przyznaje się na wniosek. W razie upływu terminu poprzedniego świadczenia, konieczne jest złożenie nowego wniosku niezależnie od ciągłości niepełnosprawności. Zaskarżony wyrok WSA odpowiada prawu; skarga kasacyjna oddalona.

NSA oddala skargę kasacyjną ZUS, utrzymując wyrok WSA wskazujący na konieczność pełnego wyjaśnienia kwestii przedawnienia składek i dokumentację przesłanek całkowitej nieściągalności, potwierdzając naruszenie zasad postępowania przez ZUS.

Skarga kasacyjna dotycząca stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia zażalenia, wniesiona przez I.B., nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż doręczenie zostało skutecznie zrealizowane, a wymogi proceduralne zostały dochowane przez organy administracyjne.

Z art. 17 ust. 1 u.ś.r. nie można wnosić, że posiadanie licznego rodzeństwa wyklucza prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, a zakres opieki obejmuje także czynności domowe jako przeszkodę w podjęciu pracy.

W sytuacji równoczesnego prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego i wniosku o świadczenie pielęgnacyjne, organ administracyjny zobowiązany jest umożliwić dokonanie wyboru świadczenia bez uprzedniego zrzeczenia się już przyznanego zasiłku, zapewniając stronom możliwość skutecznego wyboru świadczenia zgodnie z art. 27 ust. 5 u.ś.r.

Oddalenie skargi kasacyjnej z powodu braku zarzutów procesowych uniemożliwiających skuteczne podważenie ustaleń faktycznych sprawy, co uniemożliwiło skuteczność zarzutów materialnoprawnych (art. 30 ust. 2 upoua).

Organ administracji, uwzględniając zasady konstytucyjne oraz Konwencję o Prawach Dziecka, winien przyjąć, że osoba faktycznie sprawująca pieczę nad małoletnim ma prawo do wnioskowania o świadczenia alimentacyjne z funduszu alimentacyjnego, nawet jeśli nie jest jego przedstawicielem ustawowym.

Skarga kasacyjna T.N. na wyrok WSA w Krakowie dotyczący odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego podlegała oddaleniu z powodu nieprawidłowego określenia podstaw kasacyjnych, uniemożliwiającego ocenę zasadności zarzutów.

Umowa o pełnienie funkcji rodziny zastępczej zawodowej nie jest umową zlecenia w rozumieniu ustawy o świadczeniach rodzinnych, co pozwala na przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego osobie pełniącej tę funkcję, mimo osiągania przychodów z tytułu tej umowy.

Wobec zbiegu uprawnień skarżącego do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego, brak wyraźnego wyboru świadczenia uniemożliwia przyznanie pielęgnacyjnego. NSA oddala skargę kasacyjną, uznając, że decyzja o zasiłku była prawidłowa."}

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie rezygnującej z zatrudnienia na rzecz opieki nad niepełnosprawną, niezależnie od istnienia rodzeństwa również obciążonego obowiązkiem alimentacyjnym, jeśli warunki opieki uniemożliwiają podjęcie pracy.

Osoba sprawująca opiekę nad niepełnosprawnym, posiadająca ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, nie może jednocześnie pobierać świadczenia pielęgnacyjnego, o ile nie zrezygnuje z pobierania renty – zasada niepołączalności świadczeń pozostaje w mocy.

Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając brak podstaw prawnych wskazanych w skardze kasacyjnej, oddala skargę o uchylenie uchwały rozwiązującej stosunek pracy, wskazując na prawidłowość wykładni i zastosowania przepisów przez sąd pierwszej instancji.

Organ administracyjny narusza zasady postępowania administracyjnego, gdy wyłącza stronę ze swojego udziału w postępowaniu, skutkując unieważnieniem decyzji o zawieszeniu członka zarządu za niewykonanie poleceń w zakresie przeciwdziałania COVID-19.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego wymaga wykazania związku przyczynowo-skutkowego między rezygnacją z pracy a opieką nad osobą niepełnosprawną, niezależnie od zdolności innych członków rodziny do wsparcia. Błędy proceduralne w ocenie dowodów mogą prowadzić do uchylenia decyzji odmownej.

Zakaz wynikający z art. 86a ustawy - Prawo farmaceutyczne nie konstytuuje obowiązku daniny publicznej, przez co nie podlega interpretacji indywidualnej na podstawie art. 34 ust. 1 Prawa przedsiębiorców.

Umowa o świadczenie usług, której przedmiotem jest przygotowanie i prowadzenie ćwiczeń fitness, stanowi umowę podlegającą pod przepisy o zleceniu, a nie umowę o dzieło, z uwagi na brak zindywidualizowanego rezultatu oraz powtarzalność świadczeń.

NSA potwierdził, że zakres sprawowanej przez A.H. opieki nie uniemożliwiał jej podjęcia zatrudnienia, a proces administracyjny i orzeczniczy przebiegł zgodnie z wymogami prawa, co skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej.

Sytuacja dochodowa i zdrowotna skarżącego nie uzasadniała obniżenia raty alimentacyjnej poniżej 600 zł. Organy administracyjne prawidłowo skonstruowały i oceniły materiał dowodowy oraz przestrzegły zasad uznania przy decyzjach uznaniowych.

Skarga kasacyjna nieskuteczna; zasady przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego nie naruszone. Opieka nad osobą niepełnosprawną musi uniemożliwiać zatrudnienie. NSA podtrzymuje decyzję WSA na podstawie wkazanego materiału dowodowego.