Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że prawo do świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji zbiegu z prawem do renty wymaga zawieszenia wypłaty renty, co wyklucza jednoczesne pobieranie obu świadczeń.

Oddalenie skargi kasacyjnej R.K. o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z uwagi na brak związku przyczynowo-skutkowego między rezygnacją z pracy a sprawowaną opieką, wobec braku wykazania niemożności podjęcia zatrudnienia przy jednoczesnym sprawowaniu opieki.

Odmowa przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z powodu istnienia innych zobowiązanych do alimentacji jest bezpodstawna, gdy faktyczna opieka uniemożliwia podjęcie zatrudnienia, zgodnie z art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Zgodnie z art. 30 ust. 2 pkt 4 u.ś.r., obowiązek zwrotu nienależnie pobranych świadczeń powstaje z chwilą uchylenia decyzji administracyjnej przyznającej świadczenie. Obowiązek ten nie zależy od świadomości lub winy beneficjenta.

Opiekun prawny, który przed złożeniem wniosku o jednorazową zapomogę z tytułu urodzenia dziecka utracił ten status na rzecz przysposabiających, nie jest uprawniony do uzyskania tego świadczenia.

Biologiczny ojciec dziecka zamieszkujący za granicą, któremu przyznano świadczenia zagraniczne, jest członkiem rodziny uprawnionej do świadczeń wychowawczych, niezależnie od rzeczywistego uczestnictwa w wychowaniu dziecka. Właściwe do wypłaty świadczeń jest państwo zatrudnienia rodzica (art. 68 ust. 1 lit. a rozporządzenia nr 883/2004).

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie i w związku z tym została oddalona, potwierdzając prawidłowość postępowania dowodowego oraz decyzji administracyjnych dotyczących odmowy przyznania dodatku węglowego.

Umowa zawarta przez skarżącą, dotycząca montażu elementów, nie stanowi umowy o dzieło; podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu jako umowa o świadczenie usług. Skargę kasacyjną oddalono."

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w przypadku zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego zdecyduje bezwzględna konieczność rezygnacji z jednego z nich; brak takiej decyzji uniemożliwia przyznanie równoczesnych świadczeń.

Umowy zawarte przez E.B. z G.P. należy kwalifikować jako umowy o świadczenie usług, co uzasadnia objęcie obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym, zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit.e ustawy o świadczeniach zdrowotnych. Skarga kasacyjna oddalona.

Umowy zawarte przez E.B. z kontrahentami stanowiły umowy o świadczenie usług, a nie umowy o dzieło, co skutkowało obowiązkiem objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym. Skarga kasacyjna E.B. została oddalona z uwagi na brak naruszenia prawa przez sąd I instancji.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeśli brak aktywności zawodowej wynika bezpośrednio z konieczności opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny; brak pełnego badania stanu faktycznego uzasadnia uchylenie decyzji odmawiającej świadczenia.

Dane z rejestru REGON na dzień 30 września 2020 r. nie są jedynym i wyłącznym dowodem na przeważającą działalność gospodarczą dla celów zwolnienia z opłacania składek zgodnie z ustawą COVID-19. W przypadku wątpliwości co do zgodności danych z rzeczywistością, organ powinien uwzględniać inne środki dowodowe.

Umowa nazwana umową o dzieło, której przedmiotem jest wykonywanie typowych, powtarzalnych czynności, bez osiągnięcia indywidualnego, weryfikowalnego rezultatu, traktowana jest jako umowa o świadczenie usług do której stosuje się przepisy o zleceniu, co skutkuje objęciem obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego.

NSA uchylając wyrok WSA nakazuje jego ponowne rozpoznanie, podkreślając konieczność pełnej analizy stanu zdrowia i sytuacji finansowej skarżącego w kontekście umorzenia należności wobec ZUS.

Umowa między skarżącym a uczestnikiem postępowania jest umową o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy kodeksu cywilnego o zleceniu. Uczestnik postępowania podlega w związku z tym obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, a nie jest to umowa o dzieło.

Sprzedaż przez podmiot krajowy produktów leczniczych oddziałowi zagranicznego przedsiębiorstwa w Polsce traktuje się jako sprzedaż do podmiotu zagranicznego, wymuszając wcześniej obowiązek zgłoszenia takiego zamiaru Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu pod rygorem administracyjnej kary pieniężnej.