Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie niepodejmującej zatrudnienia lub rezygnującej z niego w związku z koniecznością stałej opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, a zakresem opieki objęte są również codzienne czynności życiowe oraz gotowość do niesienia pomocy.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego zależy od rzeczywistego braku zatrudnienia spowodowanego rezygnacją lub niepodejmowaniem pracy zarobkowej, co wymaga szczegółowego ustalenia, czy zakres opieki nad osobą niepełnosprawną wyklucza możliwość podjęcia stałego zatrudnienia (art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych).

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego nie jest konieczne, aby opieka nad osobą niepełnosprawną była sprawowana przez 24 godziny na dobę. Kwestia, czy zakres opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny eliminuje możliwość podjęcia zatrudnienia, musi być oceniana na podstawie stanu faktycznego istniejącego w chwili rozpoznawania wniosku o świadczenie. Teza od Redakcji

Zarzuty skargi kasacyjnej muszą być prawidłowo skonstruowane i oparte na konkretnej błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu przepisu prawa materialnego, a nie na kwestionowaniu ustaleń faktycznych sprawy (art. 174 ppsa).

Organ administracyjny jest zobowiązany na podstawie art. 79a k.p.a. do wskazania stronie przesłanek, których niespełnienie uniemożliwia wydanie decyzji zgodnej z żądaniem strony. Działanie to obejmuje także konieczność informowania o wymaganych dokumentach potwierdzających zaprzestanie prowadzenia gospodarstwa rolnego przez rolnika. Teza od Redakcji

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub jego niepodejmowania w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawną osobą, kluczowe jest ustalenie, czy na dzień złożenia wniosku zakres opieki naprawdę uniemożliwia podjęcie zatrudnienia, niezależnie od wcześniejszych przyczyn niepodejmowania pracy. Obowiązek alimentacyjny innych członków rodziny nie stanowi negatywnej

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznie nieważnością decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest ich wzruszenie w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznej nieważności aktu administracyjnego wydanego na jego podstawie; wymaga to odrębnej oceny zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a., z uwzględnieniem zasad stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie wywołuje automatycznie skutku nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; takie akty podlegają wzruszeniu w trybie właściwych postępowań administracyjnych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; wymaga to uruchomienia odrębnego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć zgodnie z art. 147 § 2 PPSA.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na jego podstawie, które podlegają wzruszeniu w trybie przewidzianym przez postępowanie administracyjne lub postępowanie szczególne (art. 147 § 2 ppsa).

Stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy nie prowadzi automatycznie do nieważności rozstrzygnięcia administracyjnego wydanego na jej podstawie; rozstrzygnięcie to podlega wzruszeniu w trybie określonym przez przepisy prawa administracyjnego.

W przypadku przyznawania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku, organ powinien dokonać kompleksowej oceny okoliczności stanu faktycznego sprawy, w tym szczególnie problemów zdrowotnych, które mogły mieć wpływ na możliwość kontynuowania zatrudnienia i spełnienia warunków do uzyskania świadczenia na ogólnych zasadach.

Nieważność uchwały prawa miejscowego nie powoduje automatycznej nieważności decyzji administracyjnej wydanej na jej podstawie; konieczna jest ocena wpływu nieważności uchwały na decyzję administracyjną, z uwzględnieniem zasad stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.

Nieważność aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatyczną nieważnością wydanych na jego podstawie decyzji administracyjnych; konieczne jest zbadanie wpływu nieważności tego aktu oraz zastosowanie odpowiednich trybów postępowania administracyjnego.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą automatycznie nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest uruchomienie odpowiedniego trybu wzruszenia tych aktów zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznej nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; takie decyzje podlegają wzruszeniu w trybie określonym w przepisach postępowania administracyjnego. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na jego podstawie; rozstrzygnięcia te mogą być wzruszane w drodze postępowania wznowieniowego. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą automatycznie nieważności wydanych na jego podstawie decyzji lub postanowień, lecz wymaga uruchomienia stosownego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć administracyjnych. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności uchwały przez sąd administracyjny nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności decyzji administracyjnych podjętych na jej podstawie; decyzje te podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym. Teza od Redakcji