Rodzicielskie świadczenie uzupełniające powinno być przyznawane na podstawie dochodu faktycznie uzyskiwanego, zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym, bez stosowania analogii do innych przepisów dotyczących pomocy społecznej, ponieważ intencją ustawodawcy jest zapewnienie rekompensaty osobom rezygnującym z pracy zarobkowej ze względu na wychowywanie dzieci.

W postępowaniu dotyczącym umorzenia nienależnie pobranych świadczeń przez KRUS ciężar dowodowy spoczywa na wnioskodawcy, który musi wykazać przesłanki umorzenia, gdyż organ nie jest zobowiązany do aktywnego poszukiwania dowodów na poparcie uprawnienia wnioskodawcy, co stanowi odejście od zasady prawdy obiektywnej.

Z ograniczonych możliwości płatniczych zobowiązanego wobec ZUS nie można wywodzić przesłanki do umorzenia zaległości składkowych, jeśli nie wystąpiły przesłanki całkowitej nieściągalności lub przesłanki szczególne określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej.

Umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w trybie art. 28 ust. 3a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest uzależnione od wykazania przez zobowiązanego, że ze względu na stan majątkowy, sytuację rodzinną oraz zdrowotną, opłacenie tych należności pociągnęłoby zbyt ciężkie skutki dla niego i jego rodziny, przy czym to na zobowiązanym spoczywa ciężar dowodu wykazania istnienia

W przypadku rozpatrywania wniosku o umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, sytuacja dochodowa i rodzinna dłużnika musi go wyróżniać spośród innych dłużników alimentacyjnych i być efektem wpływu obiektywnych czynników. Sama zła sytuacja finansowa i zdrowotna, typowa dla wielu dłużników, nie stanowi wystarczającej przesłanki do udzielenia ulgi, a decyzja o umorzeniu

Złożenie odwołania przez stronę, która została dopuszczona do udziału w postępowaniu po wydaniu ostatecznej decyzji, jest niedopuszczalne; taka strona ma prawo wnioskować o wznowienie postępowania zgodnie z przepisami k.p.a.

Art. 37at ust. 8 ustawy Prawo farmaceutyczne nie daje organowi prawa do żądania od przedsiębiorcy dokumentacji poza prowadzoną kontrolą lub inspekcją działalności i nie może stanowić podstawy nałożenia kary pieniężnej określonej w art. 127b ust. 1a ustawy w takich warunkach.

Stwierdzenie nieważności uchwał Rady Gminy z mocą ex tunc nie powoduje automatycznej nieważności decyzji administracyjnych wydanych na ich podstawie. Rozstrzygnięcia podejmowane w oparciu o takie uchwały wymagają odrębnego trybu wzruszenia, a podstawa prawna do ich wydania wynikająca z ustawy pozostaje bez zmian.

Umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne ma charakter wyjątku i wymaga wykazania przesłanek całkowitej nieściągalności lub nadzwyczajnych okoliczności życiowych. Organ administracji musi dokonać szczegółowej oceny sytuacji życiowej zobowiązanego i wyważyć interes społeczny oraz interes jednostki, jednakże decyzja w tej kwestii nie może być dowolna i musi opierać się na kompletnym

Stwierdzenie nieważności uchwały prawa miejscowego nie prowadzi automatycznie do nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jej podstawie, lecz wymaga samodzielnego wzruszenia takich decyzji w trybie nadzwyczajnym na podstawie p.p.s.a. (art. 147 § 2 p.p.s.a.).

Przesłanka całkowitej nieściągalności składek wymaga wykazania przez płatnika braku możliwości spłaty z racjonalnych przesłanek, a organ administracji nie może dowolnie uznawać zaistnienia sytuacji uprawniającej do umorzenia zobowiązań składkowych bez należytej oceny sytuacji majątkowej i prawnej dłużnika.

Decyzja o umorzeniu należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne ma charakter uznaniowy i wymaga udokumentowania przez zobowiązanego szczególnych przesłanek uzasadniających to umorzenie, a trudna sytuacja materialna i zdrowotna zobowiązanego, niewykazująca cech losowości i wyjątkowości, nie jest wystarczająca do umorzenia należności.

W kontekście pandemii COVID-19, organ administracji publicznej ma obowiązek stosowania się do przepisów dających możliwość przywrócenia terminów procesowych i materialnych, których niezachowanie skutkuje ujemnymi konsekwencjami dla strony, zapewniając jednocześnie wyczerpujące informowanie strony o wymaganiach proceduralnych, wpływających na jej prawa i obowiązki.