Orzeczenia
Nieważność o której mowa w art. 379 pkt 5 k.p.c. występuje w sytuacji, w której z powodu wadliwych czynności procesowych sądu lub strony przeciwnej, strona nie mogła brać i nie brała udziału nie tylko w toku całego postępowania, ale także w jego istotnej części, przy czym chodzi o całkowite faktyczne pozbawienie możności obrony. Analizując, czy doszło do nieważności postępowania z tej przyczyny, należy
Dowód z przesłuchania strony ma charakter subsydiarny, gdyż jego dopuszczenie jest możliwe wyłącznie, gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w razie ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne do rozstrzygnięcia sprawy. Przeprowadzenie takiego dowodu jest uzależnione od dyskrecjonalnej decyzji sędziego.
W sytuacji, gdy strona reprezentowana jest przez pełnomocnika, ale wyraża chęć osobistego udziału w rozprawie i nie może się stawić z przyczyn określonych w art. 214 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, rozprawa powinna zostać odroczona, nawet jeśli pełnomocnik jest obecny.
1. Jeżeli pozwany powołuje się na skutki potrącenia wierzytelności objętej powództwem z przysługującą pozwanemu wierzytelnością wzajemną, ciężar udowodnienia faktów istotnych dla skuteczności potrącenia spoczywa na pozwanym. 2. W przypadku, gdy wierzytelność wzajemna opiera się na naprawieniu szkody wynikającej z naruszenia zobowiązania umownego, pozwanego obciąża obowiązek udowodnienia przesłanek
Skutek interwencyjny wyroku, wydanego w procesie, w którym osoba trzecia wystąpiła z interwencją uboczną, ma moc wiążącą w późniejszym procesie (procesie wtórnym) między interwenientem ubocznym a stroną, do której ten interwenient przystąpił w procesie pierwotnym. Związanie to obejmuje nie tylko samo rozstrzygnięcie zawarte w wyroku wydanym w procesie pierwotnym, ale rozciąga się również na ustalenia
1. Przepis art. 75c Ustawy Prawo bankowe, wprowadzony w życie ustawą nowelizującą, miał zastosowanie do wypowiedzeń umów kredytowych dokonywanych w czasie jego obowiązywania, mając na celu zwiększenie ochrony kredytobiorców, niezależnie od daty zawarcia umowy kredytowej. 2. Uwierzytelnienie dokumentów przez osobę nieuprawnioną stanowi naruszenie art. 129 § 2 k.p.c. niezależnie od innych okoliczności
W przypadku sporu dotyczącego podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu osoby prowadzącej działalność gospodarczą, konieczne jest dokładne ustalenie faktycznego charakteru tej działalności, w tym okresów faktycznego jej wykonywania, oraz pełne i szczegółowe uzasadnienie sądowych rozstrzygnięć, aby umożliwić efektywną kontrolę kasacyjną.
Powołanie się na art. 382 k.p.c., może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej, jeżeli skarżący wykaże, że sąd drugiej instancji bezpodstawnie pominął część zebranego w sprawie materiału, orzekając wyłącznie na podstawie materiału zgromadzonego przed sądem pierwszej instancji albo oparł swe merytoryczne orzeczenie na własnym materiale, z pominięciem wyników postępowania dowodowego przeprowadzonego
Przepis art. 227 k.p.c. określa jedynie, jakie fakty są przedmiotem dowodu, stanowiąc, iż są to fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Twierdzenie, że art. 227 k.p.c. został naruszony przez sąd rozpoznający sprawę, ma rację bytu co najwyżej w sytuacji - niezachodzącej w niniejszej sprawie - gdy wykazane zostanie, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia
W sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza jednoczesnego ustalenia w sentencji wyroku odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia. Zmiana terminów przedawnienia oraz zapadnięcie prawomocnego wyroku przesądzającego zasadę odpowiedzialności pozwanego, nie jest
Zgodnie z zasadą exceptiones non sunt extendendae, przepisy Kodeksu postępowania cywilnego regulujące skład sądu powinny być wykładane ściśle. W pierwszej instancji sąd rozpoznaje sprawy z zakresu prawa pracy w składzie jednego sędziego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wyjątki zasady jednoosobowego składu sądu nie mogą być interpretowane rozszerzająco.
Nierozpoznanie istoty sprawy, w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c., nie obejmuje sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe ustali określony stan faktyczny i na jego bazie rozstrzygnie merytorycznie zgłoszone żądanie.
Restrykcje przewidziane w art. 381 k.p.c. powinny być stosowane w sposób umiarkowany z uwzględnieniem okoliczności sprawy; chodzi o to by na skutek obostrzeń przewidzianych w tym przepisie, ustanowionych zasadniczo w celach pragmatycznych, nie ucierpiało prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy.
Sąd drugiej instancji w procesie apelacyjnym ma obowiązek uwzględnienia wszystkich zarzutów i wniosków podniesionych w apelacji oraz rozpatrzenia ich w sposób adekwatny do zakresu zaskarżenia, co stanowi kluczowy wymóg procedury apelacyjnej, wynikający z art. 378 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.