1. W toku postępowania wywołanego skargą o uchylenie wyroku sądu polubownego rolą sądu powszechnego nie jest badanie zgodności wyroku sądu polubownego z właściwym w sprawie prawem materialnym. Zadaniem tego sądu jest jedynie zbadanie, czy w sprawie nie wystąpiła ustawowa podstawa do uchylenia tego wyroku. Kontrola sprawowana przez sąd państwowy nie jest bowiem równoznaczna z rozstrzyganiem sprawy ex

Sytuacja, w której sędzia jako strona stosunków prawnych, wynikających z uczestnictwa w życiu społecznym lub gospodarczym, znajduje się w tożsamej lub podobnej sytuacji prawnej do strony postępowania (np. jako konsument, nabywca towaru lub usługi, wynajmujący, ubezpieczony, pracownik, kredytobiorca, rodzic lub małżonek) nie uzasadnia zazwyczaj wątpliwości co do jego bezstronności. Od sędziego można

1. Sąd polubowny rozstrzyga spór według prawa właściwego dla danego stosunku prawnego, a gdy strony go do tego wyraźnie upoważniły - według ogólnych zasad prawa i zasad słuszności. W każdym jednak przypadku sąd polubowny bierze pod uwagę postanowienia umowy oraz ustalone zwyczaje mające zastosowanie do danego stosunku prawnego. 2. O zgodności, czy niezgodności wyroku sądu polubownego z podstawowymi

Termin przedawnienia roszczenia banku wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą z umowy kredytu bankowego wynosi trzy lata.

Ponowne odwołanie może pozwolić stronie na zachowanie terminu z art. 4779 § 1 k.p.c. oraz uniknąć obowiązku wykazywania przesłanek z § 3 tego samego przepisu i tym samym skutku uprawomocnienia się decyzji organu rentowego.

Charakter apelacji pełnej znajduje umocowanie w art. 378 § 1 k.p.c., stwierdzającym, że sąd drugiej instancji „rozpoznaje sprawę", a nie sam środek odwoławczy, co ma miejsce np. w wypadku skargi kasacyjnej (por. np. 39813 § 1 k.p.c.). Dokonanie przez sąd drugiej instancji ustaleń faktycznych umożliwia temu sądowi - stając się zarazem jego obowiązkiem ustalenie podstawy prawnej wyroku, a więc dobór

Ocena kwestii związanych z ochroną praw autorskich oraz innych praw intelektualnych powinna opierać się na wyjaśnieniach faktycznych oraz spójnych opinii biegłych sądowych, a nie na nieuzasadnionych próbach ponowienia dowodów lub zdobywania kolejnych opinii w celu podważenia wcześniejszych ustaleń sądu.

Nie budzi wątpliwości możliwość zastosowania art. 788 § 1 k.p.c. w przypadku przejścia obowiązku wynikającego ze stosunku hipoteki na nabywcę nieruchomości, w razie jej zbycia przez dłużnika rzeczowego, w przypadku gdy jego obowiązek wynikający ze stosunku prawnego hipoteki został stwierdzony w tytule egzekucyjnym.

Wszczęcie egzekucji i ujawnienie tego faktu w księdze wieczystej nie może być uznane za przypadek nabycia prawa przez czynność prawną. Teza od Redakcji

Wszczęcie egzekucji i ujawnienie tego faktu w księdze wieczystej nie może być uznane za przypadek nabycia prawa przez czynność prawną..

Sam fakt, że w danej sprawie zostało wszczęte postępowanie karne nie może bowiem prowadzić do automatycznego przyjęcia, iż równocześnie dochodzi do wypełnienia dyspozycji przepisu art. 499 § 1 pkt 1 k.p.c. Teza od Redakcji

Konsekwencją przyjęcia, że – także w postępowaniu nakazowym – sąd ma obowiązek badania ważności i skutku wiążącego umowy łączącej strony, musi być stwierdzenie, że zaniechanie dokonania tego stanowi rażące naruszenie prawa i prowadzi do uwzględnienia skargi nadzwyczajnej.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy jest oceniany na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, która zakłada jej dokonanie według własnego przekonania sądu. Sąd nie może przy tym działać dowolnie, a granice jego swobody wyznaczają zasady logicznego wnioskowania, wiedzy powszechnej oraz doświadczenia życiowego. W przypadku gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził

Wpisanie określonego postanowienia do rejestru klauzul niedozwolonych stwarza wprawdzie duże prawdopodobieństwo, że postanowienie to w większości umów zawieranych z konsumentami może być kwalifikowane jako abuzywne, ale kwestii tej nie przesądza.

Złożenie wniosku o wyłączenie wszystkich sędziów sądu apelacyjnego w istocie uruchamia postępowanie o charakterze ustrojowym, a nie procesowym. Złożenie takiego wniosku nie jest zatem wyłącznie czynnością procesową związaną z postępowaniem przed Sądem Najwyższym. Podobnie, orzeczenie w przedmiocie wyłączenia sędziego, nie jest aktem jurysdykcyjnym, lecz aktem o charakterze ustrojowym, organizacyjno-administracyjnym

Sąd rozpoznający sprawę powinien wykorzystać stosowne instrumenty procesowe, w tym także te przewidziane w art. 1561 i 1562 k.p.c. Przewodniczący ma zatem obowiązek pouczyć konsumenta o prawdopodobnym wyniku sprawy w świetle zgłoszonych twierdzeń i dowodów, tj. w szczególności o tym, czy - w ocenie sądu - istnieje możliwość utrzymania umowy po wyeliminowaniu z niej klauzul abuzywnych i jakie będą następstwa

1. Na postanowienie sądu upadłościowego jako sądu drugiej instancji o odrzuceniu zażalenia na postanowienie sędziego - komisarza nie przysługuje zażalenie (art. 3942 k.p.c. w zw. z art. 229 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe, jedn. tekst: Dz. U. z 2020 r., poz. 1228) 2. W razie wniesienia takiego zażalenia odrzuca je sąd, który wydał zaskarżone postanowienie, w składzie trzech sędziów

Zgodnie z art. 390 § 2 k.p.c. uchwała Sądu Najwyższego rozstrzygająca zagadnienie prawne wiąże w danej sprawie. Oznacza to, że są nią związane wyłącznie sądy rozpoznające sprawę, w której przedstawiono Sądowi Najwyższemu to konkretne zagadnienie, nie wiąże ona natomiast w innej sprawie, nawet jeśli przedmiotem innego powództwa jest to samo roszczenie oparte na tej samej podstawie faktycznej i prawnej

1. Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. jest zachowany, gdy ze spornego stosunku wynikają jeszcze dalsze skutki, których dochodzenie powództwem o świadczenie nie jest możliwe bądź nie jest jeszcze aktualne. 2. W umowach kredytowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej, klauzule dotyczące mechanizmu przeliczania waluty, które nie są sformułowane w sposób jednoznaczny i zrozumiały,

Jeżeli dochodzone pozwem roszczenie wynika z weksla in blanco, stanowiącego zabezpieczenie wierzytelności głównej, wynikającej z umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, zapewnienie ochrony określonej w Dyrektywie 93/13 wymaga, aby sąd rozpoznał sprawę przy uwzględnieniu konsumenckiego charakteru stosunku podstawowego.

Praktyka wydawania nakazu zapłaty przeciwko konsumentowi, wyłącznie na podstawie weksla przedstawionego przez powoda, z pominięciem kontroli umowy będącej źródłem stosunku podstawowego będzie prowadzić do powstania mechanizmu obejścia Dyrektywy 93/13 i stanowić będzie strukturalne zagrożenie zbiorowych interesów konsumentów.