Orzeczenia
Nie można podzielić poglądu, że powinność uprzedzenia strony o zmianie kwalifikacji prawnej ma charakter bezwzględny, a jej niedochowanie zawsze prowadzi do naruszenia prawa strony do obrony, a w rezultacie do nieważności postępowania. Ocena, czy zachodzą przesłanki określone w art. 379 pkt 5 k.p.c. powinna być dokonywana ad casu z uwzględnieniem przedmiotu sprawy, wskazanej przez powoda podstawy faktycznej
Poniesienie przez powoda kosztów związanych z doręczeniem za pośrednictwem komornika po wydaniu orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie uzasadnia zasądzenie tych kosztów od pozwanego na podstawie art. 1081 k.p.c.
Naruszenie art. 321 k.p.c. nie jest równoznaczne z bezwzględną przesłanką nieważności postępowania. Może składać się na względną podstawę nieważności postępowania z art. 379 pkt 5 k.p.c., co na etapie orzekania przez sąd drugiej instancji nie uzasadnia z tej przyczyny umorzenia postępowania, lecz tylko przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania na podstawie art. 386 § 2 k.p.c.
Rozpoznanie sprawy przez sąd, w którym pełni służbę sędzia, podlegający wyłączeniu na podstawie art. 48 § 1 pkt 1-4 k.p.c., który nie zasiada w składzie tego sądu, nie skutkuje nieważnością postępowania na podstawie art. 379 pkt. 4 k.p.c.
Art. 67 § 2 zdanie drugie k.p.c. został ukształtowany jako wyjątek od ogólnej reguły wyrażonej w zdaniu pierwszym tego przepisu, zgodnie z którą kompetencję do podejmowania czynności procesowych za Skarb Państwa ma organ państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, lub organ jednostki nadrzędnej i pełnomocnicy ustanowieni przez tych reprezentantów. Z
Zgodnie z art. 379 pkt 3 k.p.c., nieważność postępowania zachodzi jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona. Wskazany przepis wyraża regułę ne bis in idem, zwaną także zasadą jednorazowości. Ffundamentalną dyrektywą procesu cywilnego jest zakaz „dwukrotnego” rozstrzygania o tym samym roszczeniu
Korzystny wyrok uzyskany w postępowaniu cywilnym nie wyklucza ryzyka nałożenia kary przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Postanowienie wydane na posiedzeniu niejawnym jest orzeczeniem nieistniejącym w sytuacji, gdy podpis został złożony wyłącznie pod całym dokumentem obejmującym sentencję i zasadnicze powody rozstrzygnięcia (art. 357 § 5 k.p.c.).
Jeśli sąd drugiej instancji nie orzekł o całości środka odwoławczego i upłynął termin do wniesienia wniosku o uzupełnienie wyroku, to sąd odwoławczy jest obowiązany do rozpoznania w postępowaniu apelacyjnym środka odwoławczego w tym zakresie, zaś wydany wcześniej wyrok (rozstrzygający o części środka odwoławczego) należy - stosując analogię z art. 317 § 1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. - potraktować jako
Określone w art. 365 § 1 k.p.c. związanie stron, sądów i innych podmiotów i osób treścią prawomocnego orzeczenia wyraża nakaz przyjmowania przez nie, że w objętej nim sytuacji stan prawny przedstawiał się tak, jak to wynika z sentencji wyroku (orzeczenia). Innymi słowy, są one związane dyspozycją konkretnej i indywidualnej normy prawnej wywiedzionej przez sąd z przepisów prawnych zawierających normy
Art. 499 pkt 1 k.p.c. musi być interpretowany w zgodzie z Konstytucją RP, z uwzględnieniem zasady ochrony konsumenta przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi.
Samo literalne ujęcie skargi nie ma rozstrzygającego znaczenia w każdym przypadku, jeżeli wnioskowany przez skarżącego sposób rozstrzygnięcia nie budzi wątpliwości. Odrzucenie skargi może mieć miejsce tylko wtedy, gdy określone w art. 3984 § 1 k.p.c. wymagania w ogóle nie zostały spełnione albo zostały spełnione w sposób, który uniemożliwia identyfikację przedmiotu skargi kasacyjnej i granic zaskarżenia
Choroba lub inna ułomność psychiczna strony sama przez się nie powoduje nieważności postępowania z powodu niemożności obrony przez stronę swych praw. Nieważność taka zachodzi wtedy, gdy strona, której odmówiono ustanowienia pełnomocnika z urzędu, ze względu na stan zdrowia psychicznego nie jest w stanie podjąć racjonalnej obrony swych praw w postępowaniu sądowym.
Naruszenie przez sąd drugiej instancji zasad sporządzania uzasadnienia orzeczenia (aktualnie uregulowanych w art. 3271 i art. 387 § 21 k.p.c.) jedynie wyjątkowo może stanowić usprawiedliwioną podstawę kasacyjną, co ma miejsce, gdy wskutek uchybienia wymaganiom stawianym uzasadnieniu zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej.
Spełnienie wymagań dotyczących wniesienia wkładów budowlanych odnoszących się do poszczególnych lokali, a także całokształt okoliczności uzasadniających uznanie, że doszło do zawarcia umowy o budowę tych lokali i ich przydział, rodzą cywilnoprawny skutek i mogą stanowić podstawę roszczenia zgłoszonego na podstawie art. 64 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 1047 Kodeksu postępowania cywilnego.
Sąd, także w postępowaniu nakazowym, zawsze winien badać umowę stanowiącą podstawę dochodzonego roszczenia pod kątem jej ważności i wiążącego skutku jej postanowień dla jej stron, przy czym ocena abuzywności konkretnych postanowień kontraktowych zawsze należy do zakresu kognicji sądu meriti, z uwzględnieniem konkretnej umowy zawartej przez strony oraz całokształtu okoliczności danej sprawy.
Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na własnej ocenie, lecz konieczne jest przy tym posłużenie się argumentami wyłącznie jurydycznymi oraz wykazanie, że wymienione w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, a w konsekwencji prowadzą do oczywistej
Sąd, także w postępowaniu nakazowym, zawsze winien badać umowę stanowiącą podstawę dochodzonego roszczenia pod kątem jej ważności i wiążącego skutku jej postanowień dla jej stron, przy czym ocena abuzywności konkretnych postanowień kontraktowych zawsze należy do zakresu kognicji sądu meriti, z uwzględnieniem konkretnej umowy zawartej przez strony oraz całokształtu okoliczności danej sprawy.
Przeciwko konsumentowi nie może zostać wydany nakaz zapłaty wyłącznie na podstawie treści samego weksla, niezależnie od tego, że uwzględnianie w postępowaniu nakazowym innych dokumentów dołączonych do pozwu wraz z wekslem byłoby sprzeczne z istotą tego typu postępowania nakazowego. Konieczność zapewnienia przewidzianej w unormowaniach unijnych skutecznej ochrony konsumentom oznacza bowiem, że niezależnie
Ustalone w art. 187 § 1 k.p.c. wymagania pozwu jako pisma inicjującego postępowanie cywilne obejmują, poza ogólnymi warunkami jakie spełniać powinny pisma procesowe, jedynie obowiązek dokładnego określenia żądania oraz przytoczenia uzasadniających je okoliczności faktycznych. Żądanie pozwu, o którym mowa w art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c. to – w sprawie o świadczenie – wskazanie na zachowanie pozwanego (dare
Naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie w rozumieniu art. 3983 § 1 pkt 1 k.p.c. ma miejsce również wtedy, gdy orzeczenie sądu nie zawiera pełnych ustaleń faktycznych odnoszących się do przesłanek zastosowanej przez ten sąd normy prawa materialnego. Zastosowanie przepisów prawa materialnego do niedostatecznie ustalonego przez sąd drugiej instancji stanu faktycznego oznacza zatem
1. W ramach apelacji, Sąd drugiej instancji ma obowiązek merytorycznego rozpoznania sprawy na nowo w granicach zaskarżenia, dokonując własnych ustaleń faktycznych i wybierając, interpretując oraz stosując adekwatne normy prawa materialnego, przy czym ograniczony jest jedynie zarzutami procesowymi apelującego. 2. Po uchyleniu wyroku przez Sąd Najwyższy i ponownym rozpoznaniu, Sąd odwoławczy jest związany