Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 29.07.2005, sygn. PD I 413/85/05, Izba Skarbowa we Wrocławiu, sygn. PD I 413/85/05
Z opisanego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że Podatnik na podstawie zawartej w marcu 2000 r. umowy (umowa nie została zarejestrowana w urzędzie skarbowym) udzielił osobie prawnej prawa do używania znaku towarowego (obejmującego trzy marki handlowe) do końca 2004 r. z możliwością przedłużenia czasu używania na okres od 1 stycznia 2005 r. do 31 grudnia 2009 r. lub wykorzystania opcji pierwszeństwa w zakupie znaku towarowego. Zgodnie z oświadczeniem podatnika, przedmiotem prowadzonej przez niego działalności, zgodnie z zaświadczeniem o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej jest handel hurtowy, detaliczny artykułami spożywczymi, przemysłowymi, produkcja, import-eksport - w zakresie nie wymagającym koncesji i zezwoleń. W 2004 r. przychody z działalności gospodarczej wnioskodawca uzyskał jedynie z tytułu opłat za używanie znaku towarowego i sprzedaży praw ochronnych do znaku towarowego, który powstał kilka lat wcześniej, gdy działalność prowadzona była w zakresie handlu towarami.W związku z faktem, iż wnioskodawca nie może powiązać przychodów z tytułu opłat za używanie znaku towarowego z konkretnym kosztem uzyskania przychodów, stoi na stanowisku, że kosztami są wszelkie bieżące koszty prowadzenia działalności gospodarczej m. in. czynsze za najem pomieszczeń biurowych czy opłaty za usługi księgowe.
STANOWISKO NACZELNIKA URZĘDU SKARBOWEGONaczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna, rozpatrując przedmiotowy wniosek stosownie do treści art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w wydanym w dniu 18.03.2005 r. postanowieniu nr PD I-0090/1/48/05 stwierdził, że zawarte we wniosku stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. UZASADNIENIEW uzasadnieniu ww. postanowienia wskazano na przepisy art. 22 ust. 1, art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) art. 163 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 ze zm.) i stwierdzono, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Stwierdzono również, że przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy przypadek poza wyraźnie wskazanymi w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalnością działania dla osiągnięcia przychodu. Zgodnie z art. 163 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę licencyjną. Natomiast w myśl art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie stosowania projektu wynalazczego, topografii układu scalonego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną ustala się w wysokości 50% osiągniętego przychodu. Zatem prawo naliczenia 50% kosztów uzyskania przychodów przysługuje, gdy opłaty licencyjne dotyczą pierwszego roku trwania licencji oraz gdy umowa licencyjna jest zawarta z pierwsza jednostka.ZARZUTY ZAWARTE W ZAŻALENIU1) rażące naruszenie art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez:- wydanie sześciu postanowień w postępowaniu wszczętym jednym wnioskiem, a zatem wydanie postanowień wbrew treści ww. przepisu, który daje podstawę prawną do wydania jednej interpretacji z zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego,- objęcie zakresem interpretacji wyłącznie wybranych przepisów przy całkowitym pominięciu części wniosku dotyczącego opodatkowania VAT, a zatem dokonanie wbrew treści ww. przepisu interpretacji wybranych przepisów, a nie prawa przy nieuprawnionym pominięciu istotnej części (pkt 1 wniosku),- wskazanie w treści interpretacji twierdzeń odnoszących się do stanu faktycznego, lecz sprzecznych z treścią wniosku, a zatem wydanie interpretacji w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku,- powołanie w treści uzasadnienia przepisów nieobowiązujących w dniu zawierania transakcji stanowiącej przedmiot oceny,2) naruszenie art. 14a § 3, art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez uznanie stanowiska podatnika za nieprawidłowe, bez przytoczenia przepisów prawa, a ponadto bez wskazania uzasadnienia prawnego dla zajętego stanowiska tj. bez wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.STANOWISKO DYREKTORA IZBY SKARBOWEJDziałając na podstawie art. 14b § 2 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa po rozpatrzeniu zażalenia Podatnika na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego nr PDI-0090//1/48/05 z dnia 18.03.2005 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wysokości kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w 2004 r. działalności gospodarczej, w związku z udzielonym upoważnieniem do używania znaków towarowych, stwierdzające, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe Dyrektor Izby Skarbowej odmówił zmiany postanowienia organu podatkowego pierwszej instancji. UZASADNIENIEZgodnie z treścią art. 18 cyt. ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Stwierdzić zatem należy, że przychodów uzyskanych z tytułu udzielenia osobie prawnej upoważnienia do używania znaków towarowych, nie można zakwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przychody te stanowią przychody z praw majątkowych i zaliczane są do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 omawianej ustawy.Organ odwoławczy odnosząc się do kwestii kosztów uzyskania przychodów stwierdza, iż zgodnie z generalną zasadą wynikająca z przepisu art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskani przychodów, z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Zatem, jeśli podatnik uzyskuje przychody z działalności gospodarczej oraz ponosi wydatki, które służą osiągnięciu przychodów z tego źródła, to takie wydatki bezsprzecznie stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalność. W sytuacji gdy przychody uzyskiwane są z tytułu udzielenia osobie prawnej upoważnienia (licencji) do używania znaków towarowych, zatem stanowią przychody z praw majątkowych o których mowa w art. 18 ww. ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i zaliczane są do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy to nie można ich klasyfikować do źródła przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej.Do przychodów uzyskanych z wyżej wymienionego tytułu nie znajduje zastosowania art. 22 ust. 9 pkt 2 powołanej wyżej ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania projektu wynalazczego, topografii układu scalonego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną ustala się w wysokości 50% osiągniętego przychodu. Prawo do naliczania 50% kosztów uzyskania przychodów przysługuje wówczas, gdy opłaty licencyjne dotyczą pierwszego roku trwania licencji oraz gdy umowa licencyjna zawarta jest z pierwszą jednostką. W przedstawionym przez podatnika stanie faktycznym taka sytuacja nie miała miejsca, ponieważ okres używania znaku towarowego trwał od 2000 r. do 2004 r. (terminy płatności za używanie prawa do znaku 31.12.2002 r. i 31.12.2004 r. z przewidzianymi w umowie możliwościami: przedłużenia tego okresu lub skorzystania z prawa pierwokupu znaku towarowego.Reasumując należy stwierdzić, że stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego zawarte w zaskarżonym postanowieniu stanowiące, że przepisy art. 22 ust. 1 oraz art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie maja zastosowania do określenia kosztów poniesionych przez podatnika w związku z uzyskiwaniem przychodów z używania znaków towarowych w 2004 r. jest prawidłowe. W związku z powyższym zarzut zawarty w zażaleniu dotyczący dokonania przez organ I instancji błędnej wykładni art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 10 ust. 1 pkt 3, art. 14 oraz 10 ust. 1 pkt 8 - jest bezzasadny. Dyrektor Izby Skarbowej odnosząc się do pozostałych zarzutów zawartych w zażaleniu stwierdza, że znowelizowane przepisy art. 14a-14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa wprowadzone ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808) istotnie zmodyfikowały zasady udzielania przez organy podatkowe interpretacji. Wniosek podmiotu uprawnionego do wystąpienia z zapytaniem dotyczyć może pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, natomiast obowiązkiem naczelnika urzędu skarbowego jest wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Udzielenie takiej interpretacji następuje w drodze postanowienia. O liczbie wydawanych postanowień decyduje liczba przedstawionych we wniosku pytań wymagających rozstrzygnięcia. Z powyższego jednoznacznie wynika, że w przypadku złożenia przez podatnika jednego wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie prawidłowe jego załatwienie wymaga wydania przez organ podatkowy tylu postanowień, ile problemów zawarł podatnik w złożonym wniosku. W odniesieniu do wniosku Podatnika z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, że zawarte w jednym wniosku problemy wymagające rozstrzygnięcia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczyły sześciu zagadnień, natomiast jedno dotyczyło podatku VAT. Z tego też względu tj. z uwagi na ilość problemów poruszonych we wniosku w zakresie podatku dochodowego wydano sześć postanowień. Wniosek w części dotyczącej udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnym postanowieniem (siódmym), na które podatnik nie wniósł zażalenia.Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że prawidłowo postąpił organ podatkowy I instancji odnosząc się w każdym postanowieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. Zauważyć również należy, że na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 18 kwietnia 2005 r. Organ odwoławczy wskazuje, iż przepisy prawa w tym zakresie nie zostały w żaden sposób naruszone zarzut dotyczący rażącego naruszenia przez organ podatkowy art. 14a § 1, § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej należy uznać za bezzasadny.Dyrektor Izby Skarbowej wskazuje także, że wydane przez organ podatkowy I instancji przedmiotowe postanowienie zawiera prawidłowe uzasadnienie faktyczne (tożsame z przedstawionym we wniosku) jak i prawne (ze szczególnym przytoczeniem przepisów ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem zawarte w zażaleniu zarzuty podatnika dotyczące naruszenia art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy Ordynacja podatkowa są bezzasadne.Organ odwoławczy stwierdza ponadto, iż niezasadny jest zarzut pełnomocnika podatnika zawarty w zażaleniu, iż zaskarżone postanowienie zostało wydane w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku. Z uzasadnienia postanowienia PDI/0090/1/48/05 z dnia 18.03.2005 r. wynika, iż odniesiono się do wszystkich problemów zawartych we wniosku. Również twierdzenie zawarte we wniosku, iż w treści uzasadnienia postanowienia organ podatkowy I instancji powołał nieobowiązujące przepisy jest całkowicie niezasadne, bowiem w postanowieniu tym powołano wyłącznie obowiązujące przepisy prawa, które miały zastosowanie w indywidualnej sprawie. Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż przepisy ustawy z dnia 31.01.1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17) regulowały zakres ściśle związany ze znakami towarowymi m. in. rejestrację znaków towarowych, powstanie i treść prawa z rejestracji znaku towarowego, ochronę prawa z rejestracji znaku towarowego oraz prawa do znaku powszechnie znanego, wygaśniecie i unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego. Obowiązująca od 22.08.2001 r. ustawa Prawo własności przemysłowej reguluje znacznie szerszy zakres stosunków w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych. Ustawa ta normuje także zasady na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie, wynagradzać ich twórców, normuje także zadania i organizację Urzędu Patentowego. Organ podatkowy I instancji powołał się na przepisy obowiązującej w 2004 r. ustawy Prawo własności przemysłowej cyt. m. in. definicję znaku towarowego (art. 120 ustawy z dnia 30.06.2000 r.) natomiast w art. 4 ustawy z dnia 31.01.1985 r. zawarto pojęcie w zakresie węższym niż w ww. przepisie oraz przepis dotyczący możliwości udzielenia innej osobie upoważnienia do używania znaku (odpowiednio przepisy art. 163 ustawy z 30.06.2000 r. i 17 ustawy z dnia 31.1.1985 r.). Przepisy te nie miały wpływu na przepisy prawa podatkowego, zatem powołanie przepisów ustawy obowiązującej w czasie rejestracji przez podatnika znaków towarowych nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że organ I instancji rozpatrując wniosek podatnika o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oparł się tylko i wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym w złożonym wniosku (zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego obciąża podatnika) i stwierdza, że stosownie do przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego dotyczącego zagadnienia wskazanego w zaskarżonym postanowieniu udzielona w dniu 18 marca 2005 r. odpowiedź w formie postanowienia jest prawidłowa, a zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
