Uchwała SN z dnia 25 sierpnia 1994 r., sygn. III CZP 107/94
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Ireneusza L. przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń S.A. – Inspektorat w K. o zapłatę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Jeleniej Górze postanowieniem z dnia 15 lipca 1994 r. II Cr 206/94 – do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:
„Czy w świetle art. 6 k.c. w zw. z § 7 ust. 1 pkt 3 ogólnych warunków ubezpieczenia auto-casco, obowiązujących w dacie 13 marca 1992 r., na ubiegającym się o odszkodowanie z PZU właścicielu pojazdu ciąży jedynie obowiązek udowodnienia faktu wywołującego szkodę (zaistnienie wypadku drogowego) oraz wysokości szkody, czy też również tego, że kierujący pojazdem w czasie wypadku był trzeźwy?
Czy przez zbiegnięcie z miejsca wypadku rozumieć należy każde oddalenie się kierowcy z miejsca wypadku, które uniemożliwia ustalenie, czy w czasie wypadku był on nietrzeźwy, czy też wprowadził się w stan nietrzeźwości dopiero po wypadku, oraz kto miałby ten stan trzeźwości lub nietrzeźwości stwierdzić w sytuacji, gdy kierowca, który wypadek spowodował, nie ma obowiązku powiadomienia policji uznając, że wyrządzona na skutek wypadku szkoda w mieniu nie jest poważna i nie nastąpiło uszkodzenie ciała, a zatem nie doszło do popełnienia przestępstwa z art. 145 § 1 k.k. (§ 26 ogólnych warunków ubezpieczenia auto-casco obowiązujących 13 marca 1992 r.)?”
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
