Uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 5 lipca 1999 r., sygn. OPS 16/98
Stwierdzenie przez organ odwoławczy, iż wnoszący odwołanie nie jest stroną w rozumieniu art. 28 Kpa następuje w drodze decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie przy udziale Waldemara Grudzieckiego, prokuratora Prokuratury Krajowej w sprawie ze skargi Pawła O. na postanowienie Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia 5 lutego 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy zezwolenia na podział działki Nr 80/15 położonej w B. między ul. K. a ul. M. w obrębie murów obronnych po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 1999 r. na posiedzeniu jawnym wątpliwości prawnych przekazanych przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 23 września 1998 r. w sprawie I SA 486/98, do wyjaśnienia w trybie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /(Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./:
Czy stwierdzenie przez organ odwoławczy, że odwołujący się nie jest stroną postępowania administracyjnego stanowi przesłankę stwierdzenia niedopuszczalności odwołania /art. 134 Kpa/, czy tez umorzenia postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa.
podjął następującą uchwałę:
UZASADNIENIE
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 23 września 1998 r. I SA 486/98, działając na podstawie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, zwrócił się do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie o wyjaśnienie przez skład siedmiu sędziów następujących wątpliwości prawnych: "czy stwierdzenie przez organ odwoławczy, że odwołujący się nie jest stroną postępowania administracyjnego stanowi przesłankę stwierdzenia niedopuszczalności odwołania /art. 134 Kpa/, czy też umorzenia postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa".
Przedstawiona wątpliwość prawna powstała na tle takiego oto stanu faktycznego:
Wojewódzki Konserwator Zabytków we W., po rozpoznaniu wniosku Urzędu Miasta i Gminy w B. wydał w dniu 31 lipca 1997 r. decyzję, którą na podstawie art. 8 ust. 1 i 3, art. 27 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i muzeach /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ odmówił zezwolenia na dokonanie proponowanego podziału nieruchomości, polegającego na wydzieleniu i sprzedaży działki Nr 80/15, położonej między ulicami: K., M. a murami obronnymi. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że zgodnie z opinią Regionalnego Ośrodka Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego we W., dotyczącą ochrony terenów położonych wokół historycznego centrum B. niesłuszne jest z punktu widzenia konserwatorskiego wydzielenie i sprzedaż działki położonej w bezpośrednim sąsiedztwie murów obronnych. Mury i teren przymurza wymagają przeprowadzenia szczegółowych badań, określających pierwotny sposób ich zagospodarowania. Konieczne jest też opracowanie programu kompleksowej ekspozycji średniowiecznych murów obronnych zarówno z zewnętrznej, jak i wewnętrznej ich strony i wydobycie w pełni walorów cennego zespołu umocnień obronnych B. Przeniesienie prawa własności działek bezpośrednio przylegających do murów mogłoby w przyszłości uniemożliwić ten zamiar. Decyzja, o jakiej mowa, doręczona została Urzędowi Miasta i Gminy w B. oraz przesłano ją do wiadomości Urzędowi Rejonowemu w O. i Pawłowi O., który ubiega się o nabycie części działki Nr 80/15. Paweł O. od powyższej decyzji złożył odwołanie, w którym podniósł zarzut niejednakowego traktowania obywateli B.; twierdził, że Pani M. nabyła od Gminy działkę gruntu, położoną na terenie przymurza B., którą zajmie pod rozbudowę pieca piekarniczego. Taka decyzja jest ponadto dla odwołującego się krzywdząca. Generalny Konserwator Zabytków postanowieniem z dnia 5 lutego 1998 r. stwierdził niedopuszczalność odwołania z uwagi na to, że odwołujący się nie ma przymiotu strony w rozumieniu art. 28 Kpa. Postanowienie to zostało zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez Pawła O. Skarżący wyjaśnił, że wydzierżawia od Gminy działkę gruntu położoną na terenie przymurza i chce ją nabyć na własność, bądź otrzymać w użytkowanie wieczyste. Gmina wyraziła na to zgodę lecz nie może dokonać wydzielenia tejże działki w sposób określony prawem z uwagi na negatywne stanowisko Konserwatora Zabytków. Prowadzone w sprawie postępowanie administracyjne dotyczyło interesu prawnego skarżącego, właściwy organ miał obowiązek rozpoznać jego odwołanie. W odpowiedzi na skargę Generalny Konserwator Zabytków wniósł o jej odrzucenie bowiem skarżący nie miał przymiotu strony, nie miał też uprawnienia do działki, jaka miała być przedmiotem podziału zaś sporna nieruchomość wpisana jest do rejestru zabytków.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
