Na jakich zasadach można oddelegowywać zleceniobiorców do pracy w innym kraju UE/EOG

Nowe przepisy w tym zakresie zawierają rozporządzenia Parlamentu Europejskiego nr 883/2004 i 987/2009 oraz decyzje Komisji Administracyjnej do Spraw Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego. Zmieniły one dotychczas obowiązujące rozporządzenia nr 1408/71 i 574/72. Odnoszą się one m.in. do koordynacji ubezpieczeń w przypadku oddelegowywania do innego kraju osoby wykonującej pracę najemną.

Przepisy dotyczą również zleceniobiorców

Zgodnie z art. 1a rozporządzenia nr 883/2004, określenie "praca najemna" oznacza wszelką pracę lub sytuację równoważną, traktowaną jako praca najemna do celów stosowania ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego, w którym taka praca lub sytuacja równoważna ma miejsce. Jest to definicja bardzo ogólna, która obejmuje nie tylko pracowników w ścisłym tego słowa znaczeniu, ale również inne sytuacje, które państwa członkowskie mogą uznać za równoważne z pracą na podstawie umowy o pracę. Również orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje na to, że pojęcie "pracownik" należy interpretować szeroko, stosując przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Na przykład w orzeczeniu w sprawie Lawrie-Blum Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że pracownikiem jest każdy, kto wykonuje przez pewien czas pracę na rzecz i pod kierownictwem innej osoby w zamian za wynagrodzenie.

Oznacza to, że również w stosunku do zleceniobiorców wysyłanych z Polski do pracy za granicę mają zastosowanie te same przepisy prawa wspólnotowego, które dotyczą wysłania pracowników. Niesie to określone konsekwencje zarówno dla wysyłającego zleceniodawcy, jak i dla wysyłanego zleceniobiorcy.