Wyrok NSA z dnia 22 marca 2024 r., sygn. I FSK 203/20
Sygn. akt I FSK 203/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 marca 2024 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Olejnik Sędzia NSA Sędzia WSA del. Małgorzata Niezgódka-Medek (sprawozdawca) Adam Nita Protokolant Łukasz Trzpiot po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 306/19 w sprawie ze skargi Gminy S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 30 stycznia 2019 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2017 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Gminy S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 6.329 (słownie: sześć tysięcy trzysta dwadzieścia dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 306/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej WSA, sąd pierwszej instancji) uwzględnił skargę Gminy S. (dalej Skarżąca, Gmina) i uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 30 stycznia 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2017 r. (ww. wyrok oraz inne orzeczenia sądów administracyjnych przywołane w niniejszym uzasadnieniu opublikowane zostały w bazie internetowej NSA: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
W uzasadnieniu wyroku wskazano, że organ odwoławczy zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia 16 lipca 2018 r., w której to określono Skarżącej za luty 2017 r. zobowiązanie w podatku od towarów i usług w kwocie 5.760 zł oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w kwocie 0 złotych.
Organ odwoławczy wyjaśnił, że Gmina zawarła z Centrum Turystyki i Kultury w S. (dalej CTiK, Centrum Turystyki i Kultury) w dniu 17 lutego 2017 r. umowę dzierżawy świetlic. Świetlice te są wykorzystywane przez Gminę na cele odpłatnego najmu, a także prowadzone są w nich nieodpłatne zajęcia i spotkania okolicznościowe (zebrania mieszkańców, Dzień Dziecka, plenery letnie dla mieszkańców, dożynki, itp.). Świetlicami dysponują sołtysi poszczególnych wsi. Podatek należny z tytułu najmu świetlic Gmina rozliczyła w deklaracji VAT-7 za luty 2017 r. jako sprzedaż opodatkowaną, miała zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego z uwzględnieniem prewspółczynnika. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że umowę dzierżawy świetlic zawarto w celu nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm., dalej u.p.t.u.), wskazując, iż to nie dzierżawca jest podmiotem dysponującym świetlicami, gdyż Gmina S.: w składanych deklaracjach VAT-7 poprzedzających luty 2017 r. dokonywała odliczenia podatku naliczonego związanego z inwestycjami prowadzonymi w świetlicach wiejskich, ponosi koszty związane z bieżącym utrzymaniem świetlic (zakup węgla, energia elektryczna, wywóz nieczystości, przeglądy techniczne), w przypadku okolicznościowego wynajmu świetlic osobom fizycznym umowa zawierana jest z Gminą reprezentowaną przez Burmistrza zastępowanego przez dzierżawcę, wskazuje swój rachunek bankowy do wpłat z tytułu okolicznościowego wynajmu świetlic osobom fizycznym, w lutym 2017 r. rozliczyła sprzedaż i podatek należny z tytułu najmu świetlic na rzecz osób fizycznych. Dodatkowo roczny czynsz dzierżawny zgodnie z umową z dnia 17 lutego 2017 r. wynosił 882 złote podczas gdy cena wynajmu jednej świetlicy wg cennika wynosi 150-250 złotych za dobę. Wobec powyższego organ uznał ww. umowę za służącą nadużyciu prawa, co uzasadniało pominięcie skutków tej umowy i dokonanie rozliczenia podatku naliczonego stosownie do art. 86 ust. 2a u.p.t.u. tj. z wykorzystaniem prewspółczynnika w wysokości 3% (tj. odpowiadającym proporcji rocznej struktury sprzedaży za 2016 r. i w poszczególnych jednostkach). Odnosząc się do kwestionowanej przez Gminę wysokości zastosowanego prewspółczynnika organ odwoławczy stwierdził, że ma on charakter wstępny – szacunkowy, wskazał na art. 90c ust. 1 i 2 u.p.t.u. i uznał zarzuty w tym zakresie za niezasadne bowiem Gmina pomija możliwość dokonania korekty rocznej rozliczenia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
