Wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2024 r., sygn. I FSK 504/20
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka- Medek (spr.), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Protokolant Jan Żołądź, po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 23 października 2019 r. sygn. akt I SA/Gd 792/19 w sprawie ze skargi M. D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 6 lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lipca 2011 r. do stycznia 2012 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 6 lutego 2019 r. nr [...], 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku na rzecz M. D. kwotę 1000 (tysiąc) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 23 października 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, w oparciu o art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", oddalił skargę M. D. powoływanej dalej jako "strona", "skarżąca", na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 6 lutego 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lipca 2011 r. do stycznia 2012 r. (wyrok ten oraz orzeczenia powołane w uzasadnieniu dostępne są w internetowej bazie orzeczeń: orzeczenia.nsa.gov.pl).
W uzasadnieniu sąd pierwszej instancji wskazał, że organ pierwszej instancji w decyzji z dnia 10 kwietnia 2018 r. rozliczył zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od lipca 2011 r. do stycznia 2012 r. w sposób odmienny od deklarowanego przez skarżącą. Organ pierwszej instancji w oparciu o art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.p.t.u." zakwestionował prawo skarżącej do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez R.Sp. z o.o., powoływanej dalej jako "kontrahent nr 1" oraz F. Sp. z o.o., powoływanej dalej jako "kontrahent nr 2", uznając, że faktury te nie dokumentują rzeczywistych transakcji gospodarczych pomiędzy tymi firmami a skarżącą, a jedynie pozorują istnienie takich czynności. Stwierdzono, że faktury te zostały wystawione przez podmioty nie prowadzące faktycznie działalności gospodarczej. Stwierdzono również, że strona nie dochowała należytej staranności przy weryfikacji kontrahentów, z którymi dokonywała przedmiotowych transakcji oraz że wiedziała lub powinna była wiedzieć o tym, że otrzymane faktury wystawiane są do celów oszustwa podatkowego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
