Wyrok SN z dnia 8 listopada 2022 r., sygn. I NSNc 123/22

Określenie „konsument” użyte w art. 76 Konstytucji RP ma charakter autonomiczny i nie może być ograniczane do denotacji wyznaczonej treścią art.  22¹  k.c. 

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Oktawian Nawrot (przewodniczący, sprawozdawca) ‎

SSN Tomasz Demendecki ‎

Mariusz Grzegorz Wilczyński (ławnik Sądu Najwyższego)

w sprawie z powództwa wierzycieli solidarnych D. K. i D. Z. przeciwko T. J. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w dniu 8 listopada 2022 r. skargi nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Mikołowie z 30 maja 2005 r., sygn. VI Nc 2498/05,

uchyla zaskarżony nakaz zapłaty w całości i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Mikołowie do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania ze skargi nadzwyczajnej.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy w Mikołowie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 30 maja 2005 r., VI Nc 2498/05, nakazał pozwanej T. J., aby zapłaciła stronie powodowej wierzycielom solidarnym D. K. i D. Z. kwotę 2138,50 zł z odsetkami umownymi w wysokości 1% w stosunku dziennym liczonymi od 5 maja 2005 r. oraz kwotę 657,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia nakazu albo wniosła w tym terminie sprzeciw. Pozwana nie wniosła sprzeciwu i nakaz zapłaty uprawomocnił się.

W uzasadnieniu nakazu zapłaty, sporządzonym w trybie art. 92 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (tekst jedn. Dz.U. 2021, poz. 154 ze zm., dalej: „u.SN”), Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 498 § 1 k.p.c. nakaz zapłaty wydaje się, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego, zaś w myśl art. 499 § 1 k.p.c. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym nie może być wydany, jeżeli według treści pozwu roszczenie jest oczywiście bezzasadne.

Sąd wskazał, że strona powodowa dochodziła roszczenia pieniężnego, azatem co do zasady Sąd powinien był wydać nakaz zapłaty, zwłaszcza, iżtreśćpozwu nie dawała, w świetle obowiązujących w maju 2005 r. przepisów prawa i praktyki orzeczniczej, podstawy do uznania, iż roszczenie jest oczywiście bezzasadne. Nie ulegało wątpliwości, że strona pozwana mogła w ustawowym terminie, bez obowiązku ponoszenia kosztów, wnieść sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, co skutkowało tym, iż orzeczenie traciło moc. W 2005 r. zasadą było, że proces miał charakter kontradyktoryjny, a działanie Sądu z urzędu było ograniczone do minimum. Złożenie sprzeciwu pozwalało na ocenę żądania wynikającego z pozwu na rozprawie, także w zakresie odsetek umownych. Sądpodkreślił, że roszczenie wynikające z art. 720 k.c. i 481 k.c. co do należności głównej i odsetek wynikało z umowy pożyczki potwierdzonej załączonymidokumentami. W dniu wydawania nakazu zapłaty nie obowiązywały przepisy limitujące wysokość odsetek zarówno kapitałowych, jak i za opóźnienie. Wtym zakresie obowiązywała swoboda stron, zgodnie z art. 353 k.c. W celu dokonania oceny granic swobody kontraktowej, niezbędne było zawiśnięcie sporu, tj. wyrażenie przez pozwaną sprzeciwu przeciwko tak określonemu żądaniu.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się