Przedsiębiorcy, który sprzedaje napój alkoholowy osobie nieletniej, cofane jest zezwolenie bez względu na winę czy intencję. Wystarczającą podstawą zastosowania sankcji jest prawomocny wyrok karny potwierdzający sprzedaż, co wyklucza stosowanie zasady proporcjonalności oraz uznaniowość organu administracyjnego.

Naruszenie zakazu zbywania produktów leczniczych przez aptekę ogólnodostępną innej aptece ogólnodostępnej skutkuje obligatoryjnym cofnięciem zezwolenia na prowadzenie apteki, co stanowi sankcję o charakterze obiektywnym, niezależną od winy podmiotu. Organy farmaceutyczne dokonały prawidłowej oceny dowodów, co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny.

NSA: Odmowa świadczenia pielęgnacyjnego opiekunowi osoby z orzeczonym stopniem niepełnosprawności, przy wcześniej przyznanym zasiłku opiekuńczym, wymaga wykazania zmiany okoliczności uzasadniającej brak związku przyczynowego między opieką a rezygnacją z zatrudnienia.

W przypadku zbiegu uprawnień do świadczeń rodzinnych, przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego wymaga uprzedniej rezygnacji z konkurencyjnego świadczenia, aktualnego w dacie wniosku, a jego prawidłowe przyznanie jest możliwe dopiero od momentu wyeliminowania przeszkody prawnej w formie uchylenia dotychczasowego świadczenia. Skarga kasacyjna niezasadna.

Obligatoryjne cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w przypadku sprzedaży alkoholu nieletnim następuje na podstawie ustaleń prawomocnego wyroku karnego, który wiąże organy administracyjne i sąd administracyjny, niezależnie od winy przedsiębiorcy.

Cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, ze względu na sprzedaż osobie niepełnoletniej, jest obowiązkowe po stwierdzeniu przez sąd karny faktu popełnienia takiego czynu, niezależnie od winy przedsiębiorcy i okoliczności jego działania.

Sąd kasacyjny stwierdził, iż przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego nie może być uzależnione od udziału rodzeństwa w opiece, a istnienie związku przyczynowego między rezygnacją z pracy a opieką jest kluczowe dla ustalenia prawa do świadczenia.

Przepis art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy pomocowej nie wyklucza przyznania świadczeń pielęgnacyjnych obywatelom Ukrainy w związku z opieką nad dorosłymi osobami niepełnosprawnymi, niezależnie od wymogu zamieszkiwania z dziećmi na terenie Polski.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje jedynie wówczas, gdy istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną. Brak takiego związku skutkuje odmową przyznania świadczenia (NSA, sygn. akt IV SA/Wr 75/24).

Prawo do emerytury wyklucza przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, chyba że uprawniony dokona wyboru świadczenia przez zawieszenie emerytury.

Świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z pracy, w przypadku sprawowania opieki nad więcej niż jedną osobą niepełnosprawną przez jednego opiekuna, jest możliwe do przyznania tylko jednokrotnie, niezależnie od liczby osób wymagających opieki.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego nie jest uzależnione od niezdolności rodzeństwa do partycypacji w opiece, a wymaganie takiej przesłanki narusza przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych i zasady praworządności.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego niezbędne jest istnienie przyczynowo-skutkowego związku pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną; brak takiego związku wyklucza świadczenie.

Brak związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zaprzestaniem aktywności zawodowej a sprawowaną opieką nad osobą niepełnosprawną wyklucza możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r.

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, gdy brak jest bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego między rezygnacją z zatrudnienia a opieką nad osobą niepełnosprawną. Podjęcie aktywności zawodowej w krótkim okresie po złożeniu wniosku wyklucza istnienie tego związku.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przy ustalaniu przeważającej działalności podmiotu dla celów zwolnienia z obowiązku opłacania składek na mocy rozporządzenia COVID-19, organ zobowiązany jest nie tylko do korzystania z danych zawartych w rejestrze REGON, lecz także do przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie rzeczywistego charakteru działalności.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił oddalić skargę kasacyjną w sprawie o umorzenie należności składkowych, potwierdzając prawidłowość decyzji organu i wyroku sądu I instancji. Postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone z poszanowaniem zasad proceduralnych oraz przepisów materialnych prawa ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z art. 170 P.p.s.a., sąd związany jest wcześniejszym prawomocnym wyrokiem w tożsamym stanie faktycznym i prawnym, co uniemożliwia nowe rozstrzygnięcie w kwestii związku przyczynowego między brakiem zatrudnienia skarżącej a sprawowaną przez nią opieką.