Korzystanie z urlopu wychowawczego nie jest równoznaczne z rezygnacją z zatrudnienia i nie uprawnia do otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego w świetle art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, gdyż stosunek pracy jako podstawa zatrudnienia pozostaje nieprzerwany.

Podstawa do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga istnienia bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną a niemożnością podjęcia lub kontynuowania pracy zarobkowej przez opiekuna.

W przypadku ustalania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego krytyczne znaczenie ma ocena, czy zakres faktycznie sprawowanej opieki nad osobą z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności wyłącza możliwość podjęcia przez opiekuna jakiejkolwiek pracy zarobkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się granicami skargi kasacyjnej, po przeprowadzeniu kontroli instancyjnej wyroków sądu pierwszej instancji, orzekł zasadność utrzymania w mocy decyzji Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, wyjaśniając, że obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą powstaje z mocy prawa i jest niezależny od faktycznego prowadzenia

Przy obliczaniu dochodu z tytułu zwrotu środków z PPK przed ukończeniem 60 roku życia, kosztem uzyskania przychodów jest łączna wartość wszystkich wpłat dokonanych na rachunek PPK, niezależnie od tego, czy zostały one sfinansowane ze środków uczestnika, pracodawcy, czy też z Funduszu Pracy.

Obowiązek wspólnika spółki z o.o. do powtarzających się świadczeń niepieniężnych, nałożony przez umowę spółki w myśl art. 176 § 1 Kodeksu spółek handlowych, musi być dokładnie określony co do rodzaju i zakresu tych świadczeń, a ich charakter musi mieć cechy periodyczności. Świadczenia o charakterze ciągłym lub stałym, nie spełniające tych przesłanek, nie mieszczą się w ramach tego przepisu.

W postępowaniu karnym przywrócenie terminu do dokonania określonej czynności procesowej na podstawie art. 58 § 1 i 2 k.p.a. jest możliwe pod warunkiem uprawdopodobnienia przez zainteresowanego, iż uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy, co wymaga wykazania, że mimo całej staranności nie mogła czynności dokonać w terminie, a więc że zachodziła obiektywna, niezależna od niej przeszkoda. Zarzuty w