Przewoźnik wykonujący okazjonalne międzynarodowe przewozy osób jest zobowiązany do posiadania wymaganych zezwoleń, chyba że spełnia przesłanki zwalniające, określone w umowie dwustronnej i przepisach prawa. Niespełnienie tych warunków uzasadnia nałożenie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.

Rolnik ubiegający się o płatności rolno-środowiskowo-klimatyczne musi wykazać faktyczne posiadanie gruntu. Organ administracyjny nie ma obowiązku generowania dowodów na poparcie stwierdzeń strony, a wykazanie przesłanek uprawniających do płatności należy do wnioskodawcy.

Sąd utrzymuje zasadność nałożenia kary za naruszenie przepisów transportowych poprzez wykonywanie przewozu okazjonalnego bez spełnienia niezbędnych warunków. Przewóz okazjonalny wymaga stosownego zezwolenia i spełnienia określonych rygorów prawnych, nawet gdy firma posiada licencję na transport drogowy osób.

Oddalenie skargi kasacyjnej potwierdza, że organ administracji skarbowej musi dokładnie i rzetelnie zbadać sprawę oraz zgromadzić pełny materiał dowodowy, zanim nałoży karę pieniężną za urządzanie gier hazardowych bez wymaganej koncesji, co nie miało miejsca w sprawie L. M.

Przepisy art. 15zzzzzn² ust. 1 i 2 ustawy COVID-19 nie wyłączają stosowania art. 58 § 1 k.p.a.; przywrócenie terminu wymaga uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu.

Przepis art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania do postępowań administracyjnych dotyczących nałożenia kar pieniężnych na podstawie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów.

Oddalenie skargi kasacyjnej z powodów prawidłowego uznania przez niższe instancje naruszenia przepisów o transporcie drogowym przez C. Sp. z o.o. Zasądzenie od skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

Posiadanie licencji na przewóz osób taksówką nie uprawnia do wykonywania innych form transportu drogowego z naruszeniem wymogów technicznych pojazdu i bez odpowiedniego zezwolenia. Naruszenie tych reguł uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, nawet jeśli przewóz zamówiono przez aplikację.

NSA stwierdził, że skarga kasacyjna dotycząca uchylenia decyzji odmowy przyznania płatności bezpośrednich, oparta na zarzutach naruszeń prawa materialnego i procesowego, jest bezzasadna, a zarzuty te nie miały wpływu na zasadność decyzji organu.

Skarga kasacyjna od wyroku dotyczącego zatrzymania prawa jazdy za przekroczenie prędkości w terenie zabudowanym, oparta na zarzutach proceduralnych dotyczących kalibracji urządzeń pomiarowych i interpretacji prawnej, została uznana za bezzasadną i oddalona w całości.

Bezczynność organu administracyjnego w terminowym rozpoznaniu wniosku, choć stwierdzona, nie stanowi rażącego naruszenia prawa bez oczywistej sprzeczności z przepisami lub wywołania nieakceptowalnych skutków; sąd administracyjny może odmówić przyznania sumy pieniężnej bez wykazania przez skarżącego konkretnych argumentów.

Administracyjna kara pieniężna za posiadanie w lokalu niezarejestrowanego automatu do gier nie ulega przedawnieniu, jeżeli w okresie epidemii COVID-19 zawieszono termin przedawnienia. Posiadacz samoistny lokalu odpowiada za obecność takiego automatu, nawet jeśli jego część wynajęto innemu podmiotowi.

Decyzje administracyjne nie podlegają wznowieniu na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., jeżeli w momencie ich wydania organ dysponował wiedzą o okolicznościach faktycznych będących rzekomą podstawą wznowienia. Prawidłowe uchylenie takich decyzji wymaga zgodnego z art. 135 p.p.s.a. postępowania przez organy sądowe.

Dla uznania informacji za tajemnicę przedsiębiorstwa niezbędne jest wykazanie zarówno wartości gospodarczej tych informacji, ich nieujawnienia, jak i podjęcia formalnych działań zabezpieczających poufność. Bez wykazania przesłanki formalnej informacja nie jest prawnie chroniona jako tajemnica.

NSA potwierdza, że przesłanki wznowienia postępowania muszą być spełnione łącznie; rażące naruszenie tej procedury uzasadnia uchylenie decyzji administracyjnych. Kwestie proceduralne muszą być dokładnie przestrzegane, aby nie podważać zasad trwałości decyzji administracyjnych.