1. Udzielanie kredytów jest czynnością bankową i ex deflnitione podmiotem udzielającym kredytu może być bank lub instytucja finansowa, która na podstawie zezwolenia właściwych władz może prowadzić działalność polegającą na przyjmowaniu depozytów lub innych środków powierzonych pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym oraz na udzielaniu kredytów. Dlatego też, samo oświadczenie "o prawie do udzielania kredytów

Działalność polegająca na odpłatnym świadczeniu, na podstawie odrębnych umów, podmiotom innym niż gmina, usług dotyczących zarządzania nieruchomościami nie wchodzi w zakres zadań własnych gminy wymienionych w art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./, ma charakter komercyjny i jako taka wykracza poza zadania o charakterze użyteczności publicznej

Przepis art. 403 par. 2 Kpc stanowi materialnoprawną przesłankę żądania wznowienia postępowania w przypadku wykrycia nowych dowodów, możliwych do wykorzystania w postępowaniu sądowym, których przeprowadzenie mogłoby wpłynąć na treść rozstrzygnięcia. Natomiast z przepisu art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wynika, że Sąd orzeka

1. Czynności dokonane pomiędzy spółdzielnią pracy a jej członkami, w wyniku których członkowie nabyli cały majątek spółdzielni w zamian za wierzytelności związane z ich udziałami członkowskim były de facto czynnościami likwidacyjnymi dokonanymi poza przewidzianą w art. 113 i nast. ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze /Dz.U. 1995 nr 54 poz. 288 ze zm./ procedurą właściwego postępowania

Wniesienie przez jednoosobową spółkę Skarbu Państwa wkładu niepieniężnego w postaci 51 procent akcji do innej spółki akcyjnej stanowi udostępnienie akcji osobom trzecim w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./.

Zawarcie umowy o przewłaszczeniu rzeczy w celu zabezpieczenia kredytu bankowego nie jest czynnością prawną "odstąpienia" rzeczy, o jakiej mowa w art. 190 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /t.j. Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./.

Instytucja wyłączenia sędziego z udziału w rozpoznawaniu sprawy nie została uregulowana w ustawie z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. W postępowaniu przed Naczelnym Sądzie Administracyjnym przepisy regulujące tą kwestie /art. 48 i art. 49 Kpc/ znajdują zastosowanie na podstawie odesłania z art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Koszty sądowe stanowią dochody budżetu Państwa, zwolnienie, więc od tego obowiązku oznacza w rzeczywistości swoistą formę kredytowania podmiotów zobowiązanych do uiszczenia tych kosztów i niedopuszczalna jest sytuacja, gdy podmioty te wykonują inne ciążące na nich zobowiązania, a żądają by koszty sądowe pokrywał im Skarb Państwa. W stosunku do postępowań będących następstwem działalności gospodarczej

Jeżeli w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie określenia wypadków, w których należności celne przywozowe lub wywozowe są zwracane lub umarzane oraz trybu i warunków dokonywania zwrotu i umorzenia /Dz.U. nr 158 poz. 1050 ze zm./ ustawodawca użył określenia "w postępowaniu likwidacyjnym" należy przyjąć, że pojęcie to ma takie znaczenie, jakie przypisuje się jemu w poszczególnych

Decyzja Komisji Papierów Wartościowych wydana została wbrew zapisowi ustawowemu, bowiem dopuściła do publicznego obrotu akcje objęte tzw. transzą pracowniczą, które nie mogły być objęte publicznym obrotem, co przesądza o braku spełnienia przesłanki zastosowania ulgi.

Przepis art. 21 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego /Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733/ nie upoważnia rady gminy do określenia minimalnego dochodu gospodarstwa domowego, bez uzyskiwania którego zawarcie umowy najmu lokalu na czas nieoznaczony i lokalu socjalnego byłoby niedopuszczalne.

Nie można zatem zgodzić się z tezą, że na mocy art. 11 ust. 1 i 2 załącznika I do Konwencji o Wspólnej Procedurze Tranzytowej - sporządzonej w Interlaken dnia 20 maja 1987 r. /załącznik do Dz.U. 1998 nr 46 poz. 290/ oraz art. 221 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./ główny zobowiązany i przewoźnik zobowiązani są solidarnie do zapłaty długu celnego. Obowiązek

1. Stosowanie uregulowań rozporządzenia wykonawczego do przepisów ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /t.j. Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802/, prowadzące do ograniczenia procesowych praw strony, wynikających wprost z unormowań ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, jest niedopuszczalne, jako sprzeczne z art. 92 Konstytucji RP. 2. Przepis ust. 2

Jeżeli podstawą wznowienia jest przyczyna wymieniona w art. 403 par. 1 pkt 2 Kpc, to wówczas konieczną przesłanką żądania wznowienia jest ustalenie faktu popełnienia przestępstwa w prawomocnym wyroku skazującym. W doktrynie przyjmuje się ponadto, że wyjątek od tej zasady stanowi tylko faktyczna niemożność wszczęcia postępowania karnego /np. z powodu śmierci oskarżonego/ lub sytuacja, gdy postępowanie

Spójnik "oraz" użyty w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 2001 r, o nabywaniu przez użytkowników wieczystych prawa własności nieruchomości /Dz.U. nr 113 poz. 1209/ oznacza, że warunki dotyczące posiadania przymiotu użytkownika wieczystego przez osobę fizyczną w wymienionych w tym przepisie datach muszą być spełnione łącznie.

Czynniki określone w art. 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego /Dz.U. nr 71 poz. 733/ muszą być w każdym przypadku uwzględniane jako przesłanki ustalenia stawki czynszu. Jednocześnie wyliczenie tego rodzaju czynników w tym przepisie nie wyklucza możliwości uwzględnienia przez organ gminy także innych czynników, mających

Konieczność umorzenia postępowania celnego z powodu przedawnienia możliwości wymiaru należności celnych stanowi podstawę do zastosowania przez organ celny dyspozycji art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Do zmiany sposobu użytkowania części lokalu mieszkalnego będącego wyłączną własnością wnioskodawcy nie jest wymagana zgoda właścicieli pozostałych lokali mieszkalnych. Zmiana ta bowiem nie jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu o jakiej mowa w art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali /Dz.U. nr 85 poz. 388 ze zm./. Zgodnie z pkt 4 owego przepisu prawa czynnością

1. Zasady wynajmowania lokali z gminnego zasobu mieszkaniowego są aktem prawa miejscowego. 2. Nakładanie w drodze przepisu prawa miejscowego na najemców lokali obowiązków związanych ze stosunkiem najmu nie mieści się w ramach kompetencji ustawowo przyznanych radzie. 3. Komisja mieszkaniowa może być wyłącznie organem kontrolnym /opiniodawczym/. Rada gminy nie może wyposażyć komisji mieszkaniowej w kompetencje

Podmiot gospodarczy prowadzący w sposób racjonalny działalność gospodarczą i uzyskujący z tej działalności określone przychody powinien zabezpieczyć na potrzeby związane z ewentualnymi kosztami procesów odpowiednie sumy pieniężne. Nie bez znaczenia jest przy tym fakt, że zaskarżona decyzja jest wynikiem postępowania podatkowego, które toczy się już od ponad jednego roku. Tym samym strona skarżąca miała

Ryzyko niepowodzenia takiej działalności nie powinno z reguły obciążać dochodów budżetowych państwa, związanych z działalnością sądów. Gdyby przyjąć odmienne stanowisko, budżet a w konsekwencji całe społeczeństwo musiałoby kredytować działania podmiotu gospodarczego, polegające na dochodzeniu przed sądem określonych roszczeń, czy też - jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - na kwestionowaniu na drodze

1. W rozumieniu art. 190 par. 1 pkt 6 lit. "a" ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ samochodem osobowym służącym do użytku osobistego lub domowego w czasie pobytu importera zagranicą jest tylko taki samochód, który został zarejestrowany na nazwisko importera. Skoro przepis ten wiążę fakt użytkowania samochodu do celów osobistych lub domowych z okresem pobytu

Artykuł 276 par. 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ nie może stanowić podstawy do pobierania przez organ celny opłaty manipulacyjnej dodatkowej, gdy w wyniku rewizji celnej organ stwierdza mniejszą ilość towaru, aniżeli wynikająca z dokumentów celnych.