Określenie warunków umieszczenia infrastruktury telekomunikacyjnej w pasie drogowym nie może być dowolne, lecz powinno uwzględniać warunki techniczne i wymogi bezpieczeństwa, o jakich mowa w art. 39 ust. 1a ustawy o drogach publicznych (u.d.p.), a także wymogi określone w art. 39 ust. 3 zd. 2 u.d.p. Skoro zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym infrastruktury

Transakcje przeniesienia znaków towarowych między powiązanymi podmiotami muszą mieć charakter rynkowy i być ekonomicznie uzasadnione, aby koszty z nimi związane mogły być uznać za koszty uzyskania przychodów. Osiągnięcie korzyści podatkowych nie jest wystarczającą podstawą do ich uznania za takie.

Przedsiębiorcy prowadzący działalność zwolnioną z podatku dochodowego zarówno na podstawie zezwolenia strefowego, jak i decyzji o wsparciu nowej inwestycji, mogą prowadzić wspólną dla nich ewidencję przychodów i kosztów.

W kontekście oceny, czy określona osoba fizyczna dokonująca sprzedaży gruntu jest podatnikiem VAT, liczba i zakres transakcji, fakt podziału gruntu na mniejsze działki przed sprzedażą, długość okresu realizacji transakcji, a także wysokość osiągniętych z nich przychodów nie mają decydującego znaczenia. Te czynniki mogą bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym. Jednakże, podjęcie aktywnych

Artykuł 39 ust. 3 zd. drugie pkt 1 ustawy o drogach publicznych stanowi, że właściwy zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym urządzeń i infrastruktury, o których mowa w ust. 1a (telekomunikacyjnych), wyłącznie, jeżeli ich umieszczenie spowodowałoby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, naruszenie wymagań wynikających z przepisów odrębnych lub miałoby doprowadzić

W sprawach dotyczących ustalenia lokalizacji strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej, przepisy ustawy Prawo przedsiębiorców nie mają zastosowania, także w sytuacji, gdy planowana inwestycja przebiega przez nieruchomości stanowiące własność przedsiębiorcy. Teza od Redakcji

Niezachowanie, określonego w art. 46 § 2 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r., poz. 259), wymogu podania w skardze, będącej pierwszym pismem w sprawie, numeru PESEL, jest brakiem formalnym, który powinien być uzupełniony w trybie art. 49 § 1 w związku z art. 58 § 1 pkt 3 powołanej ustawy, bez względu na to czy ten numer