Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną na decyzję organu podatkowego z uwagi na brak zgłoszenia poprawnych zarzutów kasacyjnych względem zastosowania art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej, które było istotą sprawy.

NSA oddalając skargę kasacyjną, potwierdził prawo organu odwoławczego do wydania decyzji kasacyjnej, gdy konieczne jest dalsze wyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy, uchylając się od stwierdzenia materialnoprawnego zobowiązania podatkowego.

Podanie o ulgę płatniczą bez formalnie zgodnego oświadczenia de minimis podlega pozostawieniu bez rozpatrzenia. Przestrzeganie wymogów formalnych jest kluczowe dla rozpoczęcia postępowania administracyjnego dotyczącego ulg podatkowych.

Jeśli wyrok TK uzna przepis za niekonstytucyjny, decyzje wydane na tej podstawie mogą podlegać wznowieniu pod warunkiem prawidłowego rozpatrzenia przesłanek wznowieniowych przez organ podatkowy.

Wniosek o wznowienie postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej wymaga udowodnienia, że nowe okoliczności faktyczne lub dowody nie były znane organowi podatkowemu w chwili wydania decyzji i są istotne dla sprawy. Brak spełnienia tych warunków prowadzi do oddalenia skargi kasacyjnej.

Zaliczanie wpłat na podstawie decyzji administracyjnych uchylonych i wstrzymanych jest nieskuteczne, gdyż niweczy ochronny efekt tych orzeczeń sądowych, co narusza interesy podatnika gwarantowane prawem.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości infrastruktury kolejowej, przewidziane w art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.o.l., nie stanowi selektywnej pomocy publicznej, wobec czego jest zgodne z art. 107 ust. 1 TFUE i może być stosowane bez notyfikacji do Komisji Europejskiej.

Przesłanka wznowienia z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. ma charakter wyjątkowy i wymaga łącznego spełnienia czterech warunków: istnienia nowych okoliczności faktycznych lub dowodów, ich „nowości” względem materiału sprawy, ich istnienia w dniu wydania decyzji oraz nieznajomości tych okoliczności lub dowodów przez organ wydający decyzję.

Za nieruchomości związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. należy uznać te nieruchomości będące w posiadaniu przedsiębiorcy, które wchodzą w skład przedsiębiorstwa, są funkcjonalnie związane z jego działalnością albo mogą być potencjalnie wykorzystane dla realizacji tej działalności.

W przypadku bezemisyjnego połączenia spółek w trybie art. 5151 k.s.h., brak emisji udziałów wyklucza powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 8d u.p.d.o.p.

Z odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki na podstawie art. 116 § 1 O.p. zwalnia wyłącznie złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, tzn. w takim momencie, gdy majątek spółki pozwala jeszcze na choćby częściowe i równomierne zaspokojenie wierzycieli.

Wszczęcie postępowania karnego skarbowego skutecznie zawiesza bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, w tym odsetek. Faktury wystawione przez nierzetelne podmioty nie mogą być podstawą uznania kosztów uzyskania przychodów, jeśli nie dokumentują rzeczywistego zdarzenia gospodarczego.

Działalność spółki kapitałowej, której jedynym udziałowcem jest jednostka samorządu terytorialnego, polegająca wyłącznie na wykonywaniu niektórych zadań publicznych tej jednostki, na podstawie umowy zawartej między spółką a jednostką, finansowana jedynie w formie rekompensaty, o której mowa w art. 5 ust. 1 i 5 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust.

Zwolnienie od akcyzy, o którym mowa w art. 30 ust. 1 u.p.a., energii elektrycznej wytworzonej z OZE do dnia 31 grudnia 2018 r. i objętej dokumentem potwierdzającym umorzenie świadectwa pochodzenia tej energii otrzymanym po tym dniu, stosuje się - także w przypadku zmiany stawki akcyzy przewidzianej w art. 89 ust. 3 u.p.a. - według stawki obowiązującej w dniu wytworzenia energii z OZE i wprowadzenia

Instrumentalne wszczęcie postępowania karnego skarbowego, mające na celu wyłącznie zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, nie może być uznane za prawnie skuteczne; organ podatkowy obowiązany jest wykazać rzeczywiste okoliczności uzasadniające podejrzenie popełnienia czynu zabronionego.

Rekompensata otrzymywana przez wnioskodawcę w ramach publicznego transportu zbiorowego nie podlega opodatkowaniu VAT, gdyż nie jest subwencją bezpośrednio związaną z ceną usługi w rozumieniu art. 73 dyrektywy VAT.