Wykładnia przepisów ustawy o VAT dopuszcza zastosowanie przez Gminę indywidualnego sposobu określenia proporcji (prewspółczynnika) VAT, jeśli bardziej precyzyjnie odzwierciedla specyfikę prowadzonej działalności niż metoda określona w ministerialnym Rozporządzeniu, umożliwiając poprawne odliczenie podatku naliczonego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne decyzję organu podatkowego i sądu pierwszej instancji o zakwestionowaniu prawa do odliczenia podatku VAT jako dokonane w kontekście nadużycia prawa oraz pozorności transakcji.

Usługi agenta emisji, które odnoszą się do instrumentów finansowych, lecz nie zawierają ich jako przedmiot główny, nie korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, a nie stanowią również usługi kompleksowej dla celów prawidłowego zastosowania zwolnienia podatkowego.

W postępowaniu zainicjowanym skargą na interpretację indywidualną, sąd administracyjny, działając w granicach wyznaczonych art. 57a p.p.s.a., jest związany zarzutami i podstawą prawną skargi, nie jest uprawniony do ustalania innych naruszeń prawa poza wykazanymi w skardze.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że organy podatkowe prawidłowo zastosowały zabezpieczenie zobowiązań podatkowych podatnika, podtrzymując decyzję o uzasadnionej obawie niewykonania zobowiązań oraz prawidłowości postępowania kontrolnego.

Sprzedaż nieruchomości przejętej przez Bank w ramach działalności zwolnionej z VAT podlega zwolnieniu, jeżeli Bank przy nabyciu nieruchomości nie miał prawa do obniżenia podatku VAT. Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał zwolnienie, odrzucając skargę kasacyjną Dyrektora KIS.

Postanowienie o odmowie wydania interpretacji indywidualnej musi opierać się wyłącznie na elementach zdarzenia przyszłego przedstawionych we wniosku. Organ podatkowy nie może dokonując takich odmów, odnosić się do zmodyfikowanego stanu faktycznego, który nie został przedstawiony w oryginalnym wniosku.

NSA uznał, że skarżąca spółka jest rzeczywistym właścicielem dywidend, lecz nie odsetek, które należą do funduszu, a nie zarządzającej spółki, co warunkuje odmowę zwolnienia z ryczałtowego podatku od odsetek.

Dywidendy wypłacane spółce podlegają zwolnieniu z podatku u źródła, nawet jeśli spółka nie jest ich rzeczywistym właścicielem, co nie dotyczy odsetek, które wymagają, aby rzeczywistym właścicielem była ta spółka.

Spółka nie jest rzeczywistym właścicielem odsetek, a więc nie kwalifikuje się do zwolnienia podatkowego w tym zakresie; zwolnienie z podatku dywidendy nie wymaga statusu rzeczywistego właściciela.

Sprzedaż suszu tytoniowego, której nie towarzyszy samodzielnie zorganizowany przez sprzedawcę transport do innego państwa członkowskiego, nie podlega wyłączeniu z podatku akcyzowego jako wewnątrzwspólnotowa dostawa.

Koszty ponoszone na usługi doradcze mające na celu opracowanie scenariusza sukcesji przedsiębiorstwa nie stanowią kosztów uzyskania przychodu, jeżeli ich związek z przychodami jest zbyt odległy, niepewny i nieujawniony we wniosku o interpretację.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, ustalił, że w trakcie roku podatkowego spółka komandytowa nie jest obowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od zaliczek na zysk wypłacanych komplementariuszom, gdyż wysokość przychodu do opodatkowania nie jest jeszcze znana - zgodnie z art. 30a ust. 6a u.p.d.o.f.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-189/18 nie staowi przesłanki do wznowienia postępowania podatkowego w Polsce, jeśli stan faktyczny oraz prawny różni się od tego analizowanego przez TSUE, a prawo polskie nie przewiduje związania decyzjami wydanymi wobec kontrahentów podatnika.

Skarżąca spółka U. GmbH, jako zarządzająca funduszem inwestycyjnym, nie była rzeczywistym właścicielem odsetek, natomiast dla dywidend wymóg rzeczywistego właścicielstwa nie ma zastosowania (art. 22 ust. 4 u.p.d.o.p.), uzasadniając częściowe uwzględnienie skargi przez WSA.

Przy braku pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego organ podatkowy nie może rozstrzygać wątpliwości na korzyść podatnika w kwestii istnienia działalności gospodarczej; sąd administracyjny zobligowany jest do uznania jednoznaczności ustaleń w tym zakresie zgodnie z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Skarga kasacyjna dotycząca podatku dochodowego od osób prawnych za 2018 r. złożona przez E. sp. z o.o. została oddalona, z uwagi na prawidłowość ustaleń faktycznych i brak dowodów potwierdzających deklarowane koszty, co skutkowało nieuwzględnieniem zadeklarowanej straty.

Interpretacja daty "likwidacji działalności gospodarczej" jako momentu kluczowego dla zdefiniowania opodatkowania zbycia składników majątku zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych jest uzasadniona. Wpis do CEIDG ma charakter deklaratoryjny.

Usługi edukacyjne świadczone przez podwykonawców publicznych uczelni wyższych mogą korzystać ze zwolnienia z VAT, jeżeli spełniają warunki analogiczne jak te dotyczące edukacji realizowanej przez podmioty prawa publicznego, zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy 2006/112/WE.

Ograniczenie poboru zaliczek na podatek dochodowy na podstawie art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej wymaga uprawdopodobnienia przez podatnika, że wykonywana praca statku wpisuje się w definicję transportu międzynarodowego. Brak wykazania tych przesłanek skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej o takowe ograniczenie.

Odmowa ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy marynarzowi, którego statek, mimo że się przemieszcza, nie spełnia kryteriów statku uczestniczącego w międzynarodowym transporcie zgodnie z definicjami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania; kluczowy brak zarzutu naruszenia art. 22 § 2a O.p. czyni skargę kasacyjną bezzasadną.

O ile organ podatkowy dokonuje interpretacji podatkowej, winien uwzględniać zarazem struktury logiczne PKWiU, klucze powiązań z Nomenklaturą Scaloną, jak i okoliczności faktyczne związane z opisanym produktem, aby możliwe było prawidłowe zastosowanie przepisów względem stawek VAT.