Momentem uznania wydatków na środki trwałe za kwalifikujące w kontekście zwolnienia podatkowego jest ich ujęcie w ewidencji środków trwałych, co wynika z konieczności spełnienia dodatkowych wymogów formalnych zawartych w § 8 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia.

Decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej oraz wyrok pierwszej instancji w zakresie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe są zgodne z prawem, a wyrok TSUE w sprawie C-189/18 nie wniósł precedensowych implikacji do rozstrzyganej sprawy.

NSA uchylił decyzję Dyrektora IAS oraz wyrok WSA wskazując na konieczność uzupełnienia materiałów dowodowych w zakresie rzetelności faktur i przesłuchań świadków. Postępowanie karne skarbowe nie było instrumentalne.

Zyski jednostki muszą być bezpośrednio i definitywnie przeznaczone na cele wskazane przez ustawodawcę, aby kwalifikować się do zwolnienia. Zwolnienie nie obejmuje wydatków związanych jedynie pośrednio z działalnością leczniczą. Wszczęcie postępowania karnoskarbowego skutkuje zawieszeniem biegu przedawnienia podatkowego.

Wpłaty na PFRON, kary umowne i odszkodowania nie są wydatkami bezpośrednio związanymi z działalnością statutową, a zatem nie korzystają z podatkowego zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną spółki, stwierdzając, że konieczne jest uzupełnienie postępowania dowodowego dotyczącego okoliczności faktycznych za rok 2015, zgodnie z art. 233 § 2 O.p., co uzasadniało uchylenie decyzji organu podatkowego.

NSA uznał, iż do zastosowania zwolnienia z podatku od dywidend nie jest konieczne rzeczywiste właścicielstwo przychodu przez skarżącą spółkę, lecz wystarczające jest wypełnienie wymogów formalnych określonych przez przepisy krajowe (art. 22 u.p.d.o.p.). Z uwagi na brak pełnego uzasadnienia przez organ odmowy zwolnienia, NSA oddalił skargę kasacyjną urzędu.

Nie przedstawienie wiarygodnych dowodów wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towaru skutkuje uznaniem sprzedaży suszu tytoniowego za krajową i opodatkowaniem podatkiem akcyzowym.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że wyrok TSUE C-189/18 nie uzasadnia wznowienia postępowania podatkowego z racji odmienności prawa węgierskiego od polskiego, brak zaś naruszeń proceduralnych w pierwotnym postępowaniu wyklucza uchylenie decyzji ostatecznej.

Otrzymująca należności spółka może być zakwalifikowana jako rzeczywisty właściciel dywidend, mimo iż jest obowiązana do przekazania ich zarządzanemu funduszowi, lecz w odniesieniu do odsetek rzeczywistym właścicielem jest fundusz, co uniemożliwia skorzystanie z preferencji podatkowej.

Podmiot, który nie dochował należytej staranności przy weryfikacji kontrahentów oraz uczestniczył w procederze o znamionach oszustwa podatkowego, nie może skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, nawet jeżeli nie miało miejsca fizyczne kwestionowanie transakcji.

Brak obowiązkowego sprawozdania z przeznaczenia darowizny na działalność charytatywno-opiekuńczą eliminuje możliwość skorzystania z odliczenia podatkowego na podstawie art. 55 ust. 7 ustawy wyznaniowej.

W skutkach zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego kluczowe jest ustalenie, czy postępowanie karne skarbowe miało charakter instrumentalny. Brak takiego charakteru uprawnia do skutecznego zawieszenia terminu przedawnienia.

Brak sprawozdania z przeznaczenia darowizny na cele kościelne charytatywno-opiekuńcze oraz zwrot znacznej części darowizny uniemożliwiają jej odliczenie od podstawy opodatkowania na mocy art. 55 ust. 7 ustawy wyznaniowej.

Przedłużenie postępowań administracyjnych, nawet powyżej ustawowych terminów, nie stanowi podstawy do odstąpienia od naliczania odsetek za zwłokę w przypadku, gdy opóźnienie wynika z obiektywnych przyczyn niezależnych od organów podatkowych.

W orzecznictwie sądu uznano, że dla skutecznego zawieszenia przedawnienia zobowiązania wystarczające jest spełnienie przesłanek ustawowych wszczęcia postępowania karnego skarbowego. Ocena instrumentalności takiego wszczęcia musi opierać się na obiektywnej weryfikacji działań organu w kontekście całokształtu postępowania.