Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną z uwagi na prawidłowe doręczenie postanowienia o wszczęciu postępowania pełnomocnikowi strony, uznaje decyzję organu podatkowego za skutecznie wprowadzoną do obrotu prawnego, oraz podkreśla konieczność zbadania kwestii przedawnienia zobowiązania w kontekście art. 70c Ordynacji podatkowej.

Wyrok NSA uznaje, iż wyrok TSUE w sprawie C-189/18 nie stanowił podstawy do wznowienia postępowania podatkowego, a ocena dowodów przeprowadzona była zgodnie z polskim prawem, zapewniając przestrzeganie zasad legalizmu oraz prawa do obrony.

Zgodnie z art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej, organ odwoławczy jest uprawniony do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia, gdy stwierdza brak kompletnych ustaleń faktycznych, potrzebnych do merytorycznego rozstrzygnięcia.

Kryterium decydującym o stosowaniu przepisów dotychczasowych lub znowelizowanych ustawy o podatku od spadków i darowizn jest data nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, a nie data powstania obowiązku podatkowego czy wszczęcia postępowania.

Podatnik ponosi odpowiedzialność za zapłatę podatku VAT wykazanego na wystawionej "pustej fakturze", gdyż nie dochował należytej staranności w kontrolowaniu działań osób trzecich, upoważnionych do prowadzenia działalności w jego imieniu, co skutkowało uchybieniem wynikającym z art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Prawo do zwrotu nadpłaty podatku, niezależnie od okoliczności jej powstania, wygasa po upływie pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu, co oznacza, że czynność materialnotechniczna zwrotu nie może zostać dokonana po upływie terminu przedawnienia.

Sąd drugiej instancji oddala skargę kasacyjną jako niezasadną, uznając prawidłowość decyzji organu podatkowego w odniesieniu do zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązań oraz nierzetelności faktur VAT związanych z zarzutem fikcyjnego świadczenia usług.

Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich za zaległości podatkowe spółki opiera się na przesłankach określonych w art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, przy czym ustalenie momentu właściwego do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest kompetencją organów podatkowych, a ustalenie sytuacji finansowej spółki nie wymaga wiadomości specjalnych.

Prawo do zwrotu nadpłaty podatku, niezależnie od okoliczności jej powstania, wygasa po upływie pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu, co oznacza, że czynność materialnotechniczna zwrotu nie może zostać dokonana po upływie terminu przedawnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny skutecznie uznał, iż pełnomocnictwo obejmujące wszystkie sprawy podatkowe uprawniało do poczynienia skutecznych doręczeń procesowych, a zawieszenie biegu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej w związku z postępowaniem karnym było prawnie uzasadnione.

Na podstawie art. 141 § 4 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu pierwszej instancji z powodu niewystarczającej oceny prawnej uzasadnienia w odniesieniu do procedury i zasad naliczenia odsetek od zaległości podatkowych. Sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania.

Organ podatkowy ma obowiązek szczegółowego uzasadnienia decyzji o zabezpieczeniu przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego. W przypadku braku wystarczającej argumentacji oraz dowodów uzasadniających taką kwotę decyzja zabezpieczająca może być uchylona. Sąd podkreślił konieczność odnoszenia się do specyfiki działalności podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że grunty podlegają najwyższemu opodatkowaniu do czasu formalnego zakończenia rekultywacji, stwierdzonego decyzją administracyjną, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Statek badawczy, na którym pracował M.S., nie spełnia przesłanek uznania go za eksploatowany w transporcie międzynarodowym zgodnie z Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania, przez co skarżącemu nie przysługuje ulga abolicyjna.

W postępowaniu interpretacyjnym obowiązkiem organu jest ocena prawna przedstawionego stanu faktycznego, bez żądania jego modyfikacji. Wobec braku podstaw prawnych do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, organ powinien przystąpić do merytorycznej oceny wniosku zgodnie z zaprezentowanym stanem faktycznym.

Instrumentalne wsparcie postępowania karnego skarbowego nie zostało wykazane, a organy podatkowe działały w ramach przepisów prawa, zapewniając zwieszenie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Tym samym kontrola i postępowanie podatkowe były prowadzone prawidłowo przez właściwe organy.

Skarżący, D.G., nie wykazał ani instrumentalności w wszczęciu postępowania karnego skarbowego, ani niewłaściwości miejscowej organu, prowadzącego postępowanie podatkowe, co skutkowało odmową uwzględnienia skargi kasacyjnej od decyzji o pozbawieniu prawa do odliczenia podatku naliczonego za listopad 2013 r.

Wszczętym i prowadzonym przez organ właściwy miejscowo postępowaniem kontrolnym i podatkowym Skarżący został prawidłowo pozbawiony możliwości odliczenia podatku naliczonego. Zarzut instrumentalnego zawieszenia przedawnienia zobowiązania podatkowego poprzez wszczęcie postępowania karnego skarbowego nie został uzasadniony, a skarga kasacyjna została oddalona.