W postępowaniu wznowieniowym, brak podstaw do uchylenia decyzji ostatecznej na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 i 11 Ordynacji podatkowej wobec braku nowych dowodów i braku wpływu wyroku TSUE C-189/18 na decyzję.

Statek zakwaterowania, nie będący środkiem transportu, nie kwalifikuje się jako eksploatowany w międzynarodowym transporcie morskim, przez co nie spełnia przesłanek ulgi abolicyjnej.

Sąd administracyjny drugiej instancji prawidłowo oddalił skargę kasacyjną, uznając, że nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji podatkowej było zgodne z przepisami Ordynacji podatkowej oraz prawidłowo oparte na przesłankach określonych w art. 239b O.p.

Wyrok TSUE w sprawie C-189/19 nie stanowił podstawy do wznowienia postępowania podatkowego; zapewnienie prawa do obrony przez organy podatkowe uznano za wystarczające, co skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej spółki T.

Wyrok TSUE z 16 października 2019 r. w sprawie C-189/18 nie ma bezpośredniego wpływu na decyzję ostateczną w podatku od towarów i usług z 2015 r. w świetle przepisów polskiego prawa. Sprawa wymaga ponownej analizy dowodów przez sąd pierwszej instancji.

Budynek uwzględniony w ewidencji środków trwałych przedsiębiorcy może być uznany za związany z działalnością gospodarczą, nawet gdy jego faktyczne użytkowanie jest wykluczone ze względu na zły stan techniczny. Skarga kasacyjna na decyzję podatkową jest niedopuszczalna jako forma odwołania w postępowaniu sądowym.

Aktualizacja zawiadomienia o zajęciu wierzytelności nie stanowi czynności egzekucyjnej, zatem skarga na nią wniesiona na podstawie art. 54 u.p.e.a. jest niedopuszczalna.

Kwota dofinansowania z Unii Europejskiej przyznana spółce na realizację wspólnego projektu badawczego nie stanowi wynagrodzenia za usługę w rozumieniu ustawy o VAT oraz nie podlega opodatkowaniu, gdyż nie wskazuje na świadczenie usług o charakterze odpłatnym. Dofinansowanie ma charakter kosztowy, służąc pokryciu wydatków na cele projektu.

Uchybienie art. 141 § 4 P.p.s.a. skutkujące brakiem możliwości weryfikacji argumentacji sądu uzasadnia uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy. Organy podatkowe naruszyły przepisy dotyczące oceny dowodów, co nie zostało skutecznie skorygowane przez sąd pierwszej instancji.

Zasada pierwszeństwa obowiązku podatkowego samoistnego posiadacza nad właścicielem nie znajduje zastosowania, gdy posiadanie nie jest jasno i jednoznacznie manifestowane jako posiadanie samoistne. Obowiązek podatkowy ciąży zatem na wszystkich współwłaścicielach solidarnie.

Ograniczenia wprowadzone do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mają zastosowanie także do spółek nieruchomościowych, niezależnie od sposobu klasyfikacji i amortyzacji nieruchomości w księgach rachunkowych, a porównanie wartości odpisów amortyzacyjnych powinno być dokonywane na podstawie hipotetycznej wyceny zgodnej z przepisami rachunkowymi.

Ograniczenie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które przewiduje, że odpisy amortyzacyjne w spółkach nieruchomościowych nie mogą być wyższe niż te dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości, dotyczy również sytuacji, gdy dla celów bilansowych nieruchomości nie są ujmowane jako środki trwałe.

WSA jest zobowiązany do kompleksowej weryfikacji, czy postępowanie karne skarbowe wszczęto jedynie w celu zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego, a zatem czy rzeczywiście istniały podstawy do jego wszczęcia.

Wyrok NSA z dnia [data], sygn. akt [sygnatura], stwierdza, iż wyrok TSUE w sprawie C-189/19 nie stanowił podstawy wznowienia postępowania podatkowego. Decyzja ostateczna wydana w sprawie podatku VAT za 2007 r. pozostaje w mocy, ponieważ brak nowatorskiej wykładni prawa unijnego przez TSUE, wymuszającej zmianę rozstrzygnięcia w tej sprawie.

B. sp. z o.o. nie uprawniona do zastosowania preferencyjnej stawki VAT 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z uwagi na brak dostatecznych dowodów wywozu towarów oraz naruszenie obowiązku dochowania należytej staranności przy dokumentowaniu tych transakcji.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok oraz decyzję organu podatkowego z uwagi na niewyjaśnienie okoliczności faktycznych związanych z naturalnym obniżeniem stabilności oksydacyjnej paliwa, co uniemożliwiło prawidłowe ustalenie zobowiązania podatkowego.

Zwolnienie podatkowe związane z przeznaczeniem przychodów ze zbycia nieruchomości na własne cele mieszkaniowe odnosi się wyłącznie do wydatków na zakup nowej nieruchomości lub refinansowanie kredytu na taką nieruchomość, a nie obejmuje spłaty kredytu zaciągniętego na zbywaną nieruchomość, ponieważ nie służy to realizacji celu mieszkaniowego podatnika.

Pełnomocnictwo szczególne złożone w toku kontroli podatkowej nie wywołuje skutków procesowych w postępowaniu podatkowym, jeżeli nie zostało złożone odrębnie do akt sprawy w konkretnym postępowaniu prowadzonym przed organem podatkowym, zgodnie z art. 138e § 3 Ordynacji podatkowej.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na brak wykazania naruszenia art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej i niezasadność podniesionych zarzutów; postępowanie o ograniczenie poboru zaliczek nie wymaga pełnego wykazania dowodowego.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje w sytuacji, gdy podatnik nie może wykazać rzeczywistego wykonania usług, a wystawione faktury nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych.

Dopuszczenie wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej wymaga nowych dowodów lub okoliczności faktycznych nieznanych wcześniej organowi podatkowemu, które mogą istotnie zmienić decyzję ostateczną oraz takie, które wywołują konieczność jej uchylenia lub zmiany.

Orzeczenie TSUE C-189/18 nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania podatkowego, gdyż decyzja wymiarowa została oparta na niezależnym postępowaniu dowodowym zgodnym z wymogami polskiego prawa.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-189/18 nie stanowi podstawy wznowienia postępowania podatkowego na podstawie art. 240 § 1 pkt 11 O.p., gdyż nie ma charakteru precedensowego wymuszającego odmienne rozstrzygnięcie.