Podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT, które nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji gospodarczych, w sytuacji gdy nie dokonano wymaganej weryfikacji kontrahentów, a podatnik działa w złej wierze.

Zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w skutek postępowania karno-skarbowego jest skuteczne, jeżeli postępowanie to nie wykazuje znamion instrumentalizacji w zakresie realizacji jego podstawowych celów.

Podatnik ma prawo do odliczenia podatku VAT, o ile działa w dobrej wierze. Organy podatkowe są zobowiązane do przeprowadzenia pełnej analizy dowodów, w tym relacji z kontrahentami, by zakwestionować odliczenie podatku. Brak takiej analizy stanowi naruszenie przepisów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy przez WSA, uwzględnienia całości materiału dowodowego oraz precyzyjnej analizy kwestii świadomości podatnika w kontekście udziału w oszustwie podatkowym.

Wyrok WSA w Białymstoku, uchylony przez NSA, wymaga ponownej analizy zarzutów skarg kasacyjnych w kontekście zarzucanego oszustwa podatkowego oraz właściwej weryfikacji dowodów; konieczne jest ustalenie, czy skarżący działał świadomie w ramach oszustwa podatkowego.

Przedłużenie terminu zwrotu nadwyżki podatku VAT jest dopuszczalne, gdy istnieją uzasadnione wątpliwości co do zasadności zwrotu, wynikające z ustalonego stanu faktycznego, a nie wymaga się wskazania konkretnych dowodów na nieprawidłowości.

Zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca została doręczona po upływie terminów wskazanych w art. 68 § 1 lub § 2 Ordynacji podatkowej, w zależności od spełnienia przesłanek przewidzianych w tych przepisach.

Odnowienie niezgłoszonego do opodatkowania obowiązku podatkowego z tytułu nabycia spadku, w rozumieniu art. 6 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, nie implikuje po stronie spadkobiercy obowiązku złożenia zeznania podatkowego. W konsekwencji w takiej sytuacji nie ma zastosowania termin 5-letni przedawnienia, o którym mowa w art. 68 § 2 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej.

Przepisy dotyczące obowiązkowego raportowania schematów podatkowych mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej, jeśli mają znaczenie dla sytuacji prawnopodatkowej wnioskodawcy.

Nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji podatkowej mieści się w kognicji sądu administracyjnego w zakresie oceny przesłanek legalności postanowienia, a nie samej decyzji. Skarga kasacyjna oddalona z powodu braku podstaw prawnych.

Nieskuteczne doręczenie postanowienia o nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, spowodowane naruszeniem przepisów o doręczeniach, uniemożliwia rzeczywiste ziszczenie się skutków prawnych tegoż rygoru.

Uchybienie terminowi do wniesienia odwołania w postępowaniu podatkowym, potwierdzone w sposób niebudzący wątpliwości przez organ, obliguje organ do wydania postanowienia stwierdzającego tę okoliczność, niezależnie od kwestii przywrócenia tego terminu, które stanowi odrębną materię proceduralną.

Nowe okoliczności faktyczne, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, to takie fakty, które istniały w dniu wydania decyzji, lecz nie były znane organowi, a które – ujawnione po wydaniu decyzji – mogą mieć istotne znaczenie dla jej treści, co uzasadnia wznowienie postępowania podatkowego jako wyjątek od zasady trwałości decyzji.

Członek zarządu spółki odpowiada za zobowiązania podatkowe spółki, nawet jeżeli jedynym wierzycielem jest Skarb Państwa, co nakłada obowiązek złożenia wniosku o upadłość. Odpowiedzialność ta wynika z decyzji organu podatkowego, a jej brak nie może opierać się na gramatycznej wykładni przepisu.

Do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania konieczne jest uprawdopodobnienie braku winy w jego uchybieniu. Skarżący, wnosząc o takie przywrócenie, winien wykazać brak winy, której istnienie uniemożliwia przywrócenie terminu.