Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, oparta na art. 233 § 2 O.p., ma charakter jedynie formalny i nie dotyka materialnoprawnych zobowiązań strony; przeprowadzenie kompleksowego postępowania dowodowego niezbędne do prawidłowego rozdzielenia kwestii faktycznych.

W sprawie opodatkowania gruntu jako nieruchomości, decyzje administracji oparte na zapisach ewidencji gruntów są wiążące, a ich kwestionowanie bez wykazania naruszenia prawa nie uzasadnia uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji.

Podatnik, który wiedział lub powinien był wiedzieć o uczestnictwie w oszustwie karuzelowym, nie nabywa prawa do odliczenia podatku naliczonego, a transakcje pozbawione celu gospodarczego pozostają poza systemem VAT.

Subiekt będący świadomym uczestnikiem karuzeli podatkowej, pozorującym transakcje gospodarcze, nie może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, gdyż jego działania wykraczają poza zakres działalności podatnika zgodnie z Dyrektywą 112.

Sąd uznał, że G. sp. z o.o. świadomie uczestniczyła w oszustwie karuzelowym VAT, a dokonywane transakcje były pozorne, co wyklucza prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących te transakcje.

Nie dopełnienie formalnych warunków zastosowania procedury uproszczonej przez podatnika uniemożliwia jej zastosowanie w wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych. Formalne warunki z art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT muszą być spełnione kumulatywnie, a ich naruszenie wyłącza prawo do odliczenia VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje zapisy ewidencji gruntów za decydujące dla opodatkowania podatkiem od nieruchomości i potwierdza brak naruszenia zasady zaufania obywatela do państwa w przedmiocie klasyfikacji gruntów.

Skarga kasacyjna P.P.L. S.A. była bezzasadna, a zaskarżone orzeczenie WSA odpowiadało prawu. Decyzja odwoławcza, ograniczająca się do wytycznych proceduralnych, była słuszna, a rozstrzygnięcie organu co do meritum pozostaje przy organie pierwszej instancji po uzupełnieniu dowodów.

W przypadku postępowania w zakresie ograniczenia poboru zaliczek skarżący musi skutecznie wykazać przesłanki z art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej. Brak wykazania bezpośredniego naruszenia przez organ tego przepisu skutkuje niezasadnością skargi kasacyjnej.

W świetle art. 239b § 3 Ordynacji podatkowej, właściwym organem do nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji jest Naczelnik Urzędu Skarbowego, nie zaś Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego, ze względu na jego kompetencje w zakresie egzekucji i zabezpieczenia administracyjnego.

Opłaty za przyłączenie do sieci nie stanowią kosztów wytworzenia środka trwałego, lecz są związane z jego użytkowaniem, co wyklucza ich zaliczenie do wartości początkowej obiektu wytworzonego (zgodnie z art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p.).

Koszty opłat przyłączeniowych nie są uznawane za część kosztów wytworzenia środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p., lecz za wydatki związane z użytkowaniem środka trwałego.

Koszty opłat przyłączeniowych związane z budową obiektu, jako koszt użytkowania środka trwałego, nie mogą być zaliczone do jego wartości początkowej na podstawie art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p., nie mają bowiem charakteru kosztu wytworzenia środka trwałego.

Decyzja kasacyjna wydana w trybie art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej nie kształtuje praw i obowiązków strony oraz zasadniczo ocenia poprawność postępowania dowodowego, wskazując, jakie okoliczności faktyczne należy wyjaśnić ponownie.

Decyzja o zabezpieczeniu zobowiązania podatkowego wymaga wszechstronnej analizy obawy niewykonania zobowiązania. Wadliwość doręczenia wezwań nie może być decydująca, lecz musi być uwzględniona wraz z innymi dowodami w sprawie.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego potwierdza legalność opodatkowania nieruchomości na podstawie jej klasyfikacji w ewidencji gruntów, odrzucając skargę kasacyjną zarzucającą naruszenie zasady zaufania obywatela do państwa prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że bezprzedmiotowość wniosku o interpretację indywidualną jest właściwa, gdy stan faktyczny odpowiada już rozstrzygniętej interpretacji ogólnej. Prowadzenie rachunków papierów wartościowych stanowi usługę przechowywania instrumentów finansowych nieobjętą zwolnieniem z podatku VAT.

W przypadku wniosku o wydanie wiążącej informacji stawkowej dla kompleksowych usług, organ podatkowy nie może odmówić wszczęcia postępowania, uznając wniosek za wieloprzedmiotowy, bez wnikliwego postępowania wyjaśniającego wymagającego złożonego procesu wykładni prawa.