Z art. 64c § 3 u.p.e.a. wynika, że reguluje on dwa stany prawne. Zwrot kosztów egzekucyjnych zobowiązanemu i ewentualne obciążenie tymi kosztami wierzyciela. Przedmiotem rozstrzygnięcia organu nadzoru był zwrot kosztów zobowiązanemu, natomiast sąd poza granicami sprawy rozstrzygał o obciążeniu kosztami wierzyciela.

Organ egzekucyjny powinien tak określać wysokość kosztów egzekucyjnych, aby nie można było mu zarzucić naruszenia standardów określonych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2016 r., sygn. SK 31/14 i dlatego konieczne jest powiązanie opłat z realiami konkretnego postępowania egzekucyjnego.

Decyzja o pozwoleniu na budowę i zatwierdzenie projektu budowlanego nie może być stwierdzona jako nieważna z powodu rażącego naruszenia przepisów, jeśli stwierdzone naruszenia są nieznaczne i nie wpływają istotnie na zagospodarowanie przestrzenne ani na uciążliwości dla sąsiednich działek.

Stwierdzona niekonstytucyjność przepisu art. 64 § 6 u.p.e.a. nie dotyczyła naliczania opłaty manipulacyjnej w stosunku do należności objętych każdym tytułem wykonawczym, a jedynie braku określenia maksymalnej wysokości opłaty manipulacyjnej.

Zabudowa zwarta o charakterze zabudowy pierzejowej oraz wymóg wysokości pięciu kondygnacji zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obejmują wszystkie obiekty budowlane na danym terenie, w tym także obiekty usługowe, co uniemożliwia realizację inwestycji niezgodnych z tymi wymogami.