Stosownie do art. 39 ust. 2 ustawy dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ w wypadku stwierdzenia, że grunty wyłączone z produkcji rolnej są w okresie ostatnich dwóch lat od chwili ich nabycia z przeznaczeniem na cele nierolnicze lub nieleśne użytkowane przez nabywcę niezgodnie z przeznaczeniem stosuje się stałą opłatę roczną podwyższoną o 400 procent. Z brzmienia

Organ administracji państwowej wydając decyzję o rozbiórce budynku ma obowiązek przeprowadzić postępowanie z udziałem spadkobiercy nieruchomości, nawet wówczas gdy postanowienie sądu rejonowego stwierdzającego nabycie spadku nie zapadło. Postanowienie to ma jedynie charakter deklaratoryjny, gdyż w oparciu o art. 924 i art. 925 Kc spadkobierca nabywa spadek z mocy prawa z chwilą otwarcia spadku, co

Przeznaczenie gruntów rolnych wysokiej klasy bonitacyjnej na cele nierolnicze, stanowi naruszenie nie tylko indywidualnych interesów dotyczących użytkowników tych gruntów, lecz również interesu społecznego, ponieważ ochrona takich gruntów jest nie tylko obowiązkiem ustawowym organów administracji lecz również obowiązkiem wobec społeczeństwa, a zatem następuje w takim wypadku zbieżność interesu społecznego

Gdy sprawa została rozstrzygnięta decyzją ostateczną, a organ administracji państwowej I stopnia bez rozważenia kwestii czy istnieją podstawy do wznowienia postępowania, wydał w tej samej sprawie inną decyzję, natomiast organ II instancji decyzję tę utrzymał w mocy, zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności przez Naczelny Sąd Administracyjny zgodnie z dyspozycją art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa.

Osoba fizyczna, która zajmuje lokal mieszkalny bez tytułu prawnego nie ma interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa i nie ma uprawnień do żądania zameldowania innej osoby na pobyt stały - właściciela tego lokalu w innej miejscowości, w której tenże zajmuje pomieszczenie zakładowe w związku z wykonywaną pracą a więc nie może wnieść skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego z powodu braku legitymacji

W sprawach meldunkowych terenowy organ administracji państwowej jest uprawniony do wydawania decyzji rozstrzygającej wątpliwości co do charakteru pobytu /art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. nr 14 poz. 85/. Wprawdzie wydane decyzje nie posługują się sformułowaniem ustawowym i nie powołują na wymieniony wyżej przepis ustawy, niemniej jednak

1. Artykuł 14 ust. 1 pkt 3 dekretu z dnia 14 sierpnia 1954 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. nr 37 poz. 160 ze zm./ nie jest samodzielną podstawą prawną do wydawania decyzji przez organy tej Inspekcji. 2. W art. 17 powyższego dekretu nie chodzi o zastosowanie normy prawnej w drodze decyzji administracyjnej do zindywidualizowanej sytuacji faktycznej, lecz o wymuszenie zachowania zgodnego z

1. Pogląd organu administracji, że niewydanie decyzji w sprawie oznacza decyzję odmowną, jest rażąco sprzeczny z art. 104 Kpa. 2. Okoliczności uzasadniające odmowę udzielenia zezwolenia na wykonywanie rzemiosła /art. 6 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła - Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40/ określone są taksatywnie i nie mogą być interpretowane rozszerzająco. 3. Jeżeli w sprawie

1. Budowa obiektu budowlanego na nieruchomości objętej współwłasnością w częściach ułamkowych wykracza poza zakres zwykłego zarządu i należy do kategorii rozporządzania rzeczą wspólną. W takim przypadku potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli /art. 199 Kc/, a brak takiej zgody jest równoznaczny z brakiem prawa do dysponowania nieruchomością, które stanowi warunek udzielenia pozwolenia na budowę

1. Problem likwidacji hodowli nutrii nie może być rozstrzygnięty na podstawie instrukcji Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Rolnictwa z dnia 3 maja 1961 r. w sprawie warunków sanitarnych dla hodowli zwierząt futerkowych /M.P. nr 38 poz. 178/. Instrukcja ta została wydana bez upoważnienia ustawy, lecz jedynie "w związku z par. 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 lipca 1951 r. w

1. Na podstawie art. 200 par. 2 może być wydana decyzja tylko wówczas, jeżeli uwzględnia w całości skargę, gdyż tylko takie rozwiązanie może być następstwem uznania skargi w całości za słuszną. 2. Organ orzekający na podstawie art. 200 par. 2 Kpa, może zmienić własne orzeczenie objęte zaskarżoną decyzją i ustalić jego treść w sposób, z którego jednoznacznie wynika uznanie skargi za słuszną, może też

1. Artykuł 233 Kpa wyraźnie wyłącza załatwianie pism obywateli w ramach instytucji skarg i wniosków, jeśli dotyczą one spraw indywidualnych i pochodzą od strony; pismo takie wszczyna postępowanie administracyjne z dniem doręczenia organowi administracji państwowej /art. 61 par. 3 Kpa/. 2. Nie jest decyzją administracyjną pismo informujące stronę o niemożliwości załatwienia sprawy, podpisane przez urzędnika

Nadanie stopnia naukowego jest rozstrzygnięciem w sprawie indywidualnej, przyznającym obywatelowi określone uprawnienia w stosunkach prawnych, wydanych przez właściwy zakład naukowy wyposażony w kompetencje o charakterze władczym, a zatem odpowiada warunkom stawianym decyzjom administracyjnym /art. 1 par. 1 pkt 1, art. 1 par. 2 i art. 104 Kpa/.

Wprawdzie organ I instancji przeznaczył działkę do sprzedaży jeszcze przed wejściem w życie przepisu par. 7 ust. 3 zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 23 poz. 205/, to jednak załatwiając sprawę w trybie art. 213 Kpa mógł odmówić wnioskodawcy z tego powodu, że w świetle

1. Przy ustalaniu wymiaru podatku w formie ryczałtu umownego oświadczenie podatnika o przewidywanej wysokości obrotu i dochodu nie ma charakteru zeznania podatkowego, wobec czego nie ma zastosowania w takim wypadku art. 168 par. 2 Kpa. 2. Oświadczenie, o którym mowa, ma charakter propozycji otwierającej procedurę swoistych rokowań pomiędzy organem podatkowym a podatnikiem, które kończą się wydaniem

1. Stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej, stanowiące wyjątek od zasady stabilności decyzji, wymaga bezspornego ustalenia, że uchylona decyzja jest dotknięta jedną z wad, określonych w art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa. 2. Przepis art. 156 par. 1 pkt 7 stanowi podstawę stwierdzenia nieważności decyzji tylko wtedy, gdy przepis prawa materialnego przewiduje, że określona wadliwość decyzji

Do biegłego stosuje się przepisy dotyczące świadków /art. 84 par. 2 Kpa in fine/, toteż organ prowadzący postępowanie, który zasięgnął opinii biegłych, jest obowiązany postąpić w myśl art. 79 Kpa i dać stronie możliwość ustosunkowania się do takiej opinii.

1. Jeżeli zaskarżona decyzja rozstrzyga o spornych interesach stron i jeżeli strony nie godzą się na uchylenia bądź zmianę tej decyzji, to organ administracji państwowej, działając w trybie art. 200 par. 2 Kpa nie jest uprawniony do uchylenia bądź zmiany takiej decyzji. 2. Decyzja uchylająca na podstawie art. 200 par. 2 Kpa decyzję rozstrzygającą o spornych interesach stron, bez zgody stron na jej

1. Artykuł 107 Kpa zalicza do części składowych decyzji administracyjnej m.in. uzasadnienie faktyczne i prawne. Uzasadnienie stanowi zatem integralną część decyzji i jego zadaniem jest wyjaśnienie rozstrzygnięcia, stanowiącego dyspozytywną część decyzji. 2. Decyzja stwierdzająca nieważność innej decyzji z powodu braku podstawy prawnej do jej wydania nie może w uzasadnieniu zawierać treści wskazującej

1. Aktem prawnym prawa materialnego, na podstawie którego może być dokonane ze środków publicznych zaspokojenie niezbędnych potrzeb życiowych osób, które trwale lub chwilowo nie mogą tego czynić z własnych środków materialnych lub z własnej pracy, jest ustawa z dnia 16 sierpnia 1923 r. o opiece społecznej /Dz.U. R.P. nr 92 poz. 726 ze zm./, która zachowała moc obowiązującą na podstawie dekretu z dnia

1. Do zaświadczeń nie ma zastosowania art. 145 Kpa, dotyczący sprawy zakończonej decyzją ostateczną. Nie można zatem wznowić postępowania w sprawie zakończonej wydaniem zaświadczenia. 2. Zaświadczenie jest pochodną istniejących faktów lub stanu prawnego i wraz ze zmianą tych faktów lub stanu prawnego - zaświadczenie staje się nieaktualne i może być wydane nowe, odpowiadające nowemu stanowi prawnemu

Jeżeli przejęcie mienia spółdzielni kółek rolniczych przez inną spółdzielnię rolniczą nastąpiło w trybie art. 65 i nast. ustawy z dnia 17 lutego 1961 r. o spółdzielniach i ich związkach /Dz.U. nr 12 poz. 61 ze zm./ i poza zasięgiem przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie przekazywania nieruchomości rolnych i niektórych innych nieruchomości na terenie gromad pomiędzy

Decyzja administracyjna, która rozstrzyga alternatywnie co do obowiązku jest sprzeczna z art. 104 par. 2 Kpa.

1. Zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/, do wystąpienia z wnioskiem o wyrażenie zgody na przeznaczenie gruntów rolnych na cele obronności kraju jest upoważniony wyłącznie Minister Obrony Narodowej, przy czym żaden przepis tej ustawy lub aktu wykonawczego nie przewiduje od tego żadnych wyjątków. Brak takiego wniosku powoduje