Za wykonanie decyzji należy uznać tylko stan dokładnie zgodny z treścią decyzji, a nie działania, które strona zobowiązana uzna za stosowne wykonać przy uwzględnieniu własnego interesu faktycznego.

1. Terenowymi organami Państwowej Straży Pożarnej są komendanci wojewódzcy i rejonowi Państwowej Straży Pożarnej. 2. Komendanci wojewódzcy i rejonowi na podstawie art. 268a Kpa mogą upoważnić podwładnych sobie funkcjonariuszy do wydawania decyzji administracyjnych w ich imieniu.

Za rażące naruszenie prawa stanowiące w myśl art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej uznać można tylko takie naruszenie prawa, które jest oczywiste i które wywołuje skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.

Art. 40 par. 2 Kpa nakazuje aby w sytuacji, gdy strona ustanowiła pełnomocnictwo pisma doręczać temu pełnomocnikowi. W przypadku niedopełnienia braków pisma przez pełnomocnika w terminie należy stronie zakreślić stosowny termin do podpisania odwołania. Dopiero brak wykonania tego obowiązku przez stronę może stanowić podstawę do stwierdzenia niedopuszczalności odwołania w trybie art. 134 Kpa.

Koszty prowizji i odsetek od kredytu inwestycyjnego winny powiększyć wartość początkową środka trwałego i tym samym być odliczane od kosztów w ramach odpisów amortyzacyjnych.

Nie da się pogodzić z podstawowymi zasadami praworządności sytuacja, w której organ państwowy nakłada decyzjami na obywateli obowiązki podatkowe z założeniem, iż decyzje te nie mogą być przez nich zaskarżone do organu odwoławczego.

Śmierć zapisanego w księdze wieczystej właściciela nieruchomości podlegającej rozgraniczeniu nie stanowi powodu zawieszenia postępowania rozgraniczeniowego na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, może natomiast skutkować koniecznością zastosowania art. 30 par. 5 Kpa.

Wyliczenie dochodu /podstawy opodatkowania/ w danym roku podatkowym dokonuje się przez wyprowadzenie różnicy między sumą przychodów osiągniętych w danym roku podatkowym a kosztami ich uzyskania poniesionymi w tymże roku podatkowym. Wyprowadzenie tej różnicy, a więc potrącenie kosztów nie jest możliwe jeżeli podatnik nie uzyskał przychodów, dla uzyskania których poniósł koszty.

Skarga Rady Miejskiej, po uchyleniu przez Sąd Najwyższy postanowienia o jej odrzuceniu, jako dopuszczalna podlega rozpoznaniu merytorycznemu, gdyż Sąd Najwyższy, uchylając wspomniane postanowienie, zapoczątkował nową linię orzecznictwa w sprawie z rewizji nadzwyczajnej, odstępując od stanowiska wyrażonego w tezie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 1995r. /III ARN 22/95 - OSN 1995 nr 24 poz.

Nie można przyjąć, że dana okoliczność była nie znana organowi, który wydał decyzję /art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa/, jeśli wynikała ona z materiałów będących w dyspozycji tego organu. Fakt, iż urzędnik nie dostrzegł tej okoliczności na skutek przeoczenia czy też niedokładnego przeczytania akt, nie może uzasadnić wznowienia postępowania.

Art. 27 zdanie ostatnie ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ dotyczy wyłącznie zarachowania wpłat na poczet zaległości podatkowych, czyli określa sposób działania organu podatkowego. Odpowiednika powołanego przepisu nie można dopatrzyć się ani w art. 29 tej ustawy, ani też nie można wyprowadzić z ogólnych zasad procedury administracyjnej

Po nowelizacji art. 33 i art. 60 pkt 8b ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145 ze zm./ dokonanej przez art. 2 pkt 33 i 48 lit. "f" ustawy z dnia 22 maja 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 75 poz. 471/ wpisanie na listę aplikantów radcowskich uzależnione jest od wyniku konkursu przeprowadzonego

Art. 3 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach /Dz.U. nr 132 poz. 622/ nie zawiera upoważnienia do wydawania przepisów gminnych, o jakim mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./. Takiego upoważnienia nie można wyinterpretowywać ze zwrotu: "zapewniają" lub "tworzą warunki do (...)", użytych

Jeśli pieniądze pochodziły z zarobków uzyskanych na terenie Niemiec, to - zgodnie z art. 14 ust. 2 lit. "b" umowy między Polską a RFN w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 18 grudnia 1972 r. /Dz.U. 1975 nr 31 poz. 163 ze zm./ - podlegały opodatkowaniu w Polsce. Skoro do takiego opodatkowania nie zostały zgłoszone, stanowią dochód ze źródeł nieujawnionych

Przy wymiarze podatku dochodowego podmiotowi osiągającemu przychody z obrotu towarami za regułę przyjąć należy, że odmowie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup towaru winno towarzyszyć pominięcie po stronie przychodów wartości sprzedaży tego samego towaru. Naruszenie tej reguły w skrajnych przypadkach może doprowadzić do niedopuszczalnego opodatkowania paserstwa /art. 2 ust.

Skoro przepisy ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie przewidują solidarności w zakresie obowiązku zapłaty cła przez np. dwa podmioty dokonujące obrotu towarowego z zagranicą, uznać należy, że zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu celnego I instancji nie odpowiadają prawu.

1. Z dyspozycji art. 24 ust. 7 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./ wynika m.in. że rada gminy może w drodze uchwały ustalić szczegółowe zasady i tryb przyznawania zasiłku na ekonomiczne usamodzielnienie. Tak sformułowany przepis ustawowy oznacza, iż rada gminy może w drodze uchwały ustalić sposób i metody postępowania przy załatwianiu spraw związanych

Jeżeli w sprawie administracyjnej została wydana decyzja ostateczna, a następnie ujawniły się okoliczności poddające w wątpliwość prawdziwość dowodów, na których ta decyzja była oparta, to wprawdzie istnieje przesłanka do wznowienia postępowania z art. 145 par. 1 pkt 1 Kpa, jednakże wzruszenie decyzji ostatecznej na podstawie art. 151 par. 1 pkt 2 Kpa możliwe jest tylko wówczas, jeżeli w toku dalszego

Decyzja o dopuszczalnej emisji hałasu może być zmieniona tylko za zgodą strony /stron/, i to nie tylko tej strony, z której działalnością wiąże się emisja hałasu, ale również tych stron, na których nieruchomości szkodliwie oddziałuje ten hałas, pod warunkiem ponadto, iż przepis szczególny nie sprzeciwia się zmianie, jak też przemawia za nią interes społeczny lub słuszny interes strony.

Niedopuszczalne jest wydanie na podstawie art. 159 par. 1 Kpa postanowienia o wstrzymaniu decyzji o pozwoleniu na rozbudowę obiektu w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności tej decyzji wobec uznania przez organ orzekający, iż kwestionowana decyzja jest sprzeczna z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, jeśli w obrocie prawnym pozostaje ostateczna decyzja o ustaleniu

Cel wydatków stanowi zasadnicze kryterium, uzasadniające ich zaliczenie do wydatków podlegających odliczeniu od dochodu /art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Celem /fiskalnym/ regulacji art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ jest stworzenie bariery prawnej przepływu zysku do jej udziałowców jeszcze przed opodatkowaniem go w spółce.

Nie sposób za okoliczności uzasadniające wniosek o prawdopodobieństwie nieściągalności wierzytelności uznać takich zdarzeń i czynności wywołanych i podejmowanych przez wierzyciela, które nie mają znaczenia prawnego równego prawomocnemu orzeczeniu sądowemu i które jeszcze nie wszczynają postępowania egzekucyjnego, a które dopiero poprzedzają wydanie takiego orzeczenia lub skierowania stwierdzonej takim

1. Wprawdzie art. 62 Kpa mówi tylko o możliwości prowadzenia jednego postępowania dotyczącego więcej niż jednej strony, jeśli spełnione są warunki w nim określone, ale tym bardziej można i należy prowadzić jedno postępowanie dotyczące tej samej strony, jeżeli te warunki również są spełnione. 2. Termin jednego miesiąca, o jakim mowa w art. 145a par. 2 Kpa, należy liczyć od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału