1. W rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego akt powołania jest aktem administracyjnym lecz nie decyzją administracyjną. Podobny charakter mają akty rozwiązania stosunku służbowego z powołania a także akty dokonujące przekształceń stosunków. 2. Sądowa kontrola zasadności rozwiązania bądź wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie powołania /art. 69 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy

Spory o wykładnię prawa, prowadzone między organami administracji /samorządowej i rządowej/ w oderwaniu od konkretnej sprawy administracyjnej i występującej w niej strony /art. 28 Kpa/, nie mają charakteru sporu kompetencyjnego.

Komisja Likwidacyjna, działająca na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o likwidacji Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej "Prasa-Książka-Ruch" /Dz.U. nr 21 poz. 125/, nie jest organem powołanym z mocy prawa do załatwiania spraw indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych.

Z faktu, iż wobec strony nie zachowano normy gwarancyjnej, mającej służyć ochronie jej praw, nie można wywodzić niekorzystnych dla tejże strony skutków prawnych. Z istoty normy gwarancyjnej wynika bowiem, iż to właśnie jedynie strona, wobec której nie dochowano przewidzianych w przepisach procedury warunków, może się na okoliczność tą powoływał, zarzucając naruszenie jej praw.

Artykuł 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) nie tylko „pozwala” na przeprowadzenie przez sąd wojewódzki dodatkowego postępowania dowodowego w sprawach o uznanie orzeczeń za nieważne, ale zobowiązuje go do takiego właśnie zachowania, jeżeli zachodzi

Jeżeli wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu administracji państwowej I instancji został mylnie skierowany do Naczelnego Sądu Administracyjnego, to Sąd ten na podstawie art. 200 par. 2 Kpc w związku z art. 211 Kpa winien przekazać go do rozpoznania właściwemu organowi administracyjnemu.

Podstawowym warunkiem prawidłowości zachowania trybu określonego w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, dotyczącego bezskuteczności wezwania do usunięcia naruszenia przed wniesieniem skargi na uchwałę organu gminy do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest skierowanie tego wezwania do tego samego organu, który je podjął.

Przepis art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym nie wymaga identyczności stron.

Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji naczelnika miasta wydanej przed dniem 27 maja 1990 r. jest postępowaniem w nowej sprawie administracyjnej, należącej - jeśli dotyczy sprzedaży mienia obecnie komunalnego - do zadań własnych gminy; w sprawie tej zgodnie z art. 17 pkt 1 Kpa organem wyższego stopnia jest kolegium odwoławcze przy sejmiku samorządowym.

l. W razie równoczesnego złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy /art. 127 par. 3 Kpa/ i skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego pierwszeństwo ma wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. 2. Złożenie przez stronę wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy /art. 127 par. 3 Kpa/ nie stanowi podstawy do odrzucenia skargi przez sąd administracyjny /art. 204 par. 1 w związku z art. 198 Kpa/.

W sprawach ze stosunku służbowego policjantów decyzje administracyjne wydaje się tylko w przypadkach mianowania policjanta, przenoszenia oraz zwolnienia ze stanowiska /art. 32 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. nr 30 poz. 179/. Delegowanie policjanta i odwoływanie z delegacji następuje w formie aktu administracyjnego nie będącego decyzją w rozumieniu art. 104 lub art. 105 Kpa.

Pozostaje zatem do rozważenia, czy skutki procesowe wniesienia kilku skarg na jedną uchwałę organu gminy łączyć należy z chwilą wniesienia skargi i z pojęciem sprawy zawisłej w rozumieniu art. 199 par. 1 pkt 2 Kpc, czy też dopiero z chwilą wydania wyroku przez sąd administracyjny. W przypadku zastosowania instytucji sprawy zawisłej, to w takim wypadku skargi wniesione później niż pierwsza podlegałaby

Przepis art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ zezwala na podjęcie uchwały w przedmiocie wniesienia do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze jedynie w konkretnej sprawie.

Ocena co do obowiązywania utraty mocy prawnej uchwał organów gminy dokonywana jest w oparciu o ogólne reguły stanowienia prawa, stosownie do których akt normatywny wydany później uchyla akt normatywny podjęty wcześniej w tej samej sprawie także w wypadku, gdy akt późniejszy nie zawiera wyraźnego przepisu derogacyjnego. Wobec dwóch uchwał regulujących odmiennie tę samą sprawę, należało przyjąć, że w

Wyrażona przez prezesa sądu wojewódzkiego odmowa ustanowienia tłumaczem przysięgłym osoby ubiegającej się o wykonywanie tego zawodu jest decyzją administracyjną, na którą przysługuje /po wyczerpaniu toku instancji/ skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W postępowaniu przed sądem administracyjnym nie wchodzi w grę stosowanie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o interwencji ubocznej. W sprawach wszczętych w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym interwencja uboczna nie jest dopuszczalna. Przepis ten określa samoistnie krąg osób uczestniczących w postępowaniu ze skargi na uchwałę organu gminy i uzależniając

Nie można na podstawie art. 22 par. 2 i art. 216b par. 1 Kpa występować do sądu administracyjnego o udzielenie odpowiedzi na pytanie łączące się ze sposobem rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty lub wyborem jednej z prawnych form działania administracji albo z wykładnią prawa.

W sprawie, do rozpoznania której właściwy jest sąd powszechny, nie zachodzi spór kompetencyjny o jakim mowa w art. 216b par. 1 pkt 2 Kpa.

Dokumentacja w postaci list i pism ewidencyjnych organizacji społecznej czy politycznej może mieć walor dokumentu w rozumieniu art. 120 § 13 k.k. w wypadkach, gdy dane w niej zawarte albo ona sama mogą stanowić podstawę do ustalenia istnienia stosunku prawnego albo okoliczności mogących mieć znaczenie prawne.

1. Komisja Majątkowa, działająca na podstawie ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154/ nie jest organem administracji państwowej /ani samorządowej/ w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa ani innym organem powołanym z mocy prawa do załatwiania spraw ze sfery administracji państwowej na zasadzie art. 1 par. 2 Kpa. 2. Orzeczenie