Utrata mocy wyroku łącznego ipso iure (art. 575 § 1 k.p.k.) następuje w odniesieniu do tych tylko jego rozstrzygnięć o połączeniu kar tego samego rodzaju (o umorzeniu postępowania na podstawie art. 572 k.p.k.), które zostały objęte nowym wyrokiem łącznym, wydanym w związku z powstałą po wydaniu tego wyroku potrzebą, wynikającą z przesłanek prawnomaterialnych określonych w art. 85 k.k.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa.

W sytuacji, gdy zastosowanie określonego rozwiązania procesowego jest jedynie prawem, a nie obowiązkiem organu, i gdy nadto oskarżony i jego obrońca nie formułują w tej materii stanowczego wniosku dowodowego, ani ewentualne zastosowanie tego rozwiązania, ani zaniechanie jego zastosowania, nie stanowią naruszenia prawa, a tym bardziej naruszenia o charakterze rażącym, jak tego wymaga podstawa kasacyjna

O wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 278 § 3 k.k., nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu, to trzeba mieć na uwadze szczegółową analizę okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy, w tym m.in. odnośnie uprzedniego usunięcia przez niego zabezpieczeń na towarze, czy dysponowania pieniędzmi pozwalającymi na zakup jednej pary spodni, a także uprzedniej karalności oskarżonego, odnośnie

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są (…) miarodajne (…) wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości

Jeżeli prokurator podniesie zarzut przedawnienia roszczeń, a sąd ustali, że niedotrzymanie przez wnioskodawcę terminu nie usprawiedliwiają żadne wyjątkowe okoliczności, żądanie odszkodowania podlega oddaleniu. Sama niewątpliwa niesłuszność tymczasowego aresztowania i związane z tym krzywdy, a tego dotyczyć miały owe dowody, nie wyłączają jeszcze trafności powołania się na przedawnienie. Obowiązek pouczenia

1. W kasacji nie wystarczy powołać się - chociażby bezzasadnie - na jakiekolwiek inne naruszenie prawa, aby dopuszczalne było skuteczne skarżenie również niewspółmierności kary. Trzeba bowiem wykazać rzeczywiste zaistnienie podnoszonej obrazy prawa przez sąd odwoławczy, jako że to wyrok tego sądu objęty jest kasacją. Wypada również podnieść, że nieskorzystanie przez sąd odwoławczy z urzędu z możliwości

Analiza treści art. 120 § 2 in fine k.p.k. pozwala wyrazić stanowczy pogląd, że uznanie pisma strony za bezskuteczne nie wchodzi tu w rachubę, skoro nie została ona pouczona o skutkach nieuzupełnienia braku w terminie. Taki brak pouczenia należy traktować jak niepouczenie uczestnika postępowania o ciążących obowiązkach i przysługujących uprawnieniach, w związku z czym brak ten - stosownie do treści

Odroczenie wykonania kary wobec Moniki H. trwało łącznie 11 miesięcy, co nie uprawniało do podjęcia decyzji o zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w.

Sam wiek pokrzywdzonej, jak słusznie wskazano, nie może decydować o szkodliwości czynu popełnionego wobec niej.

Pozbawieniem wolności w rozumieniu (art. 501 pkt 1 k.p.k.) jest (…) każde, wynikające z decyzji właściwego organu, uniemożliwienie osobie swobodnego poruszania się. Przy czym nie ma znaczenia - dla określenia zakresu owego ustanowionego w art. 501 pkt 1 k.p.k. zakazu - podstawa prawna danego pozbawienia wolności, a istotny i wystarczający dla zastosowania tej normy jest sam fakt, że dana osoba „jest

Nieprawidłowe było utrzymanie wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie nałożonego obowiązku naprawienia szkody, skoro - jak przyjął Sąd odwoławczy - wartość przedmiotowego samochodu pozostała nieustalona. Roszczenie o odszkodowanie pieniężne za utracony na skutek przestępstwa samochód ma charakter podzielny, w związku z czym na rzecz powoda będącego współwłaścicielem samochodu może być zasądzona

Skarżący kwestionował w tym miejscu nie kwalifikację prawną czynów, ale podważał zasadność poglądu, że zachowanie oskarżonego stanowiło więcej niż jeden czyn zabroniony; sygnalizował więc obrazę przepisu art. 12 k.k., chociaż wyraźnie nie wskazał, że ten właśnie przepis uważa za naruszony. Do tej kwestii Sąd odwoławczy w istocie się nie odniósł; ograniczył swoją wypowiedź do przytoczenia poglądów teoretycznie

Nierozważenie przez sąd odwoławczy wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, wbrew dyspozycji art. 433 § 2 k.p.k., może stanowić podstawę skargi kasacyjnej, jako rażące naruszenie prawa procesowego mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a dokumentem który pozwala na stwierdzenie, czy sąd odwoławczy wypełnił wymóg art. 433 § 2 k.p.k. jest bez wątpienia właśnie pisemne uzasadnienie

Skoro art. 640 k.p.k. nakazuje odpowiednie stosowanie regulacji, normującej zasady ponoszenia kosztów w sprawach z oskarżenia prywatnego, w razie umorzenia postępowania na zasadzie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., również w sprawach z oskarżenia publicznego, w których to oskarżyciel posiłkowy wniósł akt oskarżenia, to oznacza, że w tego rodzaju sprawach, przy takim umorzeniu postępowania, koszty procesu ponosić

Przedmiotem postępowania karnego wszczętego aktem oskarżenia jest to zdarzenie faktyczne (historyczne), czyn w znaczeniu naturalnym, który został opisany w akcie oskarżenia przez prokuratora, przy czym o tym jakie zdarzenie ma być przedmiotem osądu nie decyduje sam sposób zredagowania opisu czynu w zarzucie aktu oskarżenia - choć oczywiście winien on spełniać wymagania zawarte w przepisie art. 332

Uprawnienia przewidzianego w art. 451 k.p.k. nie można oceniać przez pryzmat merytorycznej zawartości zarzutów podniesionych w apelacjach. Cała idea instytucji przewidzianej w tym przepisie służy przede wszystkim zachowaniu gwarancji prawa do obrony i rzetelnego procesu, a nowelizacja tego przepisu ustawą z dnia 10 stycznia 2003 r. (Dz. U. Nr 17, poz. 155) w znaczącej mierze podyktowana była stanowiskiem

Skutki, jakie (art. 139 § 1 k.p.k.) wiąże z faktem niezawiadomienia organu procesowego o zmianie adresu miejsca zamieszkania lub pobytu mogą zaistnieć tylko wówczas, gdy brak zawiadomienia o zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu był wynikiem swobodnej decyzji strony. To utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowisko, ukształtowane w odniesieniu do sytuacji stosowania wobec strony - zazwyczaj

Doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności w rozumieniu art. 280 § 1 k.k. to zachowania, które nie polegają na użyciu przemocy wobec osoby. Spowodowanie stanu bezbronności polega na tym, że pokrzywdzony, mający do tej pory możliwość obrony lub ucieczki, zostaje ich pozbawiony.

Wobec tego, że Józef K. sam rozporządzał mieniem parafii, chociaż nielegalnie wobec odwołania go z funkcji proboszcza dekretem Prymasa Polski Józefa Glempa, to nie było mowy o wprowadzeniu w błąd, co stanowi znamię art. 286 § 1 k.k.

Wymierzając na podstawie art. 42 § 2 k.k. nieobjęty porozumieniem środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów na okres 4 lat, Sąd nie tylko dopuścił się obrazy art. 42 § 2 k.k. przez to, że orzekł na tej podstawie środek karny zakazu prowadzenia pojazdu niemechanicznego, ale również dopuścił się rażącej obrazy przepisów wskazanych w kasacji, tj. art. 335 § 1 k.p.k. oraz art. 343 § 7 k.p.k.

Nadzwyczajny środek zaskarżenia zostaje uwzględniony jedynie wtedy, gdy prowadzi do jednoznacznego przekonania, że podniesione w nim uchybienia nie tylko mogły mieć znaczenie z punktu widzenia kwestionowanego rozstrzygnięcia, ale wpływ ten można ocenić jako istotny, a więc ważący, prowadzący do ukształtowania jego treści w znacząco inny sposób niż powinno to nastąpić w orzeczeniu wolnym od wad, z konsekwencjami

Przepisy art. 607e § 3 pkt 4 i 5 k.p.k. statuują samodzielne przesłanki wyłączenia przewidzianej w art. 607e § 1 k.p.k. zasady specjalności.

Bezwzględna przyczyna odwoławcza („sąd był nienależycie obsadzony” - art. 439 § 1 pkt 2 - część pierwsza k.p.k.) zachodzi jedynie wówczas, gdy sąd był rzeczowo albo funkcjonalnie właściwy do rozpoznania danej sprawy, a jedynie skład sądu nie odpowiadał dopuszczalnym ustawowym wymogom.