Przy osądzie czynów znamiennych skutkiem śmiertelnym zamiar sprawców można i należy ustalać na podstawie sposobu ich działania przestępnego, rodzaju użytych w ramach tego działania niebezpiecznych narzędzi, ilości oraz siły ciosów zadawanych nimi pokrzywdzonemu, a także według tego, w jakie organy ciała ofiary tymi narzędziami godzili.

1. Artykuł 209 k.k. ma zastosowanie w sytuacji, gdy określone w nim działanie sprawcy podjęte zostaje dla utrzymania się w posiadaniu mienia uzyskanego również w wyniku rozboju, chyba że odpowiedzialność ta ulega wyłączeniu na zasadzie współukazanego czynu następnego. 2. Artykuł 209 k.k. ma zastosowanie także wtedy, gdy utrzymanie się w posiadaniu zabranego mienia nie jest jedynym celem działania sprawcy

I. Treścią przestępstwa określonego w art. 88 § 1 w związku z art. 86 k.k. Wojska Polskiego jest wejście w porozumienie z innymi osobami w kierunku usiłowania zmiany przemocą ustroju Państwa Polskiego. II. W każdym wypadku, gdy Sąd Najwyższy rozpoznając rewizję nadzwyczajną na korzyść skazanego znajduje podstawę do jej uwzględnienia w całości i uniewinnienia od zarzutu popełnienia przestępstwa, powinien

Pojęcie „znęcanie się” zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić tylko w niewielkim stopniu. Nie jest zatem możliwe przyjęcie wzajemnego znęcania się nad sobą małżonków w tym samym czasie.

Zachowanie się sprawców, którzy mając opracowany plan dokonania przestępstwa rozboju na określonej osobie, zaopatrzyli się w potrzebne im do tego narzędzia (noże, maski, sznury, przylepce), przybyli z tymi narzędziami w pobliże domu tej osoby, dokonali penetracji terenu wokół domu, oczekując na dogodny moment wdarcia się do mieszkania, ale czynu tego jednak nie dokonali z przyczyn od nich niezależnych