W sprawie o przywrócenie do pracy kasacja przysługuje bez względu na wartość przedmiotu zaskarżenia (art. 393 pkt 1 KPC w brzmieniu sprzed 1 lipca 2000 r.) także wówczas, gdy sąd na zasadzie art. 45 § 2 KP - bez żądania pracownika - zasądził odszkodowanie.

Umowa sprzedaży nieruchomości przez ojca na rzecz małoletniego syna, działającego przez matkę wyłączoną z uprawnienia reprezentowania na mocy art. 98 § 2 pkt 2 kro, jest nieważna (art. 58 § 1 kc) i nie może być potwierdzona przez syna po uzyskaniu przez niego pełnej zdolności do czynności prawnych (art. 18 § 2 kc).

Postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego z uwagi na niestwierdzenie przestępstwa jest orzeczeniem w przedmiocie procesu, i to także wtedy, gdy odnosi się do umorzenia postępowania „w sprawie”, a nie „przeciwko osobie”, i jako orzeczenie sądowe może podlegać procedurze w przedmiocie stwierdzenia jego nieważności.

Określony w uchwale Nr 13/98 Komisji Nadzoru Bankowego z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (Dz.Urz. NBP Nr 29, poz. 65) obowiązek tworzenia rezerw celowych na poziomie w uchwale wskazanym, jest wiążący dla banków.

Adwokatowi wyznaczonemu z urzędu należy się wynagrodzenie już za 'czynności w sprawie o wznowienie postępowania', a więc także za złożone na piśmie oświadczenie, że po zapoznaniu się z aktami nie znalazł podstaw do sporządzenia wniosku o wznowienie, nie ulega zaś wątpliwości, że zapoznanie takie jest 'czynnością w sprawie o wznowienie'.

W sprawie o konfiguracji wieloosobowej, gdy tymczasowe aresztowanie wobec poszczególnych oskarżonych (podejrzanych) zaczęto stosować w różnych datach, sąd właściwy do rozpoznania sprawy, po wniesieniu oskarżenia, może wprawdzie – z uwagi na zasady szybkości i ciągłości procesu – występując do Sądu Najwyższego o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonych, którym upływa właśnie

Decyzję o wydaniu dziecka bezprawnie uprowadzonego lub zatrzymanego podejmuje władza tego państwa, do którego dziecko zostało wywiezione, a nie władza państwa, w którym dziecko miało bezpośrednio przed wywiezieniem miejsce stałego pobytu (art. 12 Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę sporządzonej w Hadze 25 października 1980 r. - Dz.U. z 1995 r. Nr 108, poz. 528).

Niepowiadomienie oskarżyciela posiłkowego o terminie rozprawy nie jest uchybieniem stanowiącym przyczynę nieważności orzeczeń w rozumieniu pkt 8 § 1 art. 101 k.p.k.

Roszczenia spółdzielni mieszkaniowej wobec banku z tytułu rozliczenia kredytu zaciągniętego na budowę mieszkań w celu przydzielenia ich członkom mają związek z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 118 kc.

Nie jest zmianą powództwa w rozumieniu art. 193 k.p.c. zmiana żądania obniżenia alimentów (art. 138 k.r.o.) na żądanie częściowego pozbawienia wykonalności wyroku zasądzającego alimenty i wskazanie - jako podstawy żądania - tylko art. 840 § 1 k.p.c., jeżeli w przytoczonym stanie faktycznym nie ma elementów, mogących uzasadniać powództwo opozycyjne.

Działalnością gospodarczą gminy jest – prowadzona w formie komunalnych zakładów budżetowych lub spółek prawa handlowego – działalność w zakresie zadań własnych określonych w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Tekst jednolity: Dz. U. 1996 r. Nr 13 poz. 74 ze zm.), których celem jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych

Obowiązek uiszczenia opłaty od kasacji - także w rozumieniu § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 sierpnia 1998 r. w sprawie wysokości opłaty od kasacji w sprawach karnych (Dz.U. Nr 111, poz. 697) - powstaje z dniem wniesienia kasacji.

Orzeczenia o umorzeniu postępowania karnego z przyczyn o charakterze formalnym nie należą do kategorii orzeczeń podlegających ocenie z punktu widzenia ich nieważności w rozumieniu art. 101 k.p.k.

Postanowienie sądu utrzymujące w mocy decyzję prokuratora o odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia nie rozstrzyga o zasadniczym przedmiocie postępowania karnego i z tego powodu nie jest orzeczeniem, o którym mowa w art. 101 § 1 k.p.k. in principio.

Po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej każdy ze współmałżonków może samodzielnie dochodzić przypadającej mu części wierzytelności, jeżeli świadczenie dłużnika ma charakter podzielny. Jeżeli świadczenie jest niepodzielne, każdy z małżonków może realizować wierzytelność stanowiącą przedmiot wspólności, jeżeli taka realizacja jest czynnością zachowawczą w rozumieniu art. 209 k.c.

Przy braku spójności między treścią zarzutu kasacji a uzasadnieniem należy kierować się regułą interpretacyjną wyrażoną w art. 118 § 1 k.p.k., w myśl której znaczenie czynności procesowej ocenia się według treści złożonego oświadczenia. W przypadku kasacji znaczenie to wyraża się w oświadczeniu, które realizuje wymóg podania, na czym polega zarzucone uchybienie (art. 526 § 1 k.p.k.), a więc zawartym

1. Sformułowanie 'chyba że termin przedawnienia już upłynął', użyte w art. 15 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 554 ze zm.) oznacza, że przepisu tego nie stosuje się, jeżeli do dnia wejścia w życie tej ustawy oraz kodeksu karnego z 1997 r., tj. do dnia 1 września 1998 r., upłynął już termin przedawnienia karalności, określony w art. 105 d.k.k.

Uczestnikiem postępowania w sprawie o przysposobienie może być ojciec osoby mającej być przysposobioną, który został pozbawiony władzy rodzicielskiej.

Spór o wysokość wskaźnika dodatków stałych przysługujących do emerytury na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36 ze zm.) jest sprawą o świadczenie w rozumieniu art. 393 pkt 1 KPC i o dopuszczalności kasacji w tej sprawie decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia.

Kasacja od wyroku orzekającego rozwód, której wniosek w sposób wyraźny określa, iż skarżąca domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku wyłącznie w części orzekającej o winie, jest niedopuszczalna.

Użyty w art. 426 § 3 k.p.k. termin 'zastosowanie' należy rozumieć 'szeroko', także jako określenie w postanowieniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania okresu, do którego ma ono trwać. Sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie o przedłużeniu okresu tymczasowego aresztowania jest sąd odwoławczy, który przedłużył areszt tymczasowy, orzekający w innym równorzędnym składzie.