1. Decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu należy do tych decyzji, do których stosuje się art. 155 Kpa. 2. Przepis art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, nie może być interpretowany w sposób wyłączający z postępowania jako strony właścicieli /użytkowników wieczystych/ nieruchomości objętej wnioskiem oraz

Niekompletność danych zawartych we wnioskach /formularzach/ o wydanie certyfikatów rezydencji podatkowej uniemożliwiała wydanie zaświadczenia zgodnie z żądaniem strony i skutkowała postanowieniem o odmowie wydania certyfikatów.

Znowelizowany ustawą z dnia 23 lutego 2000 r. przepis art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. 1998 nr 90 poz. 575 ze zm./ stanowi, że Wojewódzki Inspektor Sanitarny wykonuje zadania w zakresie higieny radiacyjnej, a budowa stacji bazowej telefonii komórkowej należy do zakresu higieny radiacyjnej.

Nie ma prawnych przeszkód do prowadzenia postępowania w innych trybach nadzwyczajnych określonych w Kpa w stosunku do decyzji wydanej w postępowaniu nieważnościowym, oczywiście w razie zaistnienia właściwych dla tych trybów przesłanek.

Nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/ brak stanowiska organu do spraw ochrony zabytków występujący w dacie wydania tej decyzji w sytuacji, gdy pozytywne stanowisko tego organu zostało uzyskane przez inwestora po wydaniu pozwolenia na budowę.

Wprowadzenie do statutu gminy wymagania uzależniającego podjęcie uchwały o odwołaniu ze stanowiska sekretarza gminy od wcześniejszego wysłuchania osoby, której dotyczy wniosek o odwołanie, narusza prawo.

Uzyskanie zgody na lokalizację pomieszczeń pracy poniżej poziomu terenu /w miejscu pozbawionym dostępu do światła dziennego/ nie wymaga dodatkowo zgody na stosowanie oświetlenia sztucznego w tych pomieszczeniach.

Skład orzekający w tej sprawie przychyla się do kierunku wykładni, z którego wynika, że do oceny podatkowych skutków darowizn na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą miarodajny jest wyłącznie tekst ustawy podatkowej. Taka wykładnia realizuje zresztą zasady konstytucyjne.

1. W przeciwieństwie do legitymacji procesowej w postępowaniu administracyjnym określonym przepisami Kpa, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Wnoszący

Przepis art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176/ nie uzależniał możliwości odliczenia od podatku wydatków poniesionych na własne potrzeby mieszkaniowe, przeznaczonych na zakup gruntu pod budynek mieszkalny, od wylegitymowania się przez podatnika tytułem własności gruntu lub prawem jego wieczystego użytkowania

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./, do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika. Nie jest poprawne podejście Izby Skarbowej, która utrzymywała, że podatnikowi można przypisać przychód równy prowizji określonej prowizorycznie

Niedopuszczalność odwołania w postępowaniu określonym w art. 160 par. 4 i 5 Kpa dotyczy również organu administracyjnego obciążonego obowiązkiem zapłaty odszkodowania. To do sądu powszechnego może jedynie należeć ocena możliwości i dopuszczalności obrony interesów organu administracyjnego, którego obciążono obowiązkiem zapłaty odszkodowania.

Do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie stosuje się przepisów o stwierdzeniu nieważności decyzji administracyjnych.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 101[2] ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy /Dz.U. 1998 nr 21 poz. 94 ze zm./, było w 2000 r. wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.

W art. 69 ust. 2 w związku z art. 34 ust. 2 pkt 3 Prawa telekomunikacyjnego określono zakres przetwarzania danych osobowych przez operatora, którego przy zawieraniu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nie wolno rozszerzać.

1. Sądowa kontrola zgodności z prawem zaskarżonych decyzji dotyczy wyłącznie legalności decyzji administracyjnych i nie obejmuje oceny pozostałych motywów ich podejmowania, w tym także względów słuszności lub celowości, jeżeli nie wynikają one z treści przepisów prawa materialnego mającego zastosowanie w sprawie. 2. Konstrukcja nadużycia prawa, o jakiej mowa w art. 5 Kc, nie ma bezpośredniego zastosowania

Zamontowanie drzwi bez zmiany elementów konstrukcyjnych obiektu nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, ani też dokonania zgłoszenia. W tej sytuacji brak jest podstaw do ingerencji organów administracji, a tym samym brak jest podstaw do rozpoznania sprawy w drodze postępowania administracyjnego.

Organy ochrony zabytków są nie tylko uprawnione ale i zobowiązane do oceny zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego zarówno w zakresie zgodności z przepisami szczególnymi jak i ustaleniami planu miejscowego tyle, że tylko w zakresie ochrony konserwatorskiej.

Stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu i pozwoleniu na budowę może stanowić wyłącznie przesłankę dla ewentualnego wznowienia postępowania po myśli /art. 145 par. 1 pkt 8 Kpa/.

Rada gminy może określić w statucie gminy, jak rozumieć zwykłą i bezwzględną większość głosów radnych. Mimo że w aktach normatywnych nie ma tego rodzaju definicji, sformułował je przed kilku laty Trybunał Konstytucyjny i nie ma żadnych przeciwwskazań, aby przenieść je do statutu jako informację użyteczną dla radnych. Nie może natomiast wprowadzać nieprzewidzianych ustawą środków dyscyplinowania radnych

Niedopuszczalne jest by w odniesieniu do inwestycji realizowanych na tej samej nieruchomości, skarżący raz był uznawany za stronę innym razem zaś nie. Stwarza to niepożądane, z punktu widzenia zasad określonych w art. 6 i art. 8 Kpa, przekonanie o dowolności działania organów administracji publicznej.

Skoro organizacja społeczna nie uczestniczyła w postępowaniu przed organem I instancji, na prawach strony, nie miała również uprawnień do złożenia skutecznego odwołania. Z brzmienia art. 31 Kpa nie da się wywieść uprawnień organizacji społecznej do żądania ponownego rozpoznania sprawy zakończonej już ostateczną decyzją przed organem I instancji.