1. Zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują sposób wykorzystania prawa własności. Zatem niedopuszczalne byłoby ograniczenie realizacji dopuszczonej planem funkcji lub zabudowy celem umożliwienia wykonywania nieprzewidzianych planem funkcji przez właścicieli

Kognicja Sądu administracyjnego w postępowaniu wywołanym skargą na bezczynność organu jest ograniczona do badania, czy organ miał wynikający z prawa obowiązek wydania aktu lub dokonania czynności; czy dokonał tej czynności w terminie określonym w art. 35 par. 3 lub 4 Kpa; czy Strona dopełniła wymogów z art. 37 Kpa i czy po wytoczeniu skargi nie zaszły przesłanki umorzenia postępowania. W postępowaniu

Tryb jednoinstancyjny w myśl art. 160 Kpa dotyczy decyzji odszkodowawczej pozytywnej bądź negatywnej, a nie skargi na bezczynność.

Stanowisko organu administracji publicznej w zakresie niezasadności wniosku o umorzenie postępowania administracyjnego powinno być wyrażone przez wydanie decyzji merytorycznej. Żaden przepis prawa, w tym art. 105 Kpa, nie daje podstaw do wydania decyzji ani postanowienia o odmowie umorzenia postępowania. Decyzja o odmowie umorzenia postępowania, jako wydana bez podstawy prawnej, dotknięta jest nieważnością

Podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie wysokości dochodu /straty/, podstawy opodatkowania i należnego podatku. Obowiązkiem podatnika jest chronienie wymaganych dokumentów przed utratą i zniszczeniem, a jeżeli oryginały faktur zaginęły, to rzeczą skarżącego było uzyskać od sprzedawcy duplikaty faktur.

Z mocy art. 106 par. 6 Kpa do organu współdziałającego stosuje się odpowiednio przepisy art. 36-38 Kpa, a więc jest on traktowany podobnie jak organ wydający decyzję w przypadku bezczynności. W przypadku bezczynności organu współdziałającego skargę do sądu administracyjnego może wnieść strona. Natomiast organ rozstrzygający może jedynie sygnalizować bezczynność organu współdziałającego, organowi sprawującemu

Obowiązek skonsumowania przez Radę Ministrów delegacji ustawowej, zawartej w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /t.j. Dz.U. 1997 nr 142 poz. 950 ze zm./, nie stanowi rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie zagadnienia wstępnego, należącego ze względu na jego przedmiot do kompetencji innego

1. Ze względu na ideę funduszy celowych, w tym funduszu ochrony środowiska, określoną w ustawie o jego powołaniu, należy mieć na uwadze, że gospodarowanie środkami funduszu jest prowadzone substytucyjnie, obok gospodarki typu budżetowego. Powstanie nadwyżki zasobów funduszu celowego nie stwarza podstaw do wykorzystywania zgromadzonych środków na finansowanie zadań objętych budżetem, mimo że decyzje

Skoro skarżąca Spółka rozporządzała oddanymi jej w depozyt nieprawidłowy pieniędzmi nieodpłatnie /co wyraźnie wynika z umowy/, uzyskała - zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ - przychód, którego wartość sprowadza się do wysokości odsetek, jakie skarżąca musiałaby zapłacić w przypadku zaciągnięcia kredytu

Wielkość wydatku na reklamę, bowiem w żadnym przypadku nie może stanowić o uznaniu czy reklama ma charakter publiczny, czy też takiego charakteru nie posiada. Brak jest podstawy prawnej dla przypisania takiej roli wysokości wydatkowanej na reklamę kwoty. W dacie zamawiania tych materiałów reklamowych strona skarżąca nie miała na myśli konkretnych osób, którym zostaną one wręczone. Także obecnie nie

Niemożność uznania za nieważne głosów radnych oddanych wbrew zasadom określonym przed głosowaniem przez komisję skrutacyjną i zweryfikowanie wyniku głosowania tajnego przez przeprowadzenie drugiego głosowania stanowi obejście przepisów art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym - t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1592 ze zm./ i niedopuszczalną reasumpcję głosowania.

Jeżeli podanie w imieniu strony wnosi osoba prawna, to obowiązkiem organu administracji publicznej, wynikającym z art. 64 par. 2 Kpa, jest wezwanie strony do przedłożenia pełnomocnictwa odpowiadającego wymogom określonym w art. 33 par. 1 Kpa z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania. Nadto, z art. 9 Kpa wyprowadzić należy obowiązek poinformowania strony

Zasada celowości prowadzenia postępowania egzekucyjnego, o której mowa w art. 7 par. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ odróżnia to postępowanie od postępowania typu represyjnego /karnego/. W demokratycznym państwie prawa niedopuszczalne jest takie zachowanie urzędu skarbowego, przed którym toczy się postępowanie o rozłożenie

1. Termin z art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. 1997 nr 142 poz. 950 ze zm./ jest terminem prawa materialnego co wyłącza jego przywrócenie na zasadzie art. 58 par. 1 Kpa. 2. Jeżeli strona przedstawia okoliczności, które jej zdaniem przemawiają za nieuwzględnieniem upływu terminu prawa

1. Za niedopuszczalne w państwie prawa należy uznać takie zachowanie organów celnych, które na przejściu granicznym aprobują działanie Banku Staropolskiego odsyłają do tego banku osoby dokonujące wpłat gotówkowych związanych z należnościami podatkowymi i celnymi związanymi z odprawa towarów, natomiast skutkami takich skutecznych wpłat gotówkowych próbują obciążyć tylko i wyłącznie stronę. 2. Dokonanie

Przymiotu strony nie posiada osoba, która swój udział w postępowaniu administracyjnym opiera na potrzebie ochrony lub zaspokojeniu interesu publicznego.

Z faktu, że umowy o pracę zostały zawarte niezgodnie z prawem zdawała sobie sprawę skarżąca Spółka. Trzej udziałowcy Spółki i członkowie jej zarządu "pozatrudniali" się wzajemnie. Tymczasem art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ w wersji obowiązującej w 1997 r. zaliczał do kosztów uzyskania przychodów jedynie wydatki

Art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ w wersji obowiązującej w 1997 r. zaliczał do kosztów uzyskania przychodów jedynie wydatki ponoszone na rzecz pracowników spółki.

1. Organ odwoławczy obowiązany jest wyznaczyć stronie trzydniowy termin do wypowiedzenia się na temat materiału dowodowego, chociażby nawet sam nie przeprowadzał uzupełniającego postępowania dowodowego. Celem przepisu art. 200 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie jest bowiem umożliwienie wypowiedzenia się stronie jedynie co do dowodów, które

Błędne pouczenie przez organ egzekucyjny nie może kształtować właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o wyłączenie wierzytelności spod egzekucji /art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, a w konsekwencji nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi przez ten Sąd.

Działalność statutowa Ośrodków Ruchu Drogowego jest działalnością oświatową w rozumieniu przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. Egzamin jest sprawdzianem wiedzy oraz umiejętności kierowców /kandydatów na kierowców/ i stanowi etap kończący proces szkolenia. Jest to niezbędny etap działalności oświatowej

Ponowny wniosek strony o całkowite zwolnienie od uiszczenia kosztów sądowych oparty na tej samej podstawie faktycznej jest niedopuszczalny.

Ustawodawca używając w przepisie art. 4 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. 1997 nr 16 poz. 89 ze zm./ sformułowania "osoby trzecie" wyłączył ze zwolnienia podatkowego spadkobiercę, który jest stroną stosunku prawnopodatkowego.

Skarga, o której mowa w art. 227 Kpa jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony różnych interesów jednostki, które nie dają podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego lub postępowania sądowego.