1. Zasada, że Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje bezpośrednio tylko decyzje administracyjne, nie wyłącza pośredniej kontroli legalności aktów podustawowych, stanowiących podstawę prawną decyzji administracyjnych. 2. Dopuszczenie organizacji społecznej do udziału w postępowaniu i rozważenie jej argumentów nie oznacza obowiązku uwzględnienia przez organ zgłoszonych wniosków i wydania zgodnej z nimi

1. Skoro stosownie do art. 76 Prawa o ruchu drogowym uprawnienia do kierowania pojazdami są wydawane przez właściwe organy administracji państwowej w drodze decyzji, to wszelkie ograniczenia uprawnień wynikających z takiej decyzji, mogą nastąpić tylko w drodze decyzji wydanej po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, zgodnie z przepisami Kpa. 2. Jeżeli strona wezwana do udziału w postępowaniu

1. Decyzjami administracyjnymi w sprawach uprawnień do wykonywania określonych czynności i zajęć /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/ są wszystkie decyzje administracyjne, których wydanie w toku dochodzenia do nabycia określonych uprawnień przewidują przepisy prawa materialnego. Kognicji sądu administracyjnego podlegają więc nie tylko decyzje w sprawie wpisów na listę radców prawnych, lecz także w sprawie

Przyjmowanie interpretacji, iż obywatel ma obowiązek zawiadomić organ XY o treści wcześniejszej decyzji tegoż organu XY jest przykładem zbędnego mnożenia czynności administracyjnych. Pomimo złożonej sytuacji organizacyjnej organów administracji państwowej a szczególnie organów podatkowych, nie można zwolnić ich od takiej organizacji pracy, która zwalniałaby obywatela od wykonywania absurdalnych obowiązków

Pozbawienie czytelnika możliwości korzystania z czytelni ogólnej wojewódzkiej biblioteki publicznej, przy jednoczesnym pozostawieniu uprawnień do korzystania z innych placówek tej biblioteki, jest aktem administracyjnym wewnętrznym zakładu administracyjnego, a nie decyzją administracyjną w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego i nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego /art. 16

Ograniczenie pojęcia "wypadki gospodarczo lub społecznie uzasadnione" /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ tylko do sytuacji wynikłych na skutek nieprzewidzianych zdarzeń losowych, mających wpływ na osłabienie zdolności produkcyjnej gospodarstwa rolnego, nie jest uzasadnione.

Niezgodny z przepisami prawa procesowego lub ustrojowego skład kolegialnego organu administracji powoduje, że decyzję administracyjną, wydaną przez taki skład organu, uznać należy za wydaną z rażącym naruszeniem prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.

Złożenie przez organ samorządu mieszkańców organowi administracji - prowadzącemu postępowanie administracyjne w sprawie innej osoby - opinii w tej sprawie, nie oznacza, że organ samorządu mieszkańców staje się uczestnikiem tego postępowania na prawach strony i że przysługuje mu skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

1. Fotokopie list z podpisami różnych osób, dołączone do skarg, nie mogą być uznane za dowód, że osoba, która podpisała skargę, otrzymała pełnomocnictwo - w rozumieniu art. 33 par. 3 Kpa - do działania w imieniu osób podpisanych na tych listach. 2. Podległość organizacyjna terenowych organów administracji państwowej o właściwości szczególnej terenowym organom o właściwości ogólnej nie oznacza podległości

Potraktowanie przez organ I instancji odwołania strony na decyzję o umorzeniu postępowania, jako podstawy do wydania nowej negatywnej decyzji dla niej, wbrew żądaniom tego odwołania i wydanie nowej decyzji po upływie terminu siedmiu dni oraz w takiej sytuacji bezpodstawne skorzystanie z art. 132 Kpa wobec decyzji nieostatecznej w celu nieuwzględnienia odwołania w całości stanowi rażące naruszenie prawa

Brak jest przesłanek do wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 par. 1 Kpa w sprawie zakończonej decyzją ostateczną organu administracji państwowej, gdy skarga na tę decyzję została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny, a jako przesłanki wznowienia podano okoliczności, które temu Sądowi były znane.

1. Ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99 ze zm./ i wydane na jej podstawie akty wykonawcze nie przewidują możliwości bezpośredniego przekazywania nieruchomości między dwoma podmiotami, z których choćby jeden nie jest państwową jednostką organizacyjną. 2. Nawet częściowe tylko uwzględnienie skargi spełnia hipotezę art. 208 Kpa i uzasadnia

1. Należność obywatela obcego, w warunkach określonych w art. XXIII przepisów wprowadzających Kc, podlega potrąceniu od wartości udziału zobowiązanego do zapłaty spadkobiercy, jako dług w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207/, i to bez względu na to, czy uprawniony wystąpił z roszczeniem o zapłatę tej należności. 2. W przypadku

1. W sprawie, w której stroną w sporze, dotyczącym wymiaru opłat za rozmowy telefoniczne - rozstrzyganym przez właściwy organ państwowej jednostki organizacyjnej "Polska Poczta, Telegraf i Telefon" /art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o łączności - Dz.U. nr 54 poz. 275/ - jest abonent telefoniczny, a więc osoba nie mająca dostępu do urządzeń rejestrujących liczbę rozmów i mogąca przeciwstawić

1. Stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej jest wyjątkiem od ogólnej zasady stabilności decyzji wynikającej z art. 16 Kpa, które może mieć miejsce jedynie w przypadkach gdy decyzja dotknięta jest w sposób niewątpliwy przynajmniej jedną z wad wymienionych w art. 156 par. 1 Kpa. 2. Jeżeli stwierdzenie nieważności decyzji wiąże się z poniesieniem szkody przez stronę, stronie służy

Jeżeli regulamin organizacyjny urzędu organu administracji państwowej dopuszcza możliwość podpisywania decyzji przez pracowników wydziałów w razie nieobecności kierowników tych wydziałów, to praktyka taka nie narusza przepisów o właściwości organu i brak jest przesłanki do stwierdzenia nieważności tak podpisanych decyzji.

1. Wydanie odrębnej decyzji o odszkodowaniu za wywłaszczoną nieruchomość musi być poprzedzone przeprowadzeniem rozprawy w tym przedmiocie, niezależnie od rozprawy przeprowadzonej przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu. 2. Działalnością usługową w rozumieniu art. 63 ust.2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/ jest nie tylko świadczenie

1. Strona postępowania administracyjnego, której skarga nie została przekazana do Naczelnego Sądu Administracyjnego, lecz załatwiona w trybie art. 200 par. 2 zdanie drugie Kpa, ma prawo domniemywać, że żądania skargi zostały uznane w całości za słuszne. 2. Moc wiążąca decyzji organu administracji państwowej, wydanej w trybie art. 200 par. 2 zdanie drugie Kpa, ale uzasadnionej innymi względami niż przewidziane

O tym, czy pismo wniesione przez stronę jest odwołaniem, decyduje nie nagłówek, lecz treść pisma.

Stroną postępowania i decyzji organu podatkowego - wydanej na podstawie art. 15 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ w związku z pobraniem przez notariusza będącego płatnikiem, podatku w kwocie niższej od należnej - jest podatnik.

Brak księgi podatkowej lub jej nierzetelne prowadzenie wprawdzie powoduje, że organ podatkowy ustala w drodze szacunków podstawę opodatkowania /art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, ale tylko wtedy, gdy nie dysponuje innymi dowodami niezbędnymi do jej ustalenia.

1. Brak w kodeksie postępowania administracyjnego przepisu wyraźnie dopuszczającego stwierdzenie nieważności decyzji tylko w części dotkniętej wadą określoną w art. 156 par. 1 Kpa nie oznacza wyłączenia takiej możliwości. 2. Stwierdzenie nieważności decyzji tylko w części dotkniętej kwalifikowaną wadliwością jest nie tylko dopuszczalne, lecz - jako zgodne z zasadami ogólnymi kodeksu postępowania administracyjnego