Penalizacją przewidzianą w art. 90 Prawa budowlanego objęte jest zarówno zachowanie polegające na faktycznym zaniechaniu zgłoszenia właściwemu organowi planowanych robót budowlanych, jak i rozpoczęcie ich przed upływem 30 dniowego terminu określonego w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego.

Odpowiedzialność za „spowodowanie” wypadku w rozumieniu art. 177 k.k. nie ogranicza się jedynie do sprawców wyłącznie winnych lub w przeważającej mierze odpowiadających za dojście do wypadku.

Nie do zaakceptowania jest pogląd, że dopiero wskazanie urządzenia pomiarowego na wartość 0,28 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, pozwala na uznanie przekroczenia ustawowego progu "stanu nietrzeźwości" skoro próg został przez ustawodawcę jednoznacznie określony zawartością przekraczającą 0,25 mg alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza lub prowadzącą do stężenia tę wartość przekraczającego.

Drugi człon definicji stanu nietrzeźwości, tj. zawartość alkoholu prowadząca do stężenia przekraczającego wartość 0,5‰ odnosi się do sytuacji, gdy wprawdzie w czasie popełnienia czynu zawartość alkoholu we krwi lub wydychanym powietrzu nie przekracza określonych wskaźników, ale prowadzi w konsekwencji do ich przekroczenia.

Sąd (…) w istocie uzależnił (…) możliwość zastosowania art. 60 § 4 k.k. od spełnienia dodatkowego, niezawartego w tym przepisie warunku - wykazania przez prokuratora przesłanek wymienionych w tym przepisie przed wydaniem wyroku przez Sąd I instancji. Sąd, w tym odwoławczy, nie jest uprawniony do poszerzenia katalogu przesłanek ustawowych zastosowania jakiejkolwiek instytucji prawa karnego, w szczególności

Skoro oskarżony w momencie składania swojego oświadczenia nie znał żadnego z kolejnych terminów rozpraw, to oparcie się przez Sąd pierwszej instancji na przepisie art. 377 § 3 k.p.k. nie było uprawnione. Oczywiście oświadczenie oskarżonego stanowiło przejaw jego decyzji co do uczestnictwa w postępowaniu, ale nie powinno stanowić podstawy do zastosowania przepisu art. 377 § 3 k.p.k.

Trafna jest dokonana przez sąd ad quem interpretacja art. 58 § 1 k.k. jako przepisu zobowiązującego do jego zastosowania wyłącznie w wypadku przestępstw zagrożonych alternatywnymi karami a nie jako regulacji uprawniającej do wyboru pomiędzy karą bezwzględną pozbawienia wolności i karą pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem.

Przypadki obowiązkowego przeprowadzenia wywiadu środowiskowego zostały enumeratywnie wymienione w art. 214 § 2 k.p.k. i dotyczą one jedynie sytuacji, gdy oskarżonemu zarzucono zbrodnię oraz gdy oskarżonym jest osobą, która w chwili czynu nie ukończyła 21 lat, a pozostaje pod zarzutem popełnienia umyślnego występku przeciwko życiu. (Art. 214 § 3 k.p.k.) zwalnia od przeprowadzenia wywiadu środowiskowego

1. Treść (art. 454 § 2 k.p.k.) nie postawia żadnych wątpliwości, co do tego, że zakaz orzekania surowszej kary pozbawienia wolności na etapie postępowania odwoławczego dotyczy każdej zmiany ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, także tej korzystnej dla skazanego i nie jest zależny od kierunku wniesionych apelacji. 2. Przedmiotem przestępstwa z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. zamieszczonego

1. W orzecznictwie zasadnie wskazuje się, iż dokonywanie wykładni polega na zastosowaniu wszystkich jej metod, a zasada pierwszeństwa wykładni językowej nie oznacza, że w tym procesie wolno ignorować wykładnię systemową i funkcjonalną. Zasady pierwszeństwa wykładni językowej nie należy fetyszyzować, jeżeli bowiem przeprowadzi się proces wykładni także przez pozostałe jej typy, i to niezależnie od tego

Uzasadnienie sądu odwoławczego powinno odpowiadać nie tylko wymaganiom określonym w dyspozycji przepisu art. 424 § 1 kpk, ale także wykazać błąd w rozumowaniu sądu I instancji będący przyczyną odmiennych ustaleń faktycznych. Drogą prowadzącą do wykazania takiego błędu powinna zaś być wnikliwa analiza wszystkich faktów i okoliczności mających znaczenie w sprawie.

Żaden z konkretnych argumentów środka odwoławczego nie spotkał się z rzeczową kontrargumentacją ze strony Sądu Okręgowego, co oznacza, że Sąd ten nie sprostał wymaganiom stawianym sądowi odwoławczemu przez przepis art. 457 § 3 k.p.k. (także art. 433 § 2 k.p.k.), a wręcz, że tym wymaganiom rażąco uchybił.

Art. 45 u.s.p. nie rodzi po stronie przewodniczącego wydziału lub prezesa sądu prawa do delegowania sędziego z jednego sądu do drugiego. Takie prawo prezes sądu okręgowego ma, ale co wyżej zaznaczono, na podstawie art. 77 § 8 u.s.p. i to po uzyskaniu zgody kolegium sądu okręgowego.

Bezsprzecznie przestępstwo z art. 271 § 1 k.k. z istoty swej skierowane jest przeciwko dokumentom, a więc przedmiotem ochrony jest tu pewność obrotu oparta na publicznym zaufaniu do dokumentów i domniemaniu prawdziwości pism mających taki charakter. Stąd też przestępstwo to ścigane jest z urzędu, a interes Państwa - jako podmiotu bezpośrednio pokrzywdzonego owym naruszeniem - reprezentuje prokurator

Wprawdzie art. 10 § 1 k.w. zakłada możliwość odrębnego skazywania za wykroczenie i za przestępstwo, gdy czyn będący wykroczeniem wyczerpuje jednocześnie znamiona przestępstwa, ale w żadnej mierze nie można tego odnieść do sytuacji, gdy dany czyn, na który składa się kilka zachowań, z których każde wyczerpuje znamiona wykroczenia, ale z uwagi na spełnienie wymogów określonych w art. 12 k.k. stanowi

Nie budzi (…) wątpliwości, że samo wyrokowanie, czyli wydawanie (ogłaszanie) wyroku, jest orzekaniem, w tym także wtedy, gdy odbywa się ono - na skutek odroczenia tej czynności - na odrębnej rozprawie w innym dniu. Rozprawa ta sprowadza się wtedy, co prawda, tylko do ogłoszenia wyroku, podania powodów jego wydania i pouczenia stron o sposobie jego zaskarżania. Jest to jednak nadal rozprawa - co zresztą

Prawidłowe postępowanie - w razie ustalenia przez sąd możliwości oceny prawnej czynu, zarzucanego jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, według przepisu stanowiącego o jego ściganiu z oskarżenia prywatnego - powinno ujmować odebranie od prokuratora wyraźnego oświadczenia w przedmiocie ewentualnego popierania oskarżenia o taki czyn, a w razie jego rezygnacji, odebranie jednoznacznego stanowiska

Skoro ustawa dopuszcza skuteczne jej wniesienie w terminie do złożenia samego wniosku o uzasadnienie wyroku (§ 2 art. 445 k.p.k.), czyli w sytuacji, gdy strona nie zna jeszcze jego treści, to nie ma powodów do innego traktowania apelacji wniesionej już po wystąpieniu o uzasadnienie wyroku, ale przed jego otrzymaniem, a więc nadal przy braku możliwości zapoznania się skarżącego z treścią owego, sporządzanego

1. W postępowaniu kasacyjnym zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania tego zadośćuczynienia, nie jest natomiast możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego. 2. Zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny wtedy, gdy przyznano zadośćuczynienie

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę wszystkie relewantne w tej sprawie przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k. i nie kierował się przy tym okolicznościami, które w tym przepisie wymienione nie zostały. Nie może być zatem mowy o obrazie art. 115 § 2 k.k., a konsekwencji także art. 1 § 2 k.k.

1. Art. 54 k.k. nie zawiera dyrektywy pobłażliwego, czy nawet łagodnego traktowania sprawców, a więc wynikające z tej szczególnej dyrektywy wymiaru kary pierwszeństwo celów wychowawczych nie oznacza nakazu orzekania wobec takich sprawców kar łagodnych. 2. Zasada humanitaryzmu, określona w art. 3 k.k., jest związana ze stosowaniem kar oraz innych środków przewidzianych w Kodeksie karnym i sprowadza

Za określone w pkt. 7 § 1 art. 439 k.p.k. uchybienie uznaje się jedynie sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiającą jego wykonanie. Musi to być zatem, gdy chodzi o wyrok, sprzeczność między poszczególnymi jego rozstrzygnięciami i to nie każda, lecz tylko taka, która powoduje, że niemożliwe staje się jego wykonanie. Przepis ten nie obejmuje więc sytuacji, gdy sprzeczność w treści wyroku utrudnia

Granice oskarżenia zostają zachowane, mimo że sąd orzekający zmienia opis czynu przyjęty w akcie oskarżenia, jeżeli wszystkie elementy tego nowego opisu mieszczą się w ramach tego samego zdarzenia historycznego. Za elementy wyznaczające tożsamość 'zdarzenia historycznego' należy zaś przyjąć: identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość miejsca