Wznowienie przez sąd postępowania karnego skarbowego w sprawie o przestępstwo skarbowe, zakończonego prawomocnym orzeczeniem finansowego organu orzekającego, wydanym przed dniem 17 października 1999 r., jest możliwe w trybie i na zasadach określonych w Kodeksie karnym skarbowym (art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 540 - 548 k.p.k. oraz art. 170k.k.s.).
Przepis art. 30 § 3 k.k.s., interpretowany w powiązaniu z treścią art. 31 § 1 k.k.s. oraz z treścią art. 46, art. 64 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 21 ust. 1 Konstytucji, pozwala na orzeczenie jedynie przepadku przedmiotu pochodzącego bezpośrednio z przestępstwa (art. 29 pkt 1 k.k.s.), ale już nie pozwala na orzeczenie przepadku narzędzi lub innego przedmiotu stanowiącego mienie ruchome, które służyły
(...) wykroczenie uporczywego niepłacenia podatku w terminie, określone w art. 57 § 1 k.k.s., jest popełnione dopiero w momencie zakończenia stanu niezgodnego z prawem, i nie można z niego eliminować poszczególnych zachowań, które łącznie dopiero stwarzają karalną uporczywość w niepłaceniu podatku, chyba że okres ten był już tak długi, że całe zobowiązanie podatkowe (niezapłacony podatek) uległo, stosownie
Jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona przestępstw skarbowych i wykroczeń skarbowych, sąd skazuje tylko za jedno przestępstwo skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, chyba że zbieg tych przepisów ma charakter pozorny (pomijalny).
Do zrealizowania znamion przedmiotowych typu przestępstwa przemytu celnego (a przez to znamion przedmiotowych paserstwa celnego z art. 91 § 3 k.k.s.) niezbędne jest jednoczesne spełnienie dwóch przesłanek: istnienia obowiązku celnego polegającego na przedstawieniu lub zgłoszeniu towaru organowi celnemu oraz istnienia należności celnej, którą można uszczuplić przez niedopełnienie tego obowiązku.
odmówić podjęcia uchwały.