Decyzja organu nadzoru w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji organu I instancji - jest decyzją wydaną w I instancji i na ogólnych zasadach służy od niej odwołanie.

1. Gdy pracownik spółki dla celów służbowych używa samochodu użyczonego na podstawie ustnej umowy zawartej z osoba trzecią, nie należy się zwrot kosztów w części dotyczącej kosztu używania samochodu. 2. Jeżeli składniki majątku Spółki nie były wykorzystywane dla celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, a dodatkowo znajdowały się poza siedzibą Spółki i służyły prezesowi Spółki, tym

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ przyjęto zasadę, iż podatek ten jest podatkiem powszechnym zarówno w znaczeniu podmiotowym, jak i przedmiotowym i dlatego uchylono nią przepisy ustaw szczególnych zawierające zwolnienia osób fizycznych od podatków, w tym również od podatków od wynagrodzeń. Przepis art. 99 ust. 2 ustawy z dnia

1. Zaniechanie inwestycji - w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ - dotyczy także rezygnacji z inwestycji już na etapie wstępnych prac badawczych, dotyczących konkretnego obiektu. O ile zaś inwestycja byłaby kontynuowana, to wartość opinii zwiększałaby wartość początkową środka trwałego. 2. Bezsprzecznie

Organ odwoławczy - wobec przedstawienia na dowód poniesienia przez Spółkę kosztów krajowych podróży służbowych, jedynie poleceń wyjazdów służbowych, wadliwych i merytorycznie sprzecznych, nie mógł wydatków tych uznać za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli istniały jakiekolwiek dowody mające wpływ na inne niż w decyzji rozstrzygnięcia w sprawie

Uprawdopodobnienie stanowi swego rodzaju wyjątek od zasady udowodnienia i działa na korzyść strony, której przepis ustawy dozwala na wykonywanie mniejszego stopnia pewności, że dany skutek nastąpi, o ile według zasad logicznego rozumowania można domniemywać, że taki skutek może nastąpić. Zatem należy stwierdzić, iż utworzenie przez podatnika rezerwy na pokrycie należności nieściągalnej nie jest uzależnione

1. Po sporządzeniu wyniku kontroli inspektor nie jest upoważniony do sporządzania innych dokumentów mogących stanowić dowód w postępowaniu podatkowym, nawet jeżeli dokumenty te stanowią jedynie uszczegółowienie opisanych wcześniej ustaleń i wobec tego nie mają wpływu na wynik sprawy. 2. Nieuznanie danych wydatków za koszty uzyskania przychodów z tej tylko przyczyny, że zostały nie udokumentowane lub

Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie dawało wyraz ochrony podatnika przed drastycznymi w owym czasie /tj. do dnia 31 grudnia 1996 r./ "karami administracyjnymi" za nieprawidłowości w prowadzeniu ewidencji, pozwalając na ich stosowanie jedynie wtedy, gdy podatnik prowadził ewidencję w sposób uniemożliwiający określenie podstaw opodatkowania względnie w ogóle ewidencji nie prowadził

Wszystkie wydatki na podróże służbowe mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu pod zasadniczym warunkiem, że podatnik dysponuje wymaganym przez prawo dowodem, że wydatek poniesiono i że był on niezbędny do osiągnięcia przychodu firmy.

1. Podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych wszelkie poniesione koszty, jeżeli wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, oraz że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów; naturalnie pod warunkiem, że nie są one wymienione na liście negatywnej. Kwalifikacja danych kosztów do kosztów uzyskania przychodu należy do podatnika. 2. Organy podatkowe są upoważnione do przeprowadzenia

1. Jest zasadą, że pierwotnym czynnikiem pozwalającym uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu jest przychód, a zatem podatnik musi osiągnąć przychód by mógł przy obliczaniu podstawy opodatkowania uwzględnić wydatek czy wydatki jakie poniósł w celu osiągnięcia tego przychodu. 2. Wydatki poniesione na wyprodukowanie wyrobu winny być, co do zasady, uznane za koszty uzyskania przychodu. Za takie koszty

1. Podmioty, zgłaszając do ewidencji działalność gospodarczą, podają szeroki zakres działalności, którą chcą prowadzić. Organy podatkowe, rozważając tak istotną kwestię, jaką jest ustalenie istnienia obowiązku podatkowego w podatku VAT, winny badać stan faktyczny, a więc ustalić zakres faktycznie prowadzonej działalności podatnika. 2. Skoro działalność gospodarcza skarżącej od chwili jej rozpoczęcia

Jakkolwiek ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 42 poz. 188 ze zm./ przewidywała jedynie odliczenie spłaconego kredytu bez odsetek, to, stosując przepis art. 54 ust. 3 w powiązaniu z art. 26 ust. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, należało przyjąć do odliczenia spłatę kredytu wraz z odsetkami w roku podatkowym

Regułą obowiązującą w procedurze administracyjnej, różną od obowiązującej w sprawach cywilnych /art. 6 Kc/, jest to, że ciężar udowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie spoczywa na organie administracyjnym. Wiąże się to z istotą postępowania administracyjnego, na etapie którego organ administracyjny nie jest stroną, lecz organem władczym. Reguła ta jednak nie może obowiązywać bez

Skoro skarżący dowiedzieli się o błędnym samoobliczeniu zobowiązania w podatku dochodowym, to w ich własnym interesie było /dla uniknięcia dalszej zwłoki i związanych z nią odsetek/ dokonanie korekty w zeznaniu podatkowym i uiszczenie należności na rzecz właściwego urzędu skarbowego. Obowiązek prawidłowego obliczenia podatku i jego zapłaty spoczywa na podatnikach. Organ podatkowy ma na sprawdzenie

W razie gdy decyzja "zaliczkowa" nie uprawomocniła się przed końcem roku podatkowego, postępowanie administracyjne w tej sprawie powinno zostać umorzone, bowiem po zakończeniu roku przedmiotem postępowania wymiarowego może być już tylko określenie zobowiązania podatkowego za rok podatkowy /obecnie zaległości podatkowej lub nadpłaty - por. art. 21 par. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja

W przypadku obliczenia dochodu, od którego następuje odliczenie darowizn /art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, ustawodawca wyraźnie wykluczył możliwość sumowania dochodów opodatkowanych podatkiem dochodowym i dochodów uzyskiwanych ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i zwolnionych

1. Organy prowadzące postępowanie, przywiązując zasadnicze znaczenie do poprawności formalnej dowodu, zamiast do wyjaśnienia, czy koszt został poniesiony i czy miał na względzie uzyskanie przychodu naruszają przepisy postępowania administracyjnego, w szczególności art. 7, art. 75 par. 1, art. 77 par. 1, art. 80, art. 107 par. 3 Kpa, nie wyjaśniając i nie rozważając w dostatecznym stopniu okoliczności

Zgodnie z zasadą in dubio pro tributario, stosowaną w myśl art. 6 i art. 7 przepisów konstytucyjnych obowiązujących w 1994 r., wątpliwości dotyczące wykładni przepisów podatkowych nie powinny być interpretowane na niekorzyść podatnika.

Znany jest powszechnie fakt, iż z dniem 5 lipca 1993 r. wprowadzony został podatek od towarów i usług, a podatek obrotowy przestał funkcjonować. Zatem przyjęcie przez organ podatkowy I instancji deklaracji w dniu 1 lipca 1993 r.w postaci formularza nakładu urzędowego "deklaracja w sprawie zgłoszenia obowiązku podatkowego w podatku obrotowym za okres od 5.07.1993 r. do 31.12.1993 r." uprawnia do przyjęcia

1. Organy podatkowe dokonały prawidłowej interpretacji art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ uwzględniając definicję prawa budowlanego dla określenia wymogów, jakim powinien odpowiadać budynek mieszkalny, aby wydatek poczyniony na jego wybudowanie mógł być odliczony od dochodu. 2. Skoro w ustawie o podatku dochodowym

Istota poniesionych przez skarżącą w 1992 r. wydatków inwestycyjnych nie polegała na wytworzeniu czy też nabyciu środka trwałego /tj. budynku mieszkalnego, w którym część lokali przeznaczona jest do prowadzenia w nich działalności gospodarczej lub jest przedmiotem najmu/. Rodzaj poniesionych przez skarżącego nakładów dowodzi, że poniosła ona w roku podatkowym wydatki na ulepszenie, modernizację i adaptację

Przepis art. 30 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ pozwala organowi podatkowemu określić wartość niezaewidencjonowanego przychodu w drodze oszacowania. Ograniczenie się do niejasnego zresztą wyliczenia marży handlowej nie może być uznane za określenie wartości niezaewidencjonowanego przychodu w drodze oszacowania.

Skorzystanie przez małżonków z uprawnienia z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wywołuje skutki, które może odwrócić wyłącznie ich rozłączne opodatkowanie w drodze decyzji wydanej w trybie art. 45 ust. 6 tej ustawy i to tylko z tej przyczyny, iż nie spełniali oni przepisanych warunków do łącznego opodatkowania. Konsekwencją