Skarżący nie uzyskali ulgi mieszkaniowej na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym /Dz.U. nr 42 poz. 188 ze zm./, zatem na podstawie art. 54 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie mogą uwzględnić wydatków z tytułu spłaty w roku podatkowym 1992 kredytu uzyskanego na podstawie umowy kredytowej zawartej w dniu 17

Za cenę rynkową dla potrzeb ustalenia rzeczywistej wartości transakcji zawieranych przez podmioty związane, ustawodawca uznał cenę przeciętnie stosowaną w danej miejscowości w dniu wykonania świadczenia, oczywiście za świadczenia tego samego rodzaju /art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.

Możliwość określenia wysokości cen za wykonane świadczenia między podatnikami przez organy podatkowe na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ wymaga ustalenia i wykazania przez organy podatkowe istnienia powiązań o charakterze rodzinnym, kapitałowym, majątkowym lub wynikającym ze stosunku pracy między osobami

Art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie jest prostym przeciwstawieniem art. 22 tej ustawy. Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 z mocy samego prawa są uznawane za koszty podlegające odliczeniu,

Likwidacja działalności gospodarczej podatnika - osoby fizycznej i podjęcie działalności w formie spółki prawa handlowego nie stanowi przekształcenia formy prawnej podmiotu gospodarczego.

1. Do przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych należało zaliczać również takie przychody, które nie były oparte na tytule prawnym w postaci akcji /udziałów/ stanowiących kapitał osób prawnych. Niewątpliwie dotyczy to roku 1992, kiedy przepisy art. 17 i art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ były ze sobą zharmonizowane

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu z roku 1995 odliczeniu od dochodu podlegały m.in. kwoty darowizn przeznaczonych na cele ochrony zdrowia jak i na cele oświatowo-wychowawcze. Przepis ten nie ograniczał możliwości odliczania darowizn na rzecz osób fizycznych, także bliskich oraz nie wykluczał

Pojęcie "urządzenie przemysłowe" zawarte w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ nie obejmuje swym zakresem samochodów /środków transportu/.

Według stanu prawnego obowiązującego w 1994 r. odsetki od środków gromadzonych przez członków spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych na imiennych rachunkach w funduszu oszczędnościowo-pożyczkowym nie były przychodem z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, i nie zostały też

Dochód uzyskany w wyniku realizacji prawa do zachowku w postaci zapłaty sumy pieniężnej odpowiadającej wartości części spadku (art. 991 § 1 kc) podlega podatkowi od spadków i darowizn, a nie podatkowi dochodowemu od osób fizycznych.

Dochód uzyskany w wyniku realizacji prawa do zachowku w postaci zapłaty sumy pieniężnej odpowiadającej wartości części spadku (art. 991 § 1 KC) podlega podatkowi od spadków i darowizn, a nie podatkowi dochodowemu od osób fizycznych.

1. Uchybienie terminowi z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ jest równoznaczne z utratą uprawnienia do złożenia stosownego oświadczenia, a także nie jest możliwe przywrócenie tego terminu i to niezależnie od przyczyn, które spowodowały jego przekroczenie. 2. Instytucja pozostawienia bez rozpoznania jest w kodeksie

1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, wydatki na rzecz udziałowców skarżącej spółki stanowiłyby dla niej koszty uzyskania przychodów tylko wtedy, gdy zostały poniesione z tytułu pozostawania udziałowców ze spółką w stosunku pracy. 2. Warunkiem utworzenia rezerwy i zaliczenia jej w koszty uzyskania

1. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Większość wydatków ponoszonych przez podatników stanowi bezspornie koszt uzyskania przychodu. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak

W sprawach, w których obowiązek podatkowy został określony i ustalony za życia podatnika, który zmarł po wniesieniu odwołania od decyzji wymiarowych, spadkobiercy podatnika mają interes prawny w rozpoznaniu odwołania, a więc przymiot strony postępowania odwoławczego.

1. Dopuszczalne jest badanie i ocena przez organy podatkowe charakteru umowy i rzeczywistego zamiaru stron - czy celem umowy jest leasing operacyjny czy finansowy i czy zawarcie tej umowy w istocie nie było obejściem prawa podatkowego. Badanie to winno odpowiadać, czy: 1/ faktycznie ma miejsce umowa tego typu, czy też pod nią ukryta jest umowa innego rodzaju, 2/ czy wysokość czynszu płaconego przez

1. O potrzebie używania stosownej odzieży ze względów reprezentacji i reklamy decyduje pracodawca, lecz z punktu widzenia przepisów o podatku dochodowym decyzja pracodawcy podlega ocenie, czy wydatki na odzież reprezentacyjną poniesione zostały w celu uzyskania przychodów. W przypadku jednolitej odzieży pracowników bezpośrednio obsługujących klientów, np. w luksusowych sklepach, rzecz tę na korzyść

Sam fakt dokonania darowizny, zarejestrowania umowy i pobrania opłaty skarbowej nie stanowi o możliwości dokonania odliczenia kwoty darowizny od dochodów, gdyż takie odliczenie może być dokonane tylko w warunkach wskazanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spełnienie obowiązku dokładnego, wyczerpującego zebrania materiału dowodowego, wnikliwej i wszechstronnej oceny tego materiału oraz poprawnego ustalenia stanu faktycznego jest szczególnie ważne w sprawach, które dotyczą wymiaru podatku dochodowego od przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach /art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U

1. Wyłącznym kryterium wyliczenia wartości prawa użytkowania wieczystego po dniu 24 sierpnia 1995 r. jest jego cena rynkowa z dnia powstania obowiązku podatkowego /art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn - Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./. 2. Ciężarem w rozumieniu art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia

Instytucja "obejścia prawa podatkowego" nie ma charakteru normatywnego, zaś jest koncepcją wypracowaną przez doktrynę i akceptowaną przez orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Aby jednak móc wywodzić określone skutki prawne z tytułu "obejścia prawa podatkowego" nie wystarczy samo stwierdzenie, że określona czynność prawna stanowiła obejście prawa podatkowego lecz fakt ten w sposób niewątpliwy

Brak przychodu w związku z wydatkami poniesionymi na marketing nie wyklucza możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na to, że warunkiem takiego zaliczenia jest kryterium celowości, wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie do pogodzenia z konstytucyjną zasadą ochrony zaufania do państwa i prawa, skonkretyzowaną w art. 8 kodeksu postępowania administracyjnego, jest przerzucenie na podatnika - postępującego w myśl znanego mu stanowiska organu podatkowego wyrażonego w akcie o charakterze wewnętrznym - skutków niekorzystnej dla niego zmiany w interpretacji sformułowanych w sposób nieostry przepisów prawa.

Umowa o pracę zawarta przez prezesa jednoosobowego zarządu jednoosobowej spółki z o.o. z dyrektorem spółki, będącym tą samą osobą, jako sprzeczna z prawem, jest nieważna i nie rodzi skutków prawnych.