W celu zakwalifikowania nieruchomości będącej własnością przedsiębiorcy jako związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (u.p.o.l.), konieczne jest ustalenie, czy nieruchomość ta jest faktycznie lub potencjalnie wykorzystywana w działalności gospodarczej tego podmiotu, nie zaś sam fakt posiadania nieruchomości. Zły stan

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, podatnikiem podatku od nieruchomości jest dzierżawca nieruchomości państwowej zarządzanej przez lasy państwowe, gdyż faktyczne posiadanie nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy czyni go podmiotem obowiązanym do zapłaty podatku.

Stosowanie najwyższej stawki podatku od nieruchomości z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l. w odniesieniu do budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej ma charakter wyjątkowy i odnosi się wyłącznie do sytuacji, gdy lokale są rzeczywiście wykorzystywane (zajęte) na działalność gospodarczą Nie mogą być one uznawane za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej

Dla uznania, że grunty, budynki lub budowle są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., niezbędne jest wykazanie ich faktycznego lub potencjalnego wykorzystania w działalności gospodarczej podatnika.

W kontekście związania gruntu z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie wystarczy sam fakt jego posiadania przez podmiot gospodarczy; istotne jest, aby grunt ten był faktycznie wykorzystywany lub przewidziany do wykorzystania w ramach takiej działalności, które to kryteria należy ocenić z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności

Jeśli w zasięgu organu podatkowego istnieje okoliczność, która świadczy o nierzetelności informacji złożonej przez osobę fizyczną na potrzeby podatku od nieruchomości, a organ okoliczność tę ignoruje i wydaje decyzję w oparciu o samą informację, to potem nie może wznawiać postępowania na niekorzyść podatnika, powołując się na tę okoliczność – wyrok NSA z 21 czerwca 2023 r., sygn. akt III FSK 2189/21

Odrzucenie skargi kasacyjnej z powodu braku naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania wskazuje na prawidłowe zastosowanie zasad prawa podatkowego, które dopuszczają ograniczony obowiązek organów podatkowych w zakresie czynności dowodowych do momentu uzyskania pewności co do stanu faktycznego sprawy oraz prawidłowość oceny zgromadzonego materiału dowodowego w kontekście zasad legalizmu,

Wyroku w sprawie kwalifikacji obiektów górniczych jako 'budowli' oraz związku tych obiektów z działalnością gospodarczą nie można utrzymać bez pełnej i precyzyjnej analizy stanu faktycznego oraz prawidłowej aplikacji norm prawa materialnego.

Stacje elektroenergetyczne wraz z ich składowymi urządzeniami i aparaturą nie mogą być automatycznie zakwalifikowane jako budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie kryterium całości techniczno-użytkowej, bez dokładnej analizy indywidualnych cech każdego z elementów oraz ich związku z definicją obiektu budowlanego, budowli i urządzenia budowlanego zawartymi w ustawie

Na określenie przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w aspekcie obiektów i urządzeń technicznych wchodzących w skład stacji elektroenergetycznej, wpływa zmiana definicji obiektu budowlanego zawarta w ustawie Prawo budowlane, która wyłączyła z tej definicji pojęcie 'urządzeń technicznych tworzących całość techniczno-użytkową'; taka zmiana prawnonormatywna musi być uwzględniona przez organy