1. Dopuszczalna jest droga sądowa w sprawie ‎o odszkodowanie za szkody łowieckie w przypadku niewniesienia odwołania przez zarządcę lub dzierżawcę obwodu łowieckiego ‎od protokołu z szacowania ostatecznego, o którym mowa ‎w art. 46c ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 22 marca 2018 r. ‎o zmianie ustawy - Prawo łowieckie oraz niektórych innych

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących orzekania o stopniu niepełnosprawności, zasada oceny prawidłowości decyzji według stanu istniejącego w dacie jej wydania, wyrażona w art. 316 § 1 k.p.c., ulega ograniczeniu ze względu na szczególny, odwoławczy charakter tego postępowania. Sąd, jako organ kontrolny, ma obowiązek odnosić się do stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania decyzji

Osoba pełniąca funkcję komornika sądowego nie może jednocześnie wykonywać roli doradcy restrukturyzacyjnego, wynika to z zasady zamkniętego katalogu zadań i czynności, do których uprawniony jest komornik sądowy. Łączenie tych ról może prowadzić do konfliktu interesów i w konsekwencji narażać dobro wymiaru sprawiedliwości oraz interes publiczny.

1. Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. 2. W razie wszczęcia postępowania rozpoznawczego przed Komisją do spraw reprywatyzacji nieruchomości

odrzucenie pozwu (odwołania od decyzji organu rentowego) jest uprawnione tylko ze względu na ściśle określone w ustawie negatywne przesłanki postępowania cywilnego, skoro zasadą jest prawo do rozpoznania sprawy na drodze sądowej przed sądem powszechnym - art. 1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego. Katalog przyczyn odrzucenia odwołania (pozwu) nie jest otwarty, lecz zamknięty. Jednoznacznie wynika to

Apelacja jako środek zaskarżenia nie wymaga sformalizowania podstaw i zarzutów zaskarżenia dotyczących naruszenia prawa materialnego, jednak sąd drugiej instancji jest zobowiązany uwzględnić zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego oraz nieważność postępowania.

Odrzucenie odwołania od decyzji organu rentowego jest nieuprawnione, gdy odwołanie wnosi osoba nie będąca pełnomocnikiem, a w takiej sytuacji należy wezwać stronę do uzupełnienia odwołania, zgodnie z art. 126 § 1 pkt 6 i art. 130 k.p.c., gdyż odrzucenie odwołania na podstawie art. 199 § 1 k.p.c. jest sytuacją wyjątkową i nie powinno prowadzić do odmowy realizacji prawa do sądu, gwarantowanego przez

Niedopuszczalne jest odrzucenie skargi nadzwyczajnej wyłącznie z powodu niskiej wartości przedmiotu zaskarżenia.

Wniesienie skargi kasacyjnej przez stronę nie stanowi podstawy odrzucenia złożonego przez nią zażalenia na postanowienie sądu drugiej instancji, którego przedmiotem jest zwrot kosztów postępowania apelacyjnego, jeżeli Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia tej skargi do rozpoznania (art. 3942 § 11 ‎pkt 3 k.p.c.).

W postępowaniu apelacyjnym istotnym celem jest ponowne i wszechstronne merytoryczne rozpoznanie sprawy oraz możliwość dokonywania własnych ustaleń faktycznych przez sąd drugiej instancji, co wymaga uwzględnienia istotnych argumentów stron i przeprowadzenia niezbędnych dowodów. Naruszenie tego celu, jak również zaniedbania w analizie argumentów stron, mogą prowadzić do uchybienia zasadzie sprawiedliwego

1. Wydruki komputerowe mogą stanowić ważne środki dowodowe do ustalenia faktów, niezależnie od domniemań obowiązujących przy dokumentach zgodnie z art. 244 i art. 245 k.p.c. 2. Skarga kasacyjna nie może być oparta na zarzutach naruszenia przepisów postępowania, które dotyczą wyłącznie sposobu ustalania faktów lub oceny dowodów, a nie naruszenia prawa materialnego.

Niewydanie przez organ rentowy decyzji nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 47714 § 3 zdanie drugie k.p.c., wymaga uprzedniego ustalenia, że zaniechanie ze strony organu rentowego stanowiło konsekwencję oczywistego uchybienia przepisom procedury administracyjnej (w zakresie prawidłowości i terminowości jej stosowania) lub przepisom prawa materialnego właściwym dla oceny danej

Naruszenie przez sąd drugiej instancji zasad sporządzania uzasadnienia orzeczenia może stanowić usprawiedliwioną podstawę kasacyjną tylko w sytuacji, gdy zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej z powodu niewystarczającego lub błędnego ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

Skarga kasacyjna nie może być oparta na zarzutach naruszenia przepisów prawa materialnego, jeśli strona skarżąca nie udowodniła, że przeciwnik nie wywiązał się z obowiązków wynikających z umowy i tym samym nie zasługuje na realizację roszczeń windykacyjnych, nawet jeśli istnieje uprawnienie do przeniesienia własności, co stanowi podstawę prawa obligacyjnego, a nie rzeczowego.

Bezwzględnym wymaganiem jest, aby zakres zaskarżenia i wniosek ‎o uchylenie lub o uchylenie i zmianę orzeczenia były ze sobą ściśle skorelowane, zaś brak tej korelacji skutkuje odrzuceniem skargi kasacyjnej. Od skarżącego wymaga się, aby skarga została prawidłowo zredagowana i nie wywoływała wątpliwości o charakterze interpretacyjnym, ponieważ zakres zaskarżenia oraz wnioskowanego uchylenia albo uchylenia

Decyzje dotyczące przyznawania środków finansowych rodzinom zastępczym na podstawie art. 83 ust. 2 i ust. 3a ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej wymagają nie tylko oceny zgodności z prawem materialnym, ale także uwzględnienia zasad słusznego interesu obywateli i interesu społecznego, z uwagi na specyfikę świadczeń rodzin zastępczych.

Nieprawidłowości w procesie powoływania sędziów, o ile nawet by miały miejsce, nie mają wpływu na merytoryczną ocenę sprawy dotyczącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wynikającej z wypadku przy pracy. Sąd podkreślił również, że ocena niezdolności do pracy musi opierać się na konkretnych dowodach medycznych, a nie na abstrakcyjnych zarzutach proceduralnych.