17 października 2023 r. Rada UE przyjęła unijny wykaz jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych, które nie zostały ujęte w wykazie krajów i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową.
Stosując art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 r., organy podatkowe mogą samodzielnie, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ocenić, który moment był właściwym dla zgłoszenia przez członka zarządu wniosku o upadłość lub wszczęcie postępowania układowego spółki. Powyższe
Niezależnie od liczby wierzycieli, członkowie zarządu mają obowiązek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości w obliczu niewypłacalności spółki, a niezgłoszenie wniosku może skutkować ich odpowiedzialnością za zaległości podatkowe spółki.
Bezskuteczna egzekucja w rozumieniu art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej to sytuacja, w której nie zachodzi możliwość zaspokojenia egzekwowanej wierzytelności z jakiejkolwiek części majątku podatnika. Bezskuteczność egzekucji oznacza, że w wyniku wszczęcia i przeprowadzenia przez organ egzekucji skierowanej do majątku podatnika nie doszło do przymusowego zaspokojenia roszczeń wierzyciela.
Bezskuteczna egzekucja w rozumieniu art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej to sytuacja, w której nie zachodzi możliwość zaspokojenia egzekwowanej wierzytelności z jakiejkolwiek części majątku podatnika. Bezskuteczność egzekucji oznacza, że w wyniku wszczęcia i przeprowadzenia przez organ egzekucji skierowanej do majątku podatnika nie doszło do przymusowego zaspokojenia roszczeń wierzyciela.
Dla uwolnienia się członka zarządu od odpowiedzialności za zobowiązania spółki nie ma zasadniczego znaczenia kwestia istnienia jednego wierzyciela. Nawet w przypadku, gdy jedynym wierzycielem takiego podmiotu jest Skarb Państwa lub ZUS, nie można przyjąć, że członkowie jego zarządu nie mają z tego powodu obowiązku zgłaszać wniosku o ogłoszenie upadłości w ramach przesłanek egzoneracyjnych.
Skuteczność rezygnacji członka zarządu spółki wymaga spełnienia formalnych wymogów przewidzianych prawem, a brak ich spełnienia prowadzi do utrzymania odpowiedzialności za zobowiązania spółki, w tym zaległości podatkowe, które powstały w okresie faktycznego pełnienia funkcji członka zarządu, niezależnie od deklarowanego zamiaru rezygnacji.
Zapłata zobowiązania podatkowego przez podmiot trzeci, w sytuacji gdy z przyczyn obiektywnych podatnik nie mógł dokonać płatności z własnego rachunku bankowego, nie stanowi rażącego naruszenia prawa, jeśli doprowadzi do skutku pożądanego z punktu widzenia ustaw podatkowych, tj. wpłynięcia środków na rachunek organu podatkowego na pokrycie zobowiązania podatkowego. W takich okolicznościach stwierdzenie
W postępowaniu podatkowym, zaliczenie na poczet zaległości podatkowej wpłaty dokonanej przez inny podmiot niż podatnik nie stanowi rażącego naruszenia prawa, o ile nie jest ewidentnie wadliwe w świetle obowiązujących przepisów, w tym art. 62b Ordynacji podatkowej. Rażące naruszenie prawa jako przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji podatkowej określona w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej
Osoba będąca członkiem zarządu spółki odpowiada za zaległości podatkowe spółki powstałe w okresie pełnienia przez nią funkcji, nawet jeśli decyzje określające te zaległości zostały wydane po zakończeniu jej kadencji. Obowiązek ten wynika z zasady, że członek zarządu powinien posiadać bieżącą wiedzę o sytuacji finansowej spółki i odpowiednio reagować na występujące zobowiązania podatkowe, aby uniknąć