Wyrok NSA z dnia 24 października 2023 r., sygn. II FSK 335/21
Podatek dochodowy od osób prawnych
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA del. Andrzej Melezini (sprawozdawca), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 24 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 października 2020 r., sygn. akt I SA/Wr 370/20 w sprawie ze skargi Z. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 kwietnia 2020 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Z. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uwzględnił skargę Z. spółki z o.o. z siedzibą w W. (dalej, jako: "Spółka") i uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.
Stan sprawy sąd przedstawił w sposób następujący:
We wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Spółka podała, że prowadzi działalność w zakresie m. in. usług remontowych, modernizacyjnych i montażowych dla energetyki zawodowej i przemysłowej, inżynierii cieplnej, produkcji elementów konstrukcyjnych oraz detali i podzespołów dla przemysłu kolejowego. W ramach swojej działalności zawarła z zamawiającym cztery umowy dotyczące wykonania zleconych prac w wyniku rozstrzygniętego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, prowadzonego w trybie przetargu. W ramach trzech zawartych umów, w związku przekroczeniem terminów umownych w realizacji poszczególnych kamieni milowych, jak również terminów zakończenia, zamawiający naliczył Spółce kary umowne. Opóźnienie było jednak spowodowane w dużej mierze przez czynniki niezależne od wykonawcy. Również w ramach czwartej umowy Spółka została obciążona karą umowną z tytułu przekroczenia kamienia milowego nr 1. Zmiana terminu kamienia milowego nr 1 umowy wynikała z przyczyn technologicznych (i była ustalana z personelem zamawiającego). Opóźnienie w wykonaniu prac w ramach wszystkich wykonanych umów nie było spowodowane okolicznościami zawinionymi przez Spółkę. Ostatecznie Spółka i zamawiający w lipcu 2019 r. zawarli ugodę przed mediatorem, stanowiącą wynik przeprowadzonej mediacji gospodarczej dotyczącej wzajemnych rozliczeń prac, która następnie została zatwierdzona przez Sąd Okręgowy w Warszawie. W ugodzie wskazano, że roboty wynikające z umów wykonano należycie w zakresie technicznym i jakościowym. Strony, kierując się faktem, iż uchybienia terminów nie wynikały z wyłącznej winy wykonawcy, postanowiły dokonać miarkowania naliczonych przez zamawiającego kar.
Skarżąca zadała pytanie, czy poniesiona przez nią kara umowna w obniżonej wysokości (tj. ustalonej zgodnie z ugodą) może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej jako: "u.p.d.o.p."). Zdaniem strony odpowiedź na zadane pytanie powinna być twierdząca.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
