Wyrok NSA z dnia 19 lutego 2021 r., sygn. II OSK 2961/20
Ewidencja ludności
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska sędzia NSA Tomasz Zbrojewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Łd 381/20 w sprawie ze skargi T. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2020 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 29 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Łd 381/20, oddalił skargę T. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2020 r., nr [...], w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego.
Powyższą decyzją organ odwoławczy, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., zwana dalej: "k.p.a.") oraz art. 5 ust. 1 w zw. z art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz.U. z 2019 r. poz. 1397 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] sierpnia 2019 r., znak: [...], orzekającą o wymeldowaniu T. W. z pobytu stałego pod adresem W., ul. B. [...].
Sąd I instancji podejmując swoje rozstrzygnięcie wyjaśnił przesłanki, jakimi powinien kierować się organ administracji publicznej prowadzący sprawę o wymeldowanie. Zauważył, że rzeczą organów było ustalenie czy przebywanie skarżącego poza adresem zameldowania objęte jest jego wolą i czy miało charakter dobrowolny i trwały. Sąd uznał, że organy trafnie oceniły, że T. W. w sposób trwały i dobrowolny opuścił miejsce swojego stałego zameldowania w W. przy ul. B. [...]. Wyjaśnił przy tym, iż nie ulega wątpliwości, że mieszkanie w W. nie było centrum życiowym T. W., a więc miejscem, w którym koncentrowały się wszystkie jego sprawy osobiste i majątkowe. Z akt sprawy wynika, że skarżący wykonywał pracę zarobkową w Stanach Zjednoczonych oraz w T. - w tych miejscach koncentrował swoje sprawy życiowe. Na spornej nieruchomości pojawiał się sporadycznie w celu odwiedzin rodziny. Nieruchomość tę zamieszkuje jego była małżonka A.H., z którą skarżący jest rozwiedziony. Na powyższe wskazują przede wszystkim zeznania przesłuchanych w sprawie świadków - osób zamieszkujących w bezpośrednim sąsiedztwie spornej nieruchomości. Świadek M. B. zeznała, że na placu przy ul. B. jest często i nie widziała, by T.W. zamieszkiwał pod spornym adresem, widziała go tylko jeden raz w parku. Świadek Z. B. stwierdził, że na spornej nieruchomości bywa co najmniej raz w tygodniu i w czasie jego wizyt, T. W. tam nie było. Jeden raz widział tylko T. W. wraz z małżonką i miało to miejsce kilka lat temu. Świadek K. Ł. podała, że nie widziała, by T. W. zamieszkiwał pod spornym adresem, w czasie odwiedzin przedmiotowej nieruchomości, nigdy go nie spotkała, widziała go kilka lat temu. Z zeznań S. Ł. wynika, że świadek ten nie widział, by T.W. mieszkał w spornej nieruchomości, nocował w niej, spożywał posiłki i by stanowiła ona jego centrum życiowe. Podobnie świadkowie A. K. i K. K. zeznali, że T.W. widzieli na ul. B. [...] w W. kilka razy, ale nie zamieszkał na niej, a jego wizyty miały charakter towarzyski. Również świadek A. S. potwierdziła, że T. W. nie zamieszkiwał na spornej nieruchomości i nie stanowiła ona jego centrum życiowego (protokół rozprawy z dnia 18 grudnia 2019 r.). Ponadto na fakt niezamieszkiwania na nieruchomości przy ul. B. [...] w W. wielokrotnie w toku postępowania wskazywała wnioskodawczyni A. H. (wniosek o wymeldowanie, pismo z dnia 15 kwietnia 2019 r., protokół z rozprawy z dnia 8 maja 2019 r.). Okoliczności te potwierdzili również w swoich zeznaniach rodzice wnioskodawczyni I. i B. H., zamieszkujący na sąsiedniej nieruchomości (protokół z rozprawy z dnia 8 maja 2019 r.). Sąd podniósł, że kwestionowanie w skardze wiarygodności dowodów dających asumpt do stwierdzenia, że T.W. opuścił miejsce zameldowania na pobyt stały, jest zupełnie nieuzasadnione, zważywszy, iż okoliczność wskazaną we wniosku o wymeldowanie potwierdzili nie tylko wszyscy przesłuchani w toku postępowania świadkowie, lecz również przyznał ją wyraźnie sam skarżący - stwierdzając w wyjaśnieniach złożonych w dniu 4 listopada 2019 r., że obecnie, tj. od chwili uniemożliwienia mu dostępu do miejsca pobytu stałego w listopadzie 2018 r., jego centrum życiowe znajduje się w T., a przed listopadem 2018 r. posiadał centrum życiowe również w Stanach Zjednoczonych z uwagi na charakter pracy zawodowej. Sąd podkreślił, że pozostawienie przez skarżącego pewnych rzeczy osobistych w spornej nieruchomości takich jak ubrania, narzędzia, książki, płyty, które stwierdzono w toku oględzin 28 marca 2019 r., nie świadczy o stałym zamieszkiwaniu w lokalu i tym samym o koncentracji tamże jego interesów życiowych. Dodał przy tym, że przedmioty należące do T. W. znajdowały się w pomieszczeniach gospodarczych: część spakowana do kartonów, część na regałach, a ponadto obecna podczas oględzin A. H. oświadczyła, że odwołujący w 2017 r. zabrał większość cennych rzeczy będących jego własnością, a pozostawił te, które nie były mu potrzebne, których nie zabrał pomimo wielu próśb właścicielki nieruchomości, co potwierdza, że skarżący aktualnie nie zamieszkuje w spornej nieruchomości. Sąd zauważył, że w toku postępowania administracyjnego skarżący nie zgłosił wniosku dowodowego, ani nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego fakt jego zamieszkiwania pod spornym adresem, czy brak dobrowolności opuszczenia miejsca pobytu stałego. Fakt, że po opuszczeniu miejsca pobytu przez skarżącego oraz po oskarżeniu przez byłego męża o kradzież 2m3 czarnego dębu właścicielka mieszkania zmieniła zamki w lokalu, w ocenie Sądu, pozostawał bez wpływu na prawidłowość dokonanej przez organy oceny dobrowolnego charakteru opuszczenia przez skarżącego miejsca swoje stałego zameldowania. Wobec ustalenia przez organ odwoławczy, że sporna nieruchomość nie stanowi dla T.W. miejsca pobytu stałego w rozumieniu ustawy o ewidencji ludności, Sąd nie podzielił zarzutu naruszenia art. 25 ustawy o ewidencji ludności.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
