Wyrok NSA z dnia 18 maja 2020 r., sygn. II OSK 2766/19
Zagospodarowanie przestrzenne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Ł.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2019 r. sygn. akt II SA/Wr 516/18 w sprawie ze skargi Ł. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w[...] z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia obejmującego budowę stacji bazowej telefonii komórkowej oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2019r., sygn. akt II SA/Wr 516/18, oddalił skargę L G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia obejmującego budowę stacji bazowej telefonii komórkowej ( pkt I wyroku) i przyznał na rzecz pełnomocnika skarżącego zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (pkt II).
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd podał, iż zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.) oraz art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1073 ze zm., dalej: u.p.z.p.) - po rozpatrzeniu odwołania L G. - utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] stycznia 2017 r. Nr [...] (znak: R-[...]), ustalającą na rzecz [...] Sp. z o.o. w [...] lokalizację inwestycji celu publicznego dla zamierzenia inwestycyjnego: "budowa bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] nr [...], planowanej do realizacji w miejscowości [...] przy ul. [...], na działce nr [...], obręb [...]". Kolegium wskazało, iż w odwołaniu L G. zarzucił, że zawarta w aktach sprawy kopia mapy zasadniczej, stanowiąca podstawę sporządzenia projektu decyzji jest nieaktualna i nie odzwierciedla wszystkich obiektów znajdujących się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji. Wobec tego Kolegium zleciło organowi I instancji przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego, mającego na celu ustalenie, czy na działkach sąsiadujących z terenem potencjalnego zainwestowania oraz na działkach znajdujących się w granicach obszaru, na jaki inwestycja będzie oddziaływać, powstały nowe budynki oraz jakie jest ich przeznaczenie i wysokość. Pismem z dnia 6 września 2017 r. organ I instancji poinformował Kolegium, że "wizja w terenie", przeprowadzona w dniu 7 czerwca 2017r., wykazała powstanie na terenie działki nr [...] nowego budynku, który jest częścią inwestycji prowadzonej na działkach nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...]oraz nr [...], obręb [...]. Z wydanych dla tej inwestycji pozwoleń na budowę wynika, że istniejące i nowo powstałe obiekty przeznaczone są pod zakład stolarski, w tym halę magazynowo-produkcyjną i halę magazynową. W projekcie budowlanym określono wysokość projektowanego budynku na 10,80 m. Nadto, organ I instancji podkreślił, że nie było możliwe naniesienie powstałych i realizowanych budynków na kopię mapy zasadniczej, gdyż inwestor nie uzyskał pozwolenia na użytkowanie tych obiektów. W dalszej części uzasadnienia Kolegium wyjaśniło, że planowane zamierzenie inwestycyjne jest działaniem o znaczeniu ponadlokalnym w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy, a zarazem stanowi realizację celu publicznego, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018r. 121, ze zm.). Wniosek inwestora o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego dla tego zamierzenia spełniał wymagania, określone w art. 52 ust. 2 u.p.z.p., a ustalenia zawarte w decyzji organu I instancji odpowiadają obowiązującym przepisom. Kolegium wskazało na parametry stacji bazowej i poszczególnych i stwierdziło, że największa równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny (tj. 4889 W) mieści się zarówno w przedziale określonym w § 2 ust. 1 pkt 7 lit. a, jak i w § 3 ust. 1 pkt 8 lit. e rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016r. poz. 71, ze zm.) - a więc pomiędzy 2.000 W a 4.999 W. W związku z tym należało ustalić, czy miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny. Zgodnie z danymi wynikającymi z materiału zebranego w sprawie budynek, który może zostać uznany za miejsca dostępne dla ludności, znajdujący się w osi głównej wiązki promieniowania anteny o azymucie 30°, położony na działce nr [...], ma wysokość 8,41m. Z kolei w osi głównej wiązki promieniowania anteny o azymucie 110° znajdują się budynki położone na działkach nr [...] i nr [...], oznaczone jako przemysłowe, z których najwyższy posiada wysokość 10,79 m. Natomiast w osi głównej wiązki promieniowania anteny o azymucie 205° brak jest aktualnie jakichkolwiek miejsc dostępnych dla ludności. Ponieważ tereny te oznaczone są symbolem "R", oznaczającym "grunty orne" (w tym również podlegające szczególnej ochronie przed zmianą przeznaczenia grunty rolne III klasy bonitacyjnej), prawdopodobieństwo zabudowy tych terenów obiektami budowlanymi, zwłaszcza o wysokości przekraczającej 20m, jest niewielkie. Z przeprowadzonego na zlecenie Kolegium przez organ I instancji uzupełniającego postępowania dowodowego wynika, że na terenie działki nr [...] powstaje nowy budynek, którego wysokość w projekcie budowlanym została określona na 10,80 m. W odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego anteny w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny brak jest miejsc dostępnych dla ludności. Kolegium wyjaśniło, że "wizja w terenie"", o której mowa w piśmie organu I instancji z dnia 6 września 2017 r., przeprowadzona w dniu 7 czerwca 2017r. w toku zleconego organowi I instancji uzupełniającego postępowania dowodowego, nie jest dowodem z oględzin, o którym mowa w art. 75 k.p.a., lecz jest częścią analizy, o której mowa w art. 53 ust. 3 u.p.z.p., a zatem nie miał do niej zastosowania art. 79 k.p.a. Odnosząc się do zarzutów odwołania, dotyczących nieaktualności kopii mapy zasadniczej, będącej podstawą ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, Kolegium stwierdziło, że przeprowadzone przez organ I instancji uzupełniające postępowanie dowodowe rzeczywiście wykazało, iż w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji powstają nowe budynki. Jednak projektowana wysokość tych budynków nie zmienia istotnych dla rozpatrywanej sprawy ustaleń w zakresie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia i brak jest podstaw do ponownego przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie. Zarówno przedłożone przez inwestora, jak i uzyskane przez organ I instancji podkłady mapowe, były najbardziej aktualnymi podkładami w momencie ich udostępnienia przez organy administracji geodezyjnej i kartograficznej. Różnice pomiędzy stanem zabudowy odzwierciedlonym na tych podkładach mapowych a rzeczywistym stanem zabudowy w terenie wynikały z braku pozwoleń na użytkowanie nowopowstałych obiektów budowlanych, co nie pozwoliło na ich naniesienie na podkłady mapowe będące w posiadaniu właściwego organu geodezyjnego. Rozbieżności te zostały wyeliminowane w wyniku przeprowadzenia dodatkowego, uzupełniającego postępowania dowodowego w tym zakresie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
