Wyrok NSA z dnia 3 lipca 2019 r., sygn. II GSK 2135/17
Transport; Administracyjne postępowanie
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia del. WSA Cezary Kosterna Protokolant starszy asystent sędziego Monika Tutak-Rutkowska po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 lutego 2017 r. sygn. akt III SA/Lu 796/16 w sprawie ze skargi A. Spółka Jawna [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 16 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Lu 796/16, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. Spółki Jawnej [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił na wstępie stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że zaskarżoną decyzją z [...] kwietnia 2016 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm., zwanej dalej: k.p.a.) uchylił decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] czerwca 2015 r., Nr [...] o nałożeniu na skarżącą spółkę kary pieniężnej w wysokości 20 000 zł za naruszenie przepisów o transporcie drogowym i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że organ I instancji niedostatecznie określił podstawy prawne odnośnie do części stwierdzonych naruszeń, które dotyczyły przewozów wykonywanych zarówno poza teren Unii Europejskiej, jak również na terenie Unii Europejskiej. Organ II instancji zauważył, że organ I instancji powołał tylko Umowę Europejską, dotyczącą pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), sporządzoną w Genewie 1 lipca 1970 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 409), której Polska jest stroną. Tymczasem, w ocenie organu II instancji, do części stwierdzonych w tej sprawie naruszeń stosować należy rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U.UE.L.2006.102.1). Organ odwoławczy uznał, że wyjaśnienia wymaga - dla każdego stwierdzonego przypadku naruszenia - czy naruszenie to powstało w związku z wykonywaniem przewozów podlegających umowie AETR, czy też przepisom rozporządzenia nr 561/2006.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
